Mijn eerste consult 

Wat vooraf ging

Al een hele tijd was ik verzot op 'doktersverhalen' en zo had ik een heel gaaf verhaal gelezen van een patiënte die een Nursingpraktijk bezocht had. Onderaan dat verhaal stond een e-mailadres. Pas na een tijdje drong het tot me door dat ik op zich dus een mogelijkheid had om ook eens door een echte 'Dokter' onderzocht te worden als ik gewoon eens een e-mailtje stuurde naar dat e-mailadres. Zo gezegd, zo gedaan. In dat e-mailtje vroeg ik of die Nursingpraktijk nog bestond en of ik ook eens langs mocht komen als patiënte.

Al snel kreeg ik een e-mailtje terug waarin stond dat de Nursingpraktijk inderdaad nog bestond en dat ik zeker welkom was. Dokter Bob verzocht me alvast een speciale sublijst in te vullen voor zijn praktijk. Daar ben ik eens goed voor gaan zitten. Dat was leuk om te doen. Ik kreeg er al helemaal zin in. De zondag nadat ik die lijst ingevuld en opgestuurd had, werd ik opgebeld. 'Met de Dokter' zei een stem aan de andere kant van de telefoon. En ja, ik was zo onnozel om te vragen 'uh, welke dokter?' Dat bleek dus de Dokter van de Nursingpraktijk te zijn!

Tja, ik had immers mijn mobiele telefoonnummer ook op die sublijst ingevuld! Er volgde een leuk en goed gesprek. ‘s Avonds kreeg ik nog een aardig sms’je van Dokter Bob dat hij het een leuk gesprek had gevonden die ochtend. Ik stuurde hem een sms’je terug. In het telefoongesprek had  Dokter Bob aangegeven dat ik hem een e-mail moest sturen met alle vragen die ik had. Dokter Bob was een paar dagen naar het buitenland gegaan en zou die donderdag weer terugkomen en dan zou hij mijn e-mail verwachten.

Ik had echter nog geen tijd gehad om een e-mail te schrijven met mijn vragen in de juiste bewoordingen en het was inmiddels al donderdag. Donderdagochtend vroeg, rond kwart over negen, ging mijn telefoon. 'Met de Dokter' hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Dokter Bob vroeg hoe het met me was en of ik mijn e-mail al gestuurd had, maar dat had ik dus nog niet. Daarom stelde ik mijn vragen maar direct aan de telefoon. Daarna had ik eigenlijk geen vragen meer, maar ik beloofde toch nog maar een e-mail te sturen.

Het gesprek werd beëindigd, maar nog geen minuut later werd ik weer gebeld. Weer door Dokter Bob! Hij vroeg me of ik van 'spannende dingen' hield. Enigszins aarzelend zei ik toch maar ja, want daar houd ik eigenlijk wel van. Toen zei Dokter Bob dat hij die middag om één uur tijd had voor een afspraak! 'Wow, leuk!' Er ging van alles door me heen: 'leuk, zenuwen, is het wel verstandig zo snel al, ik heb me helemaal niet kunnen voorbereiden zowel fysiek als met name mentaal. Ik ben eerst maar eens gaan ontbijten. Toen ben ik gaan douchen en mezelf klaar gaan maken om te vertrekken.

Tijdens het douchen heb ik mijn oksels en schaamstreek nog wat geschoren, want er zaten wat kleine stoppeltjes. Ach ja, eerst dacht ik, als Dokter Bob met zo’n plotselinge afspraak aankomt, moet hij ook maar niet moeilijk doen over een stoppeltje meer of minder. Maar ja, mezelf dus toch maar wat geschoren voor de zekerheid. Uiteindelijk ging ik op weg met de auto. Doordat het allemaal zo plotseling was, had ik waarschijnlijk zenuwen dan anders. Ik was me nu toch wat meer aan het concentreren op de weg en de auto. Ik moest het oliepeil eerst nog controleren en nog tanken.

Onderweg ben ik nog een keer gestopt om wat te eten. Toen ik er bijna was, ben ik nogmaals gestopt om eerst nog even naar de wc te gaan, mezelf nog wat op te frissen, andere kleren aan te doen (omdat het zo warm was in de auto door het warme weer en ik daardoor best zweette) en met name ook om een andere string aan te doen. Net toen ik in de wc stond belde Dokter Bob om te vragen hoe ver ik was. 'Lekker voor schut'. Ik stond net in de wc, maar ja ik was er bijna. Ik voelde me hierna enigszins opgejaagd, omdat ik nu dus ineens de juiste weg zou moeten vinden.

Dokter Bob had me de weg naar zijn praktijk heel goed uitgelegd en wist nu waar ik me bevond. Hij wist dus hoe lang het nog ongeveer zou duren voordat ik bij hem zou aankomen. Maar ja, ik ben niet zo handig in het in één keer vinden van de juiste weg. Ook al is het goed uitgelegd. Gelukkig had ik het dit keer wel in één keer goed. Ik parkeerde mijn auto maar aan het begin van de straat, voor het geval Dokter Bob mijn zenuwachtige parkeermanoeuvres vanachter een raam op zou merken. Hierna ging ik lopend op zoek naar het juiste huisnummer.

Toen ik een paar stappen gelopen had, wist ik ineens niet meer of ik het juiste huisnummer in mijn hoofd had. Ik liep maar weer terug naar de auto, waar ik het adres ergens had opgeschreven. Uiteraard had ik gewoon het juiste huisnummer in mijn hoofd, maar had even spontaan een black-out gekregen door de zenuwen. Toch redelijk optimistisch wandelde ik naar het juiste nummer. Het bleek een gewoon woonhuis te zijn. Ik dacht toch wel een beetje van: 'Kom maar op, Dokter Bob!' Maar dat was misschien een verkapte vorm van stoerdoenerij, want diep in mijn hart dacht ik zo niet. 

Toen ik was waar ik moest zijn keek ik op het naambordje naast de deur.

De kennismaking

Ik zag heel andere namen staan dan Dokter Bob, wat uiteraard heel logisch was, begon ik weer te twijfelen en ontzettend zenuwachtig te worden. Met alle informatie was ik hier terechtgekomen, dus ik belde maar aan. 'Wie zou er opendoen?' De deur ging open en ik durfde haast niet te kijken. Zou er een echte Dokter opendoen of zat ik helemaal verkeerd? De deur ging open, maar ik zag nog niemand. De Dokter hield zich nog even schuil achter de deur, maar gelukkig was het wel een echte Dokter. Hij had een korte, witte doktersjas aan en een stethoscoop om zijn nek.

Met een bange blik had ik even naar hem op gekeken en daarna had ik mijn ogen meteen weer neergeslagen. Ik zat in ieder geval dus goed. 'Kom binnen', zei de Dokter. Oh, wat was ik zenuwachtig. Ik giechelde, balde mijn vuisten en hield mijn handen een beetje voor mijn gezicht. Zo liep ik naar binnen. We gaven elkaar een hand. Ik keek de Dokter even aan, maar sloeg mijn ogen heel snel weer neer na de wat strenge, kille blik in die doktersogen en stond verder maar wat te giechelen in de gang. 'Ben je zenuwachtig?' vroeg Dokter Bob. 'Ja', zei ik. 'Ja Dokter moet je zeggen.

Ik zal je voorgaan naar de spreekkamer', zei Dokter Bob. Als een mak schaap liep ik achter hem aan. Vol zenuwen, naar boven, naar de spreekkamer. Het eerste wat ik zag was een grote gynaecologische stoel met een groen operatielaken en toen ik wat verder keek, zag ik ook de beensteunen aan die stoel en de lamp erboven. 'Jee, wat echt. Waar ben ik aan begonnen' dacht ik. Toch werd ik  min of meer als vanzelf de kamer ingetrokken. 'Wow'. Mijn blik viel meteen op een grote tafel met allerlei medische attributen erop. In de kamer hing een kaart voor een ogen test.

Verder viel mijn oog op een statief waar allerlei enge apparaten met snoeren eraan hingen.

Het consult

Dokter Bob vroeg me nog eens of ik zenuwachtig was. Tja, als dat niet duidelijk was. Ik zei weer 'ja', met een klein giechelend stemmetje, samengeknepen vuisten en mijn handen kinderlijk voor mijn gezicht houdend, terwijl mijn ogen schichtig door die kamer heen en weer schoten. Ik herkende mijn eigen reacties niet. Dokter Bob vroeg of ik ook zo zenuwachtig was als ik naar mijn eigen dokter ging, waarop ik zei 'een beetje Dokter.' Oh, wat stond ik daar bang en zenuwachtig te wezen. Ik voelde mezelf net een klein kind. 'Zo', zei Dokter Bob, 'kleed jezelf maar uit.

Je kleren kun je daar op die haakjes hangen of op de stoel leggen'. En alsof het de normaalste zaak van de wereld was deed ik dat ook. Ik trok mijn slippers uit, mijn maagdelijk witte rokje, mijn lieve roze shirtje en mijn mooie beha en legde alles over de stoel die in de linkerhoek van de spreekkamer stond. Ik aarzelde even met mijn string. Met schuine ogen kijkend naar Dokter Bob, min of meer in de hoop dat er een wonder zou gebeuren en hij zou zeggen 'laat dat nog maar even aan', of, 'bij deze dokter hoef je je slipje niet uit te doen.' Hoe kinderlijk van me.

Ik voelde uiteraard dat dat allemaal niet echt de bedoeling was of zou gaan gebeuren, dus ik trok ook mijn slipje maar uit. Tijdens het uitkleden bleef ik strak naar beneden kijken. Alhoewel ik voelde dat Dokter Bob alles nauwlettend volgde en in de gaten hield. Er ging van alles door me heen: opwinding, gretigheid om me uit te kleden voor Dokter Bob, dit spel waar ik al zo lang naar verlangd had, maar ik voelde ook spanning, zenuwen, schaamte, ontsteltenis door de ontdekking dat ik me zomaar door een wildvreemde

Dokter Bob liet commanderen me uit te kleden en wat ik voor mijn gevoel toch maar al te graag deed eigenlijk. Oh, wat schaamde ik me toch ook door deze ontdekking. Ik draaide mezelf om. Naakt, aarzelend, zenuwachtig en niet wetend wat te moeten doen of waar te moeten kijken. Dokter Bob zei dat ik in het midden van het open gedeelte van de spreekkamer moest gaan staan met mijn benen een beetje uit elkaar en mijn handen op mijn hoofd. Ik aarzelde even en wilde het liefst naar de andere kant van de kamer lopen, mezelf onzichtbaar maken, maar dat ging niet.

Ik moest wel daar zo gaan staan zoals Dokter Bob het wilde met mijn handen op mijn hoofd. Dat ging al niet en ik hield daarbij angstvallig mijn hoofd naar beneden, maar Dokter Bob zei dat ik hem aan moest kijken en toen ik dat niet onmiddellijk deed tilde hij zelf maar mijn kin omhoog en moest ik hem wel aankijken in die indringende strenge doktersogen. Ik wiebelde met mijn benen en mijn lijf. Oh, die doktersogen. Dokter Bob vroeg of ik niet stil kon blijven staan en of ik dit bij mijn eigen dokter ook zo deed.

'Waarom deed ik eigenlijk ook zo?', vroeg Dokter Bob. Ik zei dat ik van alles een beetje opgewonden werd. 'Vind je dat normaal', vroeg Dokter Bob. 'Nee', zei ik. 'Nee Dokter bedoel je. Stil staan dan:, zei Dokter Bob. Vervolgens begon Dokter Bob met zijn onderzoek. Die eerste aanraking van de in latex handschoenen gehulde doktershanden. Die handschoenen had hij overigens al eerder wat demonstratief voor mijn zenuwachtig heen en weer gaande ogen en bibberende lichaam aan getrokken. Was ik maar nooit naar deze Dokter gekomen. Of toch wel?

Dokter Bob gebood me opnieuw mijn gebogen hoofd op te heffen, wat ik deed met een angstige blik. Hij begon te voelen aan mijn hals. Langzaam verder naar beneden werkend. Knedend, drukkend, afwisselend zacht en stevig knijpend. Mijn borsten kwamen aan de beurt en ook mijn tepels werden onderzocht. Ik kon alweer niet stil blijven staan wat Dokter Bob een diepe haast ongeduldige zucht ontlokte en een strenge blik. Steeds gebood hij me ook mijn handen boven mijn hoofd te houden, want die liet ik ook steeds maar weer naar beneden zakken. 

Dokter Bob was inmiddels achter mij gaan staan en bevoelde mijn nek, mijn ruggenwervels, de spanning in mijn beenspieren, mijn billen en mijn armspieren. Opeens vroeg Dokter Bob me heel streng waarom ik toch in vredesnaam niet stil kon blijven staan. Ik keek naar beneden en zag het vocht al langs mijn benen naar beneden lopen. Dat werd echter steeds erger en toen ik nogmaals naar beneden keek, zag ik tot mijn grote schrik wat druppels op de vloer liggen. Ik zei, 'ik word er een beetje opgewonden van Dokter'.

'Vind je het normaal dat je van een onderzoek bij de Dokter zo opgewonden raakt?', vroeg Dokter Bob. 'Nee', zei ik. Opeens had ik de neiging om heel grappig te gaan doen en zei, 'ja, maar mijn eigen dokter is homo. Misschien heeft het daar mee te maken.' Ik kon een lach in mijn ogen niet onderdrukken, maar Dokter Bob keek me alleen maar streng en indringend aan en ging verder met zijn onderzoek. Mijn borsten werden grondig onderzocht en Dokter Bob voelde ook alvast maar eens even tussen mijn benen.Hij ging weer achter mij staan en ging verder met het onderzoek.

Ik moest mijn benen nog verder uit elkaar zetten. En nog verder. Daar stond ik; benen wijd, handen op mijn hoofd. Nog wel wat zenuwachtig, maar ook lekker geil te wezen en te genieten.

Gevoeligheidsonderzoek

Dokter Bob pakte vervolgens een instrument van de tafel met daarop alle uitgestalde medische attributen. Er zat een klein, scherp haakje aan. Die bewegingen van die hand door de lucht met dat instrument erin. Ik wiebelde weer bang heen en weer, maar ook lekker gespannen en wat opgewonden. Met dat haakje ging Dokter Bob de gevoeligheid van mijn lichaam testen:  op mijn rug, buik en benen. Ik moest mijn voeten één voor één optillen en de gevoeligheid van mijn voetzolen werd getest. Dat kon ik goed doorstaan zonder dat ik moest lachen omdat het kietelde.

Natuurlijk werden mijn borsten, tepels en vagina onderzocht en ook mijn clitoris werd niet overgeslagen. 'Ah', dat was een raar gevoel. Een beetje pijnlijk we. Apart, maar ook lekker. Het vocht van tussen mijn benen liep nog wat harder naar beneden en er waren ook al weer wat meer druppels op de vloer gevallen intussen. Ik schaamde me. Dokter Bob vroeg me of ik opgewonden werd van dit gevoeligheidsonderzoek. Ik hoefde niet te antwoorden, want hij gaf zelf het antwoord al. 'Beetje wel hè, zei hij. Toen voelde hij even met zijn vingers tussen mijn benen hoe opgewonden ik dan wel niet was.

'Hmmmmm, dat vraagt om nader onderzoek' zei Dokter Bob. Hij pakte een nieuw instrument van de tafel. Het was een soort vork. Eigenlijk meer een soort grote weerhaak. Daarmee ging hij verder de gevoeligheid van mijn lichaam testen. Dat was een raar gevoel. Net of mijn huid een beetje uit elkaar getrokken werd. Ik kon enkele zachte kreetjes niet onderdrukken. Van pijn, genot, spanning, vernedering, schaamte, nieuwe sensaties, van alles door elkaar. Ik kreeg er ook een beetje kippenvel van. Dokter Bob vroeg me of ik het koud had. Zo, dat had ik redelijk goed doorstaan.

Dokter Bob pakte nu een radarwieltje van de tafel. Met haast een glimlach op zijn gezicht, kijkend naar mijn nog steeds wat bange gezicht, het vocht druipend langs mijn benen, mijn soms trillende lip, de druppels op de grond, mijn ogen waarin angst, schaamte, maar ook een kleine glimlach van genot zichtbaar was, maar daardoor voelde ik nog meer schaamte. Wat zou er nu komen? Met dat radarwieltje ging Dokter Bob over mijn lichaam om mijn gevoeligheid nog beter te kunnen testen. Dat viel wel mee eigenlijk en ik begon me weer erg 'flink' te voelen opeens.

Ik kreeg weer wat praatjes en zei dat Dokter Bob ook echt helemaal naar een Dokter rook. Ja, uiteraard,. maar dat zullen de latex handschoenen wel geweest zijn. Dokter Bob rommelde wat, plakte vervolgens een sticker op mijn bil en sloot het radarwieltje aan op een apparaatje. 'Oef'. Ik wist maar al te goed wat dat betekende: stroom! Ik kon daardoor niet meer blijven stilstaan. De spanning voor wat er komen ging en het dilemma tussen angst en genot. Dokter Bob was onverbiddelijk.

Hij moest mijn gevoeligheid nog verder onderzoeken en ging weer met dat radarwieltje over mijn lichaam, mij ondertussen strak aankijkend. Ik dacht 'dat valt mee', maar al gauw begreep ik dat er nog geen stroom op stond. Even later zette Dokter Bob de stroom wel aan. Een raar gevoel, een lekker gevoel wel, wat prikken, wat tintelen, soms een beetje pijnlijk, soms een beetje erg pijnlijk waarbij mijn spieren schokten en ik een vrij hard 'aah' niet kon onderdrukken.  'Wat is er aan de hand ?' vroeg Dokter Bob. Ik zei dat het een beetje pijn deed.

'Hmmmmm', Dokter Bob pakte mijn sublijst er eens even bij en zei 'hmmmm, hier staat dat je een beetje pijn wel lekker vindt. Is dat zo?' 'Ja, Dokter' zei ik met een zacht stemmetje, maar toch ook met een beetje een lach in mijn ogen. Dokter Bob ging met het wieltje over mijn hele lichaam. Soms voelde ik mijn spieren weer schokken. Hij ging uiteraard ook tussen mijn benen en op mijn schaamlippen. 'Ahhh'. 'Zo', zei Dokter Bob. Je bent wel heel gevoelig, want de stroom stond maar op twee van maximaal vijf. Dokter Bob voelde ook nog maar eens tussen mijn benen. Hij ging even heel diep naar binnen.

Daarna liet hij mij zijn handschoen zien. Hoe vernederend. Zijn handschoen was ontzettend nat en die hand, die doktershand, tussen mijn benen maakte het er niet beter op. 'Hmmmmm', zei Dokter Bob, moet je eens kijken, vind je dit normaal? Dat heeft echt nader onderzoek nodig. Ga maar op de tafel liggen.'

De eerste indruk op de onderzoekstafel

'Oh ja, die tafel, die stond er inderdaad ook nog. Dokter Bob hielp me mee op de onderzoekstafel te komen. Ik had namelijk nog die plakker van de stroom op mijn bil met een draad eraan, dus dat moest een beetje met beleid gebeuren. Hoe dapper manoeuvreerde ik me tussen de beensteunen en klom ik op de tafel. Ik deed maar net of ik dat al honderd keer eerder had gedaan, dat het een koud kunstje voor me was en ik er totaal niet van onder de indruk was. In werkelijkheid kon ik bijna geen adem meer halen en liet ik me als een gewillige patiënte op de tafel leiden.

Ondanks dat ik zenuwachtig was door al het nieuwe: mijn naaktheid, mijn schaamte en mijn opwinding, klom ik ook best gretig die tafel op en legde mijn benen vol verwachting in die beensteunen. Wat zou de Dokter allemaal zien? Wat zou hij gaan doen en zou ik het allemaal wel goed kunnen doorstaan? 'Goed met je billen op de rand van de tafel komen liggen', zei Dokter Bob.In mijn volle naaktheid en schaamte schoof ik wat meer naar beneden en probeerde een gemakkelijke positie te vinden. Open en bloot met mijn benen wijd. Daar lag ik dan. Helemaal open voor Dokter Bob.

Nu kon hij recht tussen mijn natte benen kijken en in mijn glinsterde vagina. Aan de ene kant voelde ik me dus zo schaamtevol, zo bloot, vond ik het zo vernederend, maar aan de andere kant voelde ik me toch best op mijn gemak en probeerde ik me lekker te ontspannen. Alhoewel, mijn ogen volgden angstvallig alle bewegingen die Dokter Bob maakte. Hij pakte een krukje en ging gewoon midden tussen mijn benen zitten. Tja, dat is wat een Dokter doet, toch? 'Handen boven je hoofd houden' zei Dokter Bob. Daar lag ik. 

Dokter Bob vroeg me of ik een vriendje had, waarop ik ontkennend antwoordde. Ik zei dat ik wel regelmatig seks had. Hij vroeg me daarna of ik me altijd helemaal kaal schoor. 'Ja Dokter.' Dokter Bob ging met zijn vingers eerst eens even tussen mijn benen voelen. Hij voelde mijn vagina van binnen. Ik voelde de vingers van Dokter Bob binnen in me. Hij voelde en drukte. Ik kreunde. Ook van buiten voelde Dokter Bob. Mijn schaamlippen werden goed onderzocht en mijn clitoris kwam ook aan de beurt. Dokter Bob zei dat ik een kleine clitoris had. Verder gingen de kundige vingers van Dokter Bob in me.

Voelen, drukken, kneden. Ik kreunde weer. Dokter Bob vroeg wat er was. 'Het is zo lekker Dokter' zei ik. 'Lekker? Vind je dat normaal dat je dat lekker vindt als de Dokter je onderzoekt?' 'Nee Dokter, maar.' Toen kon ik niet meer en kwam de eerste keer klaar. Heerlijk!!!! 'Hmmmm', zei Dokter Bob. 'We zullen dat eens wat verder moeten onderzoeken.' Hij pakte een eendenbek van de tafel. Ik hoorde het klikkende geluid ervan, zag het instrument glinsteren en kundig bewegen in de handen van Dokter Bob. Toen voelde ik hem tussen mijn benen.

'Ah', Dokter Bob draaide hem goed open, zodat hij me goed zou kunnen bekijken. Ik voelde me zo open en bloot liggen. Zo schaamtevol, maar ook zo lekker en zo nat. Dokter Bob ging de gevoeligheid van mijn vagina van binnen eens testen. Ik probeerde hem goed in de gaten te houden, maar ik moest af en toe mijn hoofd ook rustig neerleggen. Het was te vermoeiend om steeds maar mijn hoofd op te tillen. Bovendien lag het veel meer ontspannen. Van Dokter Bob moest ik ook steeds mijn handen boven mijn hoofd houden. Wat ik af en toe wel vergat.

Dokter Bob gebruikte een instrument om mijn vagina van binnen te testen. Ik denk dat het een soort haakje was. Zo voelde het een beetje. Het voelde best vreemd en een beetje vervelend haast, maar ook best wel lekker toch. Ik vond het ook wel prettig dat ik het onderzoek tot nu toe wel redelijk had doorstaan. Dokter Bob ging ook met dat haakje over mijn clitoris. Een raar gevoel: pijn maar tegelijkertijd ook lekker. Inmiddels was mijn clitoris ook niet zo klein meer, maar lekker opgezwollen. Het onderzoek ging weer verder binnen in me.

Het was lekker.  'Ah', weer kwam ik klaar. 'Oh, super lekker!!' Ik was dankbaar dat Dokter Bob me gelukkig ook klaar líet komen.

Oefeningen op de onderzoekstafel

'Zo', zei Dokter Bob. Nu gaan we je kutspieren eens even testen. Trek je kutspieren maar eens samen. Uhm kutspieren? Wat klonk dat trouwens vreemd uit de mond van Dokter Bob. Banaal haast. 'Kutspieren', zou daar geen andere term voor zijn? Maar ach ja, het ging eigenlijk ook gewoon om m’n kut, dus waarom niet gewoon alles bij de naam noemen dacht ik nog. En ja ik lag daar nu eenmaal toch al met inderdaad mijn kut open en bloot en volledig schaamteloos. Nou ja, die kutspieren dus aanspannen. Tja, ik deed maar wat. 'Nee', zei Dokter Bob, dat is je buik. Je kutspieren bedoel ik!'

Ik wist echt niet wat ik moest doen. 'Hmm', zei Dokter Bob. 'Wacht, ik help je wel even' en Dokter Bob stopte zijn vingers in me. 'Duw ze er maar uit.' Dat deed ik. 'Zo, dat zijn nu je kutspieren'. Oké, ik voelde ze! Ik moest even oefenen van Dokter Bob. Hij stopte zijn vingers in me en ik duwde ze eruit. Hj stopte ze er weer in en ik duwde ze er weer uit. 'Goed zo', zei Dokter Bob. 'Tja, kutspieren zijn niet zo goed ontwikkeld bij jonge vrouwen en vrouwen die nog geen kinderen hebben gekregen. Daarom nog maar wat oefenen.'

Dokter Bob pakte een dildo. Ik keek een beetje schuin naar beneden en zag voor mijn idee een hele grote dikke dildo. 'Uhm'zei ik, maar zonder pardon duwde Dokter Bob hem bij me naar binnen. Ah, tja, eigenlijk was het ook wel heel lekker. Ik moest de dildo eruit duwen en nog een keer en nog een keer en nog een. Natuurlijk kwam ik hiervan klaar. Dokter Bob vond dat ik nog niet goed genoeg geoefend had met mijn kutspieren. Wat een heerlijke dingen eigenlijk, die kutspieren. Ik was opeens enorm blij dat ik ze had! Dokter Bob pakte een pingpongballetje.

Wat zou ik daar nu mee moeten doen? dacht ik, maar ik begreep het al snel. Dokter Bob stopte het pingpongballetje in me en ik moest het eruit persen om mijn kutspieren nog meer te oefenen. Hup, pingpongballetje eruit en op de grond. Oh, wat schaamde ik me. Ik lag daar ongegeneerd pingpongballetjes uit me te persen. En dan dat geluid als dat balletje op de grond terecht kwam. Nog een keer en nog een keer. Toen deed Dokter Bob er twee pingpongballetjes in. 'Toe maar', zei  Dokter Bob, máár één voor één. En hup daar ging ik.

Eén balletje op de grond en het andere balletje dat bleef gelukkig ergens op de tafel hangen. 'Zo', zei Dokter Bob, 'je krijgt twee pingpongballetjes mee naar huis en daar ga je twee keer per dag mee oefenen thuis, dat schrijft de Dokter je voor'.

Nader onderzoek

'Oké, nu zal ik nog eens even checken hoe het van binnen met je gesteld is',  zei Dokter Bob en hij stak een paar vingers in me. Ik reageerde daar op en draaide met mijn heupen. Dokter Bob voelde verder.'Hmmmm', zei hij en deed er nog een vinger bij, en nog een, en nog een.  Aah er zaten vijf doktersvingers in me. Ze voelden me, ze bewogen en ik begon te zweven. 'Oh, zo lekker' en weer kwam ik klaar. Dokter Bob ging daarna toch nog even door met voelen. Kletsnat was ik. Ik vroeg mezelf af hoe het er daar beneden inmiddels allemaal uitzag. Ik voelde die vingers, die doktershand in me bewegen.

Op en neer met de strakke blik van Dokter Bob op me gericht. En 'aah', weer kwam ik klaar. Heerlijk!! Dokter Bob liep weg om wat te gaan pakken en ik begon weer wat praatjes te krijgen. Ik zei 'u heeft wel een stethoscoop om, maar u doet er bij mij helemaal niets mee.' Dokter Bob keek me alleen maar aan met een strakke blik. Haast ook een beetje meewarig, van jeetje 'wat heeft die patiënte toch weer praatjes. Dadelijk piept ze wel anders.' Ik zei ook nog, 'oh, er zitten allemaal van die rode puntjes op mijn huid van dat radarwieltje', maar Dokter Bob zei dat dat de volgende dag al weg zou zijn. 

Hij kwam terug met in zijn handen een vreemd apparaatje. Met ijzer of zo erin verwerkt. Ik keek er nieuwsgierig naar, maar die nieuwsgierigheid maakte al snel plaats voor angst. Bange, maar lekkere angst. Ik lag daar ook zo lekker overgeleverd te zijn aan de handen van Dokter Bob. Ik vond het leuk dat er nu weer iets nieuws ging gebeuren en iets wat ik nog niet kende. Bovendien vertrouwde ik de deskundigheid van Dokter Bob gewoon heel erg, maar de angst werd veroorzaakt doordat de Dokter ging rommelen met de stroomdraad die ook nog ergens aan me hing en waarvan de plakker nog op mijn bil zat.

Hij stopte dat apparaatje in m’n vagina en ik moest eerst zelf nog even met mijn handen mijn schaamlippen open houden. Dat apparaatje gleed naar binnen. 'Zo', zei Dokter Bob, 'ik ga nog eens wat verder met die kutspieren. Eens kijken hoe ze hierop reageren.' Dokter Bob verbond de stroomdraad met het apparaatje wat nu in me zat. Angstvallig volgde ik zijn bewegingen en ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik probeerde mezelf maar groot te houden in afwachting wat er komen ging. Dokter Bob zette de stroom aan en inwendig voelde ik het een beetje schokken.

Apart, lekker en het deed niet eens echt pijn. Het was gewoon wel lekker, een vreemd gevoel al die prikjes van binnen.  Dokter Bob zette de stroom ietsje hoger. 'Lekker, aah, aah' Weer kwam ik klaar. 'Heerlijk, heerlijk!!!' Dokter Bob deed ondertussen, ondanks de warmte, maar even het raam dicht aangezien ik best wat geluid maakte. Tja, het was ook gewoon lekker en ik liet me gaan. Ook qua geluiden. Ik kon gewoon niet anders.

De katheter

Dokter Bob nam rustig de tijd en ging wat klaarmaken voor het volgende gedeelte. Ik zag hem watten pakken, een klein flesje, een stalen kom, een grote fles en een langwerpige verpakking. Dat was niet moeilijk te raden: de beruchte katheter. Dokter Bob maakte eerst wat watten vochtig met de vloeistof uit dat kleine flesje, alcohol natuurlijk. Daar kwam hij al aan met een paar handige vegen maakte hij mijn vagina schoon. Eerst voelde het wat koud. Toen begon het te branden en nog erger te branden.

Net toen ik dacht helemaal in vuur en vlam te staan van onderen, werd het wel een aangenaam gevoel eigenlijk. Dokter Bob zette de kom tussen mijn benen neer en scheurde vervolgens demonstratief de verpakking van de katheter open, terwijl hij mij nauwlettend aankeek. Ik weet niet goed wat hij op mijn gezicht zou lezen. Ik denk een mengeling van angst, ontsteltenis, bravoure en genot, maar ook spanning. Ik zag de gele katheter en hij leek  toch wel wat dikker dan ik had gedacht. Moest dat bij me naar binnen? En dan in een opening waar nog nooit iets in was gegaan, alleen maar uit?

Ik was benieuwd hoe dat zou voelen. Misschien was het wel heel vervelend. Dokter Bob ging op het krukje tussen mijn benen zitten. Demonstratief tilde hij de volle, grote fles met vloeistof op. Ondertussen mijn reacties peilend. Ik probeerde vol moed een lach op mijn gezicht en in mijn ogen te leggen, maar of dat helemaal lukte? Dokter Bob schroefde de dop van de fles af en goot hem leeg in de kom. Koek, kloek, kloek. Hij pakte een instrument en zei 'zo ik ga eerst eens even kijken hoe het met dat gaatje daar gesteld is'

Gelaten onderging ik het. Gespannen om en benieuwd naar de nieuwe sensaties in zulk een maagdelijk gaatje nog. Vervolgens pakte Dokter Bob de katheter, deed er wat glijmiddel op en schoof hem naar binnen. Ik hield mijn adem in, maar voor ik het wist zat hij er eigenlijk al in. Het viel me erg mee. Dokter Bob rommelde wat verder daar tussen mijn benen. Hij zette een schaar als een klem op de katheter en hij vulde een injectiespuit met vloeistof uit de kom. 'Hé', zei hij, 'heb jij ondertussen die katheter er al weer uit geperst'. Ja dus. Dat was totaal onopgemerkt gebeurd.

Ik was ook al heel blij dat ik er niet zo veel van voelde allemaal. Wat uitdagend zei ik tegen Dokter Bob, 'tja, had u dat ballonnetje maar op moeten blazen'. Hier reageerde Dokter Bob gewoon niet op. Hij deed de katheter er weer in. Ik voelde hem naar binnen glijden. Hij vulde het uiteinde van de katheter, het ballonnetje, nu met water en hield vervolgens triomfantelijk de lijn van de katheter wat omhoog. 'Zo, nu hou ik je gewoon vast aan dit touwtje'. Ik begon me inderdaad ineens wel een beetje afhankelijk te voelen.

De katheter was afgeklemd en ik kon dus gewoon niet plassen en Dokter Bob zag er vooralsnog niet naar uit daar iets aan te gaan doen. Sterker nog, de kom vol met vloeistof en de injectiespuit zei me genoeg. Dokter Bob ging naast me staan, vulde de eerste injectiespuit met vloeistof en spoot die in de katheter en in mijn blaas. Ik voelde er nog niet echt veel van, maar voelde wel de spanning. Dokter Bob die naast me stond en me steeds strak aankeek. Wat vond ik het spannend. De volgende volle spuit ging erin en nog één. 'Zo', zei Dokter Bob, 'er zit nu 150 ml in'.

Ik drukte wat op mijn onderbuik, maar ik vond het nog meevallen eigenlijk. Ik vroeg hoeveel er gemiddeld ongeveer in ging. Dokter Bob zei zo’n 350 ml. Ik rekenende snel uit dat ik dan dus nog vier spuiten te gaan had, dus zeven in totaal. Dat zei ik tegen Dokter Bob, maar eigenlijk kon ik het me ook niet echt voorstellen. Toen Dokter Bob de volgende spuit vulde en die bij me naar binnen spoot begon ik wel wat te voelen . Ik voelde de druk op mijn blaas…. maar dapper en ook wel een beetje uitdagend bleef ik Dokter Bob aankijken…… of zeiden mijn ogen toch wat anders? 

Er ging nog een spuit in, en nog één, en nog één. Ik hield het wel vol hoor, maar voelde mijn blaas groeien en een erge druk ontstaan in mijn onderbuik. Het voelde vreemd, ook wat vervelend, maar toch ook wel weer lekker. Het was spannend en tegelijkertijd ook zo vervelend eigenlijk. Dokter Bob was de baas. Hij had de touwtjes in handen en ik kon gewoon niet plassen. Ik was volledig afhankelijk en kon kreunen en piepen wat ik wilde, maar dat hielp toch allemaal niet. Ik dacht dat ik eindelijk klaar was, maar Dokter Bob vulde nog een injectiespuit met vloeistof. 'Oh, zei ik, nog meer?'

'Ja, zei Dokter Bob, 'uitdagende meisjes krijgen er één extra. Tja, er was niks aan te doen. Daar lag ik met een pijnlijke, drukkende blaas en ik kon gewoon niet plassen. Wat voelde ik me beschaamd en vernederd en afhankelijk. 'En nu', zei Dokter Bob, 'ga ik eens kijken hoeveel ruimte er daar beneden nog is.' 'Oh nee', dacht ik. Dat kon ik niet aan. Ik stond op knappen  en daar kon echt niks meer bij hoor. 'Nee Dokter Bob, alstublieft', maar onverbiddelijk schoof Dokter Bob een dildo naar binnen en bewoog deze heen en weer. Dat was zo een heerlijk gevoel. Zo lekker.

Dat lekkere gevoel in mijn onderbuik met die licht drukkende pijn. Dat gevoel zo lekker gevuld te zijn, de afhankelijkheid en dat lekkere stoten van die dildo in me. Het heerlijke gevoel dat ontstond in mijn hoofd, mijn onderbuik, mijn kut, heel mijn lichaam. Ik liet mezelf gaan. Ik liet me zo gaan en kwam klaar. Het vocht lekte langs de katheter en plaste vervolgens alles onder. Dokter Bob ging maar door en bewoog heen en weer met die dildo. Ik kwam nog een keer. Heerlijk! Ik liet mezelf helemaal gaan, gaf mezelf over aan alle sensaties die ik voelde en liet alles lopen.

Alles werd door en door nat en nog hield Dokter Bob niet op. Het ging maar door en 'aah', weer kwam ik klaar. Zo ontzettend geil en zo ontzettend heerlijk. Alles was nat. Heel die katheter leeg, maar oh, wat voelde ik me voldaan.

Omdraaien

Dokter Bob liep terug naar de tafel met alle instrumenten en zocht iets, maar vond het niet. Hij  kwam terug met een mesje en sneed daarmee de katheter door, zodat het vocht uit het ballonnetje kon stromen en de katheter er uit gehaald kon worden.Ook dat was wel weer een lekkere sensatie. Een beetje schrijnend gevoel ook en dat bleef ik nog lang voelen. 'Hup', zei Dokter Bob, 'draai je nu maar eens even om en ga op je knieën op de tafel zitten'. Dat deed ik dan, maar oh ik schaamde me.

Ik was al min of meer wat gewend aan de positie die ik net de hele tijd in had moeten nemen, maar dit voelde weer zeer vernederend. En toch, ik draaide mezelf maar al te graag om en ging op mijn knieën zitten. Ik voelde mijn billen de lucht in steken. 'Is het zo goed', vroeg ik onzeker aan Dokter Bob. En ja, het was goed. 'Zo, ik zal nu dit gedeelte van je eens goed onderzoeken', zei Dokter Bob. Ik kon geen kant op. Met mijn billen in de lucht bovenop de onderzoekstafel van Dokter Bob. Onder zijn strenge ogen die alles zagen. 

Ik voelde de vingers van Dokter Bob bij me naar binnen glijden en voelde ze in mijn kleine gaatje drukken en wrijven. Wat zou hij ervan denken? Ik schaamde me. Ik kon tussen mijn benen door kijken en zag dat Dokter Bob een dildo pakte en ook deze zag er nou niet echt heel klein uit. In ieder geval voor mijn idee veel te groot voor mijn strakke gaatje, maar Dokter Bob zette hem op mijn sterretje en probeerde hem naar binnen te duwen. Dat ging niet meteen. Daarom deed Dokter Bob wat glijmiddel op de dildo en voelde ik zijn vingers met glijmiddel ook weer bij me naar binnen glijden.

Even later voelde ik de druk van die dildo. Langzaam gleed hij naar binnen en al snel begon Dokter Bob ermee te bewegen. Erin, eruit, erin en eruit. Dokter Bob vond echter dat ik veel te veel geluid maakte en ik kreeg een rubberen gag in mijn mond die hij opblies. Daar lag ik, totaal overgeleverd, met die gag hangend uit mijn mond en ik kon nu alleen nog maar wat kreunen. Dokter Bob bewoog weer met die heerlijke dildo. Erin, eruit, erin en eruit. Ik wist niet meer hoe ik had. Dat heerlijke gevoel en tegelijkertijd de schaamte, omdat Dokter Bob ongegeneerd met die dildo heen en weer bewoog in mijn kontgaatje.

Mijn billen die voor mijn gevoel nog uitdagender de lucht in gingen steken, de schaamte en vernedering, de angst voor wat er allemaal mee zou komen uit mijn gaatje en de onmiskenbare luchtjes die ik begon te ruiken. Het kwijl liep langs mijn mond naar beneden liep, maar Dokter Bob kende geen genade en bleef heen en weer bewegen met die dildo. Ik kon mezelf alleen maar helemaal laten gaan. Het was zo ontzettend lekker en zo heerlijk geil. Het kon me niet meer schelen. Al zat alles onder de kak, het geil, het nat en het zweet. Ik liet mezelf gewoon gaan.

'Aah' en weer kwam ik klaar. Ik kwam ongenadig klaar! En nog was het niet afgelopen. Dokter Bob ging door met zijn bewegingen en 'aah', daar kwam ik alweer klaar. Helemaal los, helemaal mezelf lekker laten gaan!!!

En weer omdraaien

Toen moest ik mezelf weer omdraaien. Wat schaamde ik me. De dildo die in mijn kont was geweest zat vol met kak, er lagen allemaal klodders poep op het laken, er zaten poepvlekken op me. Ook aan de voorkant. Bah. Er hing uiteraard een luchtje. Ik voelde mezelf zo vernederd, net een beest, helemaal onder de prut, poep, geil, zweet. Grrrr. Ik begon erover te piepen, maar Dokter Bob zei dat hij wel een schoon laken onder me zou leggen over dat vieze laken heen en dat deed hij gelukkig. Dokter Bob wilde nog even controleren hoe het inmiddels met mijn orgasme zat.

Hij vingerde me, gebruikte een dildo en Dokter Bob gebood me hem steeds aan te blijven kijken. Oh, al die bewegingen in me. Ik was inmiddels zo gevoelig geworden. Ik werd gewoon helemaal gek! Ik kromde mijn hele lichaam, dacht dat ik vloog en zweefde en dat mijn onderlichaam in brand stond en uit elkaar spatte. Heerlijk! Ik kwam, en ik kwam en nog een keer. Zo heerlijk! Ik greep Dokter Bob vast en liet mezelf zo ontzettend lekker gaan. Ik zweette zo ontzettend. Kletsnat was ik en ook de zweetdruppels van Dokter Bob vielen inmiddels op me. 

Dokter Bob liep weg en kwam terug met een flesje massagelotion. Hij smeerde daar mijn bovenlichaam mee in. Lekker die lekkere zachte lotion vermengd met mijn zweet. De aanrakingen over mijn uitgeputte lichaam, die beloning na al die inspanning. Wat werd ik daar heerlijk loom van. Maar het was nog niet klaar. Dokter Bob zorgde dat ik nog een paar keer klaarkwam. Het leek wel of het steeds lekkerder werd. Dat ik steeds verder wegzweefde. Ik vloog weg naar van alles en nog wat in mijn hoofd, ondertussen geil wordend van al die heerlijke gevoelens in mijn onderbuik, diep daarbinnen in mijn hele lijf. Ik wilde nog meer en nog meer.

Mijn hoofd barstte haast uit elkaar. Mijn lichaam ook en mijn lichaam moest het opgeven. Het kon het gewoon niet meer. Zo heerlijk, zo lekker, uitgeput en uitgeteld lag ik daar op die onderzoekstafel. Met een lach in mijn ogen en op mijn gezicht. Dokter Bob legde zijn hand op mijn buik en zei 'zo, hoe vond je het? En vanaf nu mag je weer jij zeggen hoor.' 'Nou, hoe ik het vond leek me wel duidelijk toch?'

De afsluiting

Ik mocht van de onderzoekstafel afkomen en me heerlijk gaan douchen. Weliswaar onder toeziend oog van Dokter Bob, maar ja, dat was natuurlijk niets vergeleken met de schaamtevolle posities in welke ik net voor hem had gelegen. Ik douchte me heerlijk en voelde me ook heerlijk. lLekker voldaan en ook trots op mezelf dat ik mijn eerste consult zo goed had doorstaan. We liepen terug naar de spreekkamer waar ik mijn kleren aan ging trekken en Dokter Bob alvast wat op ging ruimen. Wat was het een rotzooi, maar dat maakte Dokter Bob niets uit zei hij.

De grond lag vol met spetters en water. Wat een bende! Ik voelde dat ik moest plassen en zei dat tegen Dokter Bob. Ik wilde al naar de wc lopen, maar dat ging natuurlijk niet door, want Dokter Bob pakte een po en daar moest ik op gaan zitten. Dat deed ik braaf. Mezelf schamen hoefde ik toch al haast niet meer. Ik zat daar op die po en wilde plassen. Dokter Bob bleef naast me staan en we kletsten wat. Toen ik zei dat ik me daardoor niet kon concentreren zei Dokter Bob dat ik gewoon even geduld moest hebben.

Maar ja, ik zat daar maar en zat daar maar te drukken en te persen, maar er kwam niks. Toen zei Dokter Bob doodleuk dat het een soort valse aandrang was omdat die katheter er net in had gezeten en dat gewoon een schrijnend gevoel had overgelaten. Ik wist niet hoe snel ik van die po af moest komen. We gingen naar beneden naar de huiskamer en dronken gezellig wat en praatten na over dit eerste consult. Dokter Bob zei dat ik een goede patiënte was geweest. Zeker voor een eerste consult. Hij was tevreden, maar ik moet nog wel verder onderzocht worden.

Als opdracht moest ik een verslag schrijven van mijn ervaringen. Tja, bij deze!!! Wat ik nu na het schrijven van dit verslag ook zo leuk vind is dat ik lang geleden een verslag las van een patiënte die voor de eerste keer bij Dokter Bob op consult ging. Ik had toen nooit kunnen denken dat ik mezelf ook eens in diezelfde positie zou bevinden. Heerlijk! Een droom is uitgekomen. Thanks Dokter Bob!

Patiente S.