In mijn eerste blog schreef ik iets over de manier waarop ik in de wereld van de erotische verhalen terecht ben gekomen. Voor mij was dat een openbaring of zeg maar gerust een bevrijding. Ik kreeg eindelijk de kans om iets te doen met mijn herinneringen. Jewel wist een voor mij gevoelsmatig veilige omgeving te creëren waarin ik, uiteraard onder een pseudoniem, eindelijk open over mijn ervaringen in de wereld van de erotiek durfde te schrijven. Zonder meteen voor wat dan ook te worden uitgemaakt of van welke seksuele afwijking dan ook beschuldigd te worden.
Ik kon en mocht zijn wie ik ben met alles wat ik heb meegemaakt. Echt een verademing voor een man die afkomstig is uit calvinistisch gezin uit een klein plattelandsdorpje in het Noorden van het land. In al mijn seksuele escapades heeft voor mijzelf altijd maar een regel gegolden: zolang ik mijzelf na de gebeurtenis maar in de spiegel recht aan kon kijken. Niet dat ik voor mijn eigen gevoel nou zo baanbrekend of taboedoorbrekend bezig ben geweest, maar ik denk dat veel mensen zich kunnen herkennen in mijn wens om bepaalde ervaringen toch liever niet in mijn directe omgeving bekend te laten worden.
Daarin ben ik ook wel eens in mijn eigen nadeel te ver doorgeschoten. Zo heeft het zes jaar geduurd voordat ik met een singlereis naar Thailand heb durven gaan. Domweg vanwege het aureool dat er om mannen van middelbare leeftijd, die als single naar Thailand reizen hangt. Jewel heeft mij er zonder enige drang van weten te overtuigen dat het okay is om over jouw ervaringen en fantasieën te schrijven. Niet alleen omdat je daarmee een ander iets leuks te lezen aanbiedt, maar ook om daarmee andere mensen ook over hun eigen drempels en aannames heen te helpen.
Ik durf zelfs te zeggen dat niemand van jullie in staat is om zoiets bijzonders te bedenken of daarover te fantaseren, wat een ander niet al eens gedaan of meegemaakt heeft. Ook in de wereld van de erotiek is er niets nieuws onder de zon. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het bestaat. En ik maar decennialang denken dat ik toch echt wel de enige moest zijn die… Die misvatting heb ik niet meer en dat voelt zo bevrijdend. In ons polderlandje zijn we gewend om overal een mening over te hebben.
Het is de normaalste zaak van de wereld om het tijdens een verjaardagsfeestje met elkaar over onze politieke overtuiging te discussiëren. Dat wordt al lastiger als het over ons loonstrookje gaat. Maar ik heb nog nooit een neef of tante tijdens zo’n avond horen zeggen: ‘Je raadt nooit wie ik donderdag in de parenclub tegen het lijf liep?’ Natuurlijk zou iedereen dat graag willen weten, maar daar durft niemand voor uit te komen, want stel je voor… Nederland is heel progressief en alles moet kunnen. Zolang mijn werkgever maar niet van mijn triootje met de achterburen weet. Grappig is dat.
Je zult mij niet op zien schrijven dat ik tegen mijn vrouwelijke collega heb gezegd dat ik vannacht mijzelf heb afgetrokken met haar gezicht voor ogen. Dat is natuurlijk wel waar, maar dat vertel je gewoon niet. Behalve in het dagboek van minnares Jewel. Daar kan – en mag dat wel. Heerlijk! Moeten alle taboes van tafel en moet elke fantasie ook perse waargemaakt worden? Voor mij niet. Laat iedereen vooral doen waar hij of zij zin in heeft. Uiteindelijk ben je alleen aan jezelf verantwoording verschuldigd.
Hier kun – en mag je je herinneringen en fantasieën delen zonder oordeel of veroordeling. Ik voel mij er heerlijk en geaccepteerd bij. Probeer het eens.
