Volgens het lesplan

Ingezonden door Twan 

Marrit heeft een langere periode een rol in mijn leven gespeeld. Eigenlijk zou ik een apart boekwerk over mijn herinneringen aan haar kunnen wijden. Zo realiseerde ik me tijdens het opschrijven van mijn ervaringen met haar. Zoals dat vaker gaat, roept het ene verhaal de volgende herinnering weer op. Het begon allemaal zo onschuldig. Ik verhuurde mijzelf al jaren als freelancer om allerlei soorten cursussen en trainingen te geven aan de meest uiteenlopende organisaties.

Ergens in maart werd ik benaderd door een relatief klein, maar zeer actief bedrijfje uit het oosten van het land. Hun corebusiness was het inventarissen van opleidingsbehoeftes binnen hun doelgroepen. Daar werden dan cursussen en trainingen voor ontwikkeld en in de markt gezet. De doelgroepen varieerden van (semi-) overheid tot erg gespecialiseerde organisatieadvies bureau’s. Tijdens de voorbereidingen van het nieuwe cursusjaar, dat meteen na de zomervakantie zou beginnen, bleek er behoefte te zijn aan kennisverwerving binnen een heel speciale organisatie.

Ergens in dat traject is door iemand uit mijn netwerk mijn naam genoemd. Zo was ik ergens rond die periode op mijn werk zwaar in mijn vakliteratuur verdiept. Het rinkelen van mijn telefoon was eigenlijk een afleiding die ik op dat moment niet kon gebruiken. Aan de andere kant was ik beroepsmatig inmiddels zodanig gevormd dat elk telefoontje, zeker dat van een tot op dat moment onbekend nummer, een nieuw contact en een potentieel nieuwe kans betekende.  Met mijn gedachten nog voor meer dan vijftig procent bij het artikel dat ik aan het uitpluizen was, nam ik het gesprek aan.

Omdat ik het nummer nog niet kende, noemde ik netjes mijn achternaam. ‘Ja goedemiddag meneer, u spreekt met Marrit, onderwijskundige bij … Bij het noemen van de naam van dat bedrijfje ging er bij mij wel een lampje branden. Op de markt van het hogere, professionele onderwijs is de wereld vrij klein. De naam van dit bedrijfje was bij mij wel eens voorbijgekomen. Marrit begon een heel verhaal af te steken dat er in het kort op neerkwam dat zij graag een keer een gesprek met mij wilde voeren om te onderzoeken of ik in hun aanstaande cursusjaar een rol als docent zou kunnen, en zeker niet onbelangrijk, zou willen vervullen.

Een gesprek kon nooit kwaad, dus zochten wij beiden naar ruimte in onze agenda’s. De ontdekking dat zowel Marrit als ik op een bepaalde datum beiden ergens in Utrecht moesten zijn, leek het ideale tijdstip om nader kennis te maken. Wij spraken af om vier uur bij de ingang van zalencentrum Vredenburg. Daar zouden Marrit en ik elkaar voor het eerst zien. Het van tevoren niet weten hoe jouw aanstaande gesprekspartner eruit ziet, kan in de wereld van het daten misschien heel spannend zijn, maar ik vond dat op dat moment vrij lastig.

Zeker omdat het Vredenburg in Utrecht rond dat tijdstip een mierenhoop van mensen is. Winkelend publiek is rijkelijk gelardeerd met forensen, die van of naar het centraal station van de NS op Hoog Catharijne liepen. Bovendien stonden er om mij heen meerdere mensen waarvan ik vermoedde dat ook zij op een afspraak stonden te wachten. Zo kon het dus gebeuren dat zowel Marrit als ik achteraf bijna tien minuten op elkaar hebben staan wachten zonder dat van elkaar te weten. Enigszins geïrriteerd zocht ik haar nummer op in mijn telefoon.

Nadat ik bij haar nummer op ‘bel’ had gedrukt, ging ongeveer vijf meter naast mij een telefoon af. Ik keek in de richting van het geluid en zag daar een vrij lange blondine staan. Niet meteen iemand die ik, als die blondine Marrit zou blijken te zijn, het predicaat onderwijskundige zou hebben gegeven. Waarom niet? Geen idee. Ik denk dat dat gevoelsmatig was. De blondine dook in haar veel te grote tas en ging op zoek naar haar telefoon. Net toen ik mijn oproep weg wilde drukken, zag ik dat de blondine haar telefoon eindelijk in de catacomben van haar tas had gevonden. Zij nam de oproep aan.

Op datzelfde moment hoorde ik: ‘Goedemiddag, u spreekt met Marrit. Eén en één was twee: Marrit en ik hadden elkaar gevonden. Marrit had helblond haar waarvan ik voornamelijk waterstofperoxide als vermoedelijke dader aanwees. Marrit was gekleed in een heel zakelijk en professioneel broekpak dat een perfecte reflectie van haar maatschappelijke status was en van haar bedrijf dat zij vertegenwoordigde. Het broekpak verborg grotendeels haar vrouwelijkheid. Zowel Marrit als ik moesten eigenlijk meteen hard lachen om het voorval.

Onze gezamenlijke humor brak meteen het ijs en wij gaven elkaar netjes een hand. Ik stelde voor om op de Oudegracht bij het stadskasteel Oudaen ons gesprek te voeren. Wij gingen bij de Bijenkorf de hoek om en na de volgende draai van negentig graden naar rechts liepen Marrit en ik de Oudegracht op. Binnen bij Oudaen zochten wij een tafeltje uit in de caféruimte, die zoals altijd meer dan goed gevuld was. Gelet op het tijdstip en mijn toch wel inspannende dag besloot ik om een uit de eigen brouwerij van het stadskasteel afkomstig witbiertje zonder citroen te nemen.

Tenslotte woonde ik letterlijk om de hoek, maar dat wist Marrit niet. Marrit bestelde een verse jus. Als eerste wisselden wij visitekaartjes uit. Daarna vertelden wij beiden iets over onze achtergrond. Marrit ging al vrij snel over tot het verstrekken van informatie over haar bedrijf en de training waarvoor de opleidingsbehoefte bestond. Haar vraag aan mij was of ik daarin voor mijzelf een rol weggelegd zag. Zover was ik nog niet. Ik zei dat als Marrit mij wat documentatie zou kunnen toesturen, ik zeker op haar vraag terug zou komen. Na nog een witbier en een cola light gaven Marrit en ik elkaar een hand.

Marrit sloeg linksaf richting Utrecht CS en ik nam de afslag naar rechts richting mijn studio. Twee dagen later ging mijn deurbel luid af. De studio die ik bewoonde, lag op de eerste verdieping van een zeventiende eeuws grachtenpand in het centrum. Als ik naar degene toe wilde lopen die bij mij aanbelde dan moest ik eerst een vrij hoge, smalle trap af en de binnenplaats annex parkeerplaats overlopen om bij het gigantische gietijzeren hekwerk te komen dat de binnenplaats van de buitenwereld afsloot.

Ik had de beller, die zich via de intercom had gemeld als iemand van PostNL, gevraagd even geduld te hebben. Vanuit mijn studio naar dat hekwerk lopen, vergde wel een paar minuutjes. Naar het hekwerk toelopend, zag ik vanuit de verte al wat de reden van het aanbellen was. Het pakket dat de postbode in zijn handen had, paste met geen mogelijkheid in zijn geheel in mijn brievenbus. Laat staan door het klepje daarvan. Het pakket vermelde behalve mijn adres ook de naam van de zender: het bedrijfje van Marrit.

Boven maakte ik het pakket open. Naast de aanbiedingsbrief, netjes door Marrit ondertekend, zaten er twee lijvige boekwerken, een syllabus en wat aanvullende informatie in. Door wat Marrit mij op de Oudegracht over de training had verteld, was mijn interesse al gewekt. Een scheef oog op haar aanbiedingsbrief leerde dat er voor mij ook een interessante vergoeding werd beloofd. Toen ik naderhand deze brief nogmaals en nu meer inhoudelijk doorlas, zag ik dat die vergoeding niet per dag, maar ook nog eens per dagdeel gold.

Nu is geld nooit mijn motivatie geweest om aan kennisvermeerdering te doen, maar het had bij mij echter ook nooit weerstand opgeroepen. Ik besloot het aanstaande weekend grotendeels aan de lesstof te zullen besteden. Later zou blijken dat ik zelfs daarvoor al die vergoeding per dagdeel zou krijgen. Ik voelde een duidelijke affiniteit met het materiaal en de doel van de training. Wat een training voor mij altijd met name interessant maakte, was dat ik er zelf door getriggerd moest worden om ook voor mijzelf nieuwe kennis op te doen en te ontwikkelen.

Enthousiast over de vooruitzichten belde ik die maandagochtend Marrit meteen op. Zij stak haar oprechte blijdschap, of was het opluchting, niet onder stoelen of banken. Daar koppelde zij meteen de vraag aan of ik er bezwaar tegen had als Marrit alle vier de trainingsdagen aanwezig zou zijn om vanuit haar discipline als onderwijskundige het proces te observeren en daarover aan haar directie te kunnen rapporteren. Tenslotte was deze training nog maar net ontwikkeld. Eerlijkheidshalve voegde Marrit daaraan toe dat zij erg benieuwd was naar mijn didactische werkvormen.

Ik had weliswaar een bepaalde reputatie, maar ik proefde bij Marrit iets zoals ‘eerst zien en dan pas geloven’. Ik hou wel van een uitdaging, dus nodigde ik Marrit van harte uit. De training gold als een ‘in company’ training wat inhield dat het bedrijf waar ik de training zou gaan geven zelf alle randvoorwaarden als geschikte locatie en aanvullend lesmateriaal als flipovers en beamers, koffie, thee en lunch zou verzorgen. Lesstof en materiaal om aantekeningen te maken, zouden vanuit het oosten rechtstreeks naar de trainingslocatie worden verzonden.

Ik hoefde alleen maar met de nodige kennis en kunde acte de presence te geven. ‘Liefst ook met een goed humeur’, had Marrit onderaan haar officiële docentenuitnodiging geschreven, gevolgd door een iets minder professionele, lachende emoticon. Die emoticon zou het eerste teken van toenadering tussen Marrit en mij blijken te zijn. Sommige mensen worden bloednerveus als er iemand tijdens hun verhaal nietszeggend alleen aantekeningen zit te maken. Zeker als die persoon dan daarnaast ook nog niets anders lijkt te doen dan zijn of haar ogen alleen maar tussen jou en het notitieblok heen en weer laten gaan.

Ik had daar niet zoveel last van. Sterker nog, het maakte mij alleen maar scherper. Dat ik al vaker op die manier geobserveerd was, nam ook heel veel potentiële druk weg. Daarnaast was ik op een gezonde manier volledig overtuigd van mijn kennis van zaken en mijn trainersvaardigheden. Elke trainingsdag werd door Marrit en mij afgesloten met een korte, zakelijke evaluatie. Wat ik wel verfrissend vond, was dat Marrit die kennis en ervaring ook in de training duidelijk terug zag. Vanuit haar discipline als onderwijskundige maakte zij toch wel een paar steekhoudende opmerkingen.

‘Zeker geen verplichting tot nakoming’ verzekerde Marrit telkens. Ik ervoer haar kanttekeningen ook niet als corrigerend of belerend, maar meer als een prettige handreiking om de toch al leuke training voor de de groep nog uitdagender te maken. Nee, Marrit en ik lagen elkaar wel. Op de laatste trainingsdag liep de laatste deelnemer de cursuszaal uit en trok de deur achter zich dicht. Marrit en ik bleven als enigen achter. Waar de eerdere dagen na de dagafsluiting steevast haar notitieblok prominent op tafel werd gelegd, gebeurde dat nu niet.

Marrit begon mij in allerlei superlatieven te prijzen voor mijn manier van trainen. Volgens haar hadden de trainees aan mijn lippen gehangen. Om mij nog verlegener te maken, voegde Marrit daaraan toe dat zij ook veel van mij had geleerd. Een mooie symbiose dus. Als laatste formele opmerking vroeg Marrit of zij mij in de toekomst vaker mocht benaderen. Eventueel ook voor andere opleidingen. Zeg op zo’n moment dan nog maar eens nee. Elke training van Marrits instelling werd met een evaluatie door de trainees afgesloten.

Naast hun mening over de cursusinhoud werd ook hun oordeel over de docent gevraagd. Marrit zei voor de verwerking van alle evaluatiegegevens even de tijd nodig te hebben. Zij nodigde mij nadrukkelijk uit voor een terugkoppeling. Aan mij om vervolgens te bepalen waar dat zou gaan gebeuren. Een paar dagen later stuurde Marrit mij een e-mail. Zij had alle gegevens verwerkt en zoals afgesproken, nodigde zij mij uit voor het afsluitende gesprek. Omdat het voor Marrit geen probleem was, spraken wij af om elkaar weer bij Oudaen te ontmoeten.

Op die vrijdagmiddag om vijf uur kwam Marrit het stadskasteel binnen. Ik was verrast door haar outfit. Was die tot dan toe strikt formeel geweest, zoals dat binnen haar bedrijf kennelijk als dresscode gold, nu kwam er een frisse in een leuke blouse geklede jongedame aan wie haar echte leeftijd nu pas duidelijk af te zien was binnen. Onder de blouse droeg Marrit een katoenen rokje tot net boven haar knie. Onder haar rokje liet Marrit een stuk bloot been zien dat vrij snel onder haar knieën overging in een paar bruine, hoge laarzen met een leuke hak.

Misschien maken kleren de man, maar dat doen zij ook voor een vrouw. Marrit was voor mij opeens heel anders tot leven gekomen. Gelukkig was er niet alleen maar positieve feedback. Een aantal trainees had toch wat verbeterpunten ontdekt. Voor een deel herkende ik die wel bij mijzelf. Zeker één of twee daarvan hadden tot dan toe vermoedelijk in mijn ‘blinde vlek’ gezeten. De evaluatie was binnen vijftien minuten besproken en daarna gaven Marrit en ik onszelf toestemming om het informele deel van onze afspraak in te luiden.

Ik bestelde weer een Ouwe Daen en waar Marrit tot nu toe frisdrank trouw was gebleven, bestelde zij nu een glas rosé. Gespreksonderwerpen kwamen en gingen. Net als de ober met onze bestellingen. Zoals dat dan soms gaat, werd ons gesprek op een bepaald moment wat vertrouwelijker. Marrit vertelde dat zij al drie jaar een relatie met Michiel had. Michiel was in haar ogen niet meer de sprankelende persoonlijkheid waar zij drie jaar geleden als een blok was gevallen. Voor haar gevoel zat haar relatie met Michiel duidelijk in het slop.

Gekscherend vroeg Marrit mij nog of ik geen tips voor haar had. Ik hield wijselijk mijn mond. Na borrel nummer drie namen wij afscheid. Marrit had onder andere roeien als hobby. Zij vertelde dat zij morgenochtend een afspraak had om met een paar vriendinnen te gaan trainen. In mijn spontaniteit vroeg ik nog of Michiel Marrit dan vanaf de kant zou aanmoedigen. Marrit verzekerde mij dat dat echt niet zou gebeuren. Het enige dat Marrit morgenochtend van Michiel zou merken, was zijn irritatie omdat hij op zijn vrije zaterdagochtend niet ongestoord uit kon slapen.

Weer hield ik wijselijk mijn mond. Voordat Marrit aan het einde van de gracht links- en ik rechtsaf zou slaan, riep Marrit nog dat zij het erg leuk had gevonden. Voordat ik mij omdraaide om mijn hoek om te slaan, keek ik Marrit nog even na. Marrit was voor mij opeens honderd procent vrouw geworden. Geen vertegenwoordigster van, maar een jonge en intelligente vrouw met een privéleven. Niet lang daarna belde Marrit mij op. Nu had ik weer de formele ambassadrice van het opleidingsinstituut aan de telefoon. Ons gesprek ging geheel over aanpassingen in het cursusmateriaal.

Marrit koppelde daar meteen het verzoek aan of ik weer twee trainingen wilde verzorgen. Opgetogen voegde zij daar aantoe dat, vanwege de krapte in docentenland, haar bedrijf had besloten om de docentenvergoeding flink te verhogen. Marrit vroeg mij om ook eens in mijn netwerk te inventariseren wie zij volgens mij ook kon benaderen om als docent op te treden. De tweede training die ik had verzorgd, werd ook weer met een evaluatie afgesloten. Marrit en ik maakten ook nu weer een afspraak om die evaluatie te bespreken. Oudaen begon onze vaste ontmoetingsplaats te worden.

Ook nu weer spraken wij op vrijdagmiddag rond vier uur af. De tweede evaluatie verliep procedureel volstrekt conform evaluatie nummer één. Gelukkig bleef er nog tijd over voor het informele deel. Had Marrit mij bij de eerste evaluatie al verrast met haar kleding, nu was zij gekleed in een getailleerde, witte blouse boven een strakke spijkerbroek. Zwarte enkellaarsjes completeerden haar outfit. Wat ik al vermoed had, bleek het geval te zijn. Marrit had een prachtig figuur. Haar getailleerde blouse en jeans lieten niets aan mijn verbeelding over. 

Bij roseetje nummer drie kwamen Marrits relationele perikelen weer ter sprake. Marrit vertelde zich aan de ene kant vreselijk te schamen, maar dat iets haar wel tot diep nadenken had aangezet. Vorige week had zij met haar boezemvriendin in de stad gelopen. In de etalage van een reisbureau hadden zij een aansprekende presentatie van een reis naar Zuid-Afrika gezien. Samen met haar vriendin was Marrit dat reisbureau binnengelopen waar haar enthousiasme alleen maar groter was geworden.

Spontaan hadden Marrit en haar vriendin samen een safari van bijna vier weken geboekt. Pas in de auto terug naar huis had zij zich gerealiseerd dat Michiel er ook nog was. Daar had zij bij het boeken helemaal niet bij stilgestaan. Marrit vertelde mij dat dit volgens haar wel tekenend was voor wat de waarde van haar relatie met Michiel was geweest. Ook aan deze vrijdagmiddag kwam helaas een einde. Het was zo gezellig geweest dat ik besloot om niet op de gracht afscheid te nemen. Ik liep met Marrit mee naar de trein richting Enschede. De trein stond al aan het perron.

Voordat zij instapte, draaide Marrit zich nog even om en bedankte mij voor alles. ‘Hoe bedoel je dat? Waarvoor?' ‘Voor alles’, herhaalde Marrit. Ik bleef op het perron staan totdat de trein richting het oosten vertrok. Marrit en ik zwaaiden nog even naar elkaar. Training nummer drie was inmiddels ook weer afgesloten. Marrit had zich niet laten zien. Dat kwam omdat Marrit op dat moment in Zuid-Afrika op vakantie was. Wel had de normale evaluatie plaatsgevonden. Ik vond het dan ook heel normaal dat ik twee weken later een e-mail van Marrit kreeg waarin zij mij weer uitnodigde voor een afsluiting.

Ditmaal niet in Utrecht, maar in één van de drie hanzesteden. Haar bedrijf beschikte daar over een nevenvestiging waar wij zouden kunnen vergaderen. Na alle plichtplegingen vroeg ik Marrit hoe haar vakantie was geweest. ‘Geweldig’, antwoordde Marrit. Haar vriendin en zij hadden een onvergetelijke tijd gehad. Bovendien was het voor Marrit een goede gelegenheid geweest om ook gevoelsmatig afscheid te nemen van Michiel. Haar spontaan geboekte safari was de doodsteek voor hun relatie gebleken. Marrit maakte op mij niet de indruk hier hevig onder gebukt te gaan.

Zij betitelde de situatie als een onvermijdelijke samenkomst van omstandigheden die de onderliggende verschillen alleen maar nog duidelijker hadden gemaakt. Marrit zei zich zelfs bevrijd te voelen. Ditmaal was ik het die in de trein moest stappen. Nu was Marrit met mij meegelopen naar het perron. Mijn trein had een vertraging van ongeveer tien minuten. Marrit en ik stonden tegenover elkaar. Ik weet niet meer of het Marrit of ik was die het initiatief nam. Waarschijnlijk ik. Opeens stonden wij met onze handen in elkaar.

Net waren we nog druk over niemendalletjes aan het praten geweest, maar nu was het opeens stil. De luidspreker meldde het binnenlopen van mijn trein op perron twee. Ook nu weer weet ik niet zeker wie de schuldige was. Vermoedelijk ik weer. Geen drie zoenen op de wang. Wel één lange zoen op de lippen. Marrit en ik keken elkaar recht in de ogen aan totdat de conducteur met zijn fluitje aangaf dat de machinist zijn best zou doen om iets van de vertraging in te halen. Nog één laatste, snelle kus op de mond en ik schoot nog net tussen de sluitende deuren door de trein in. 

Na meer dan een uur ‘treinen’, deed ik de deur van mijn studio open. Ik plofte neer in de luie stoel recht voor de televisie. Ik had geen zin om die aan te zetten. Het was te warm. Mijn studio lag op het zuiden. De zon had de hele middag vol naar binnen geschenen. Ik haalde nog een Leffe dubbel uit de koelkast en zat mijn gesprek met Marrit te overdenken. Ik besloot om haar een appje te sturen. Tijdens het intoetsen, ontving ik een melding van een inkomende app. Marrit liet weten het een heel fijne middag te hebben gevonden.

Weer bedankte zij mij voor alles, dus ook voor de beide zoenen op haar mond. Niet veel later besloot ik om contact met Marrit te zoeken. Ik was benieuwd hoe het met haar ging. Eerlijk gezegd was ik ook benieuwd naar hoe het nu verder met ons zou gaan. Lang geleden had ik al besloten niet meer aan een nieuwe relatie te willen beginnen, maar een mens is ook maar een mens. Marrit had mij ook seksueel geprikkeld. Volgens mij zou een poging om nu ook het derde honk te stelen niet op voorhand kansloos zijn. Die indruk werd bevestigd door een bijna per ommegaande reactie.

Marrit vroeg of ik zin had om aanstaande zaterdag naar haar woonplaats te komen. Samen borrelen en een hapje eten leek haar leuk. Die zaterdag stond Marrit mij op het perron op te wachten. Zij droeg weer die bijna kniehoge laarzen. Daarboven een rokje van dezelfde spijkerstof waarvan ook haar shirt was gemaakt. Met dank aan meneer Levi. Nu was het Marrit die mij meteen op mijn lippen kuste. Niet echt verrast, maar wel verheugd, beantwoordde ik haar kus. Eigenlijk als vanzelf hielden wij elkaars vingers vast toen wij het station uitliepen. Grand café Willem de Vierde was vlakbij.

Dit café was één van haar favorieten. Het was nog vroeg en wij kozen een tafeltje op het terras net om de hoek. Marrit zou mij vrijwel meteen zeggen dat dat niet alleen vanwege de zon en de luwte was. Er woonden een aantal collega’s van haar in dezelfde plaats. Marrit wilde een herkenning graag voorkomen. Dat vond ik niet verkeerd klinken. Wij kwamen gespreksstof noch borrels tekort. Eigenlijk was het de langzaam gedaalde buitentemperatuur die ons eraan herinnerde dat de middag voorbij was. Wij besloten om alvast richting het restaurant te lopen. Ik stelde Dock 19 voor.

Ooit was dat restaurant mij door een collega aangeraden. De recensies op internet waren ook lovend. ‘Een perfecte keuze’, verzekerde Marrit. Zij vertelde daar vaker te hebben gegeten. Het was druk in Dock 19. ‘Of wij gereserveerd hadden?’ luidde de vraag van de dame achter de bar. Dat was helaas niet zo. Op dat moment waren alle tafels bezet, maar binnen een kwartier zou er eentje vrijkomen. Wij besloten aan de bar te wachten. In afwachting van ons drankje maakte Marrit vanaf haar kruk een draaibeweging van negentig graden naar mij toe.

Marrit zette de hakken van haar laarzen achter de stang van mijn barkruk. Terwijl de bardame onze drankjes neerzette, maakte ik eenzelfde draai richting Marrit. Marrit trok haar rechterbeen even terug om mijn knieën te laten passeren. Meteen daarna zette Marrit haar hak terug en waren mijn knieën ingesloten. Marrit pakte haar glas rosé van de bar. Zij legde haar vrije hand op mijn bovenbeen. Eerst lag die nog stil, maar dat duurde niet lang. Langzaam wreef Marrit over mijn bovenbeen. Ik deed met mijn beide handen hetzelfde bij haar.

Totdat mijn nagels ter hoogte van Marrits knie net onder de spijkerstof verdwenen. Eigenlijk toen pas zag ik dat Marrits ogen niet blauw waren zoals ik steeds had aangenomen. Haar ogen hadden dezelfde kleur als de mijne: grijsgroen. Mijn vraag over de waterstofperoxide werd ook beantwoord. ‘Helemaal van mijzelf’, verzekerde Marrit mij. De toon voor de rest van de avond was gezet. Marrit en ik kregen aan tafel rechts achterin toegewezen. Volgens Marrit lekker discreet. Marrit vertelde erg voorzichtig te moeten zijn in restaurants. Zij had namelijk een notenallergie.

Daarom had Marrit ook altijd een injectiespuit met atropine in haar tas. Een onverwacht contact met bijvoorbeeld notenolie kon een ziekenhuisopname betekenen. Of nog erger. Voor alle zekerheid vroeg Marrit de ober of de gerechten hier met notenolie bereid werden. Navraag bij de chef leerde van niet. Voor alle zekerheid koos Marrit toch maar voor de gebakken zeetong. Ik bestelde een pannetje mosselen. Wij moesten even op onze bestelling wachten. Dat gaf ons de tijd om verder te praten. Ik was er met mijn gedachten helemaal niet bij.

In gedachten was ik al in een hevige vrijpartij met Marrit verwikkeld. Waarschijnlijk heb ik een paar keer ‘nee’ gezegd waar Marrit een ‘ja’ had verwacht of andersom. Marrit vroeg mij opeens waar ik in gedachten was. Dan meteen maar vol in de aanval, moet ik gedacht hebben. ‘Samen met jou in bed’, antwoordde ik vrijmoedig. Of Marrit dat antwoord had verwacht, durf ik niet te zeggen. Vrijwel zonder dat er een seconde stilte aan tafel was gevallen, antwoordde Marrit wat ik dan met haar aan het doen was. Ik antwoordde dat zij dat niet kon verzinnen. ‘Daag mij nou niet uit’, grapte Marrit terug.

Ons eten werd geserveerd. De kwaliteit en presentatie zullen ongetwijfeld erg goed zijn geweest. Ik heb alleen geen flauw idee meer hoe het eten gesmaakt heeft. In een veel te hoog tempo, wat door de toegewijde chefkok waarschijnlijk als een belediging zou zijn opgevat, werkten Marrit en ik ons eten naar binnen. De maaltijd werd op dat moment door ons alleen maar als een verspilling van tijd ervaren. Hardlopen zou overdreven zijn, maar in een meer dan gemiddeld marstempo liepen wij naar Marrits huis. 

Onderweg was de gedachte aan wat komen zou voor mij al meer dan voldoende om hard te worden. Na een stukje langs de hoofdweg te hebben doorgestapt, sloegen we rechtsaf een zijstraat in. ‘Nummer zevenendertig’, zei Marrit alvast. Nummer zevenendertig was een kleine, witgeschilderde arbeiderswoning in een rustige straat met eenrichtingsverkeer. Onderweg was Marrit al in haar tas aan het rommelen op zoek naar haar sleutelbos. Marrit maakte de indruk gejaagd en opgewonden te zijn. Het was moeilijk om onderweg van elkaar af te blijven. 

Eindelijk kwam de huissleutel tevoorschijn. Marrits hand beefde licht toen zij probeerde om de sleutel in het slot te krijgen. Twee of drie pogingen later zwaaide de groene voordeur open. Volgens mij heb ik Marrit een duw in haar rug gegeven. Zij werd bijna de gang in gelanceerd. Ik trok de deur veel te hard achter mij dicht en ik stortte mij op Marrit. Ik greep haar vast onder haar oksels. Met haar gezicht en bovenlichaam tegen de muur tilde ik met beide handen haar spijkerrokje omhoog. Een witte string werd zichtbaar.

Deze stier is kleurenblind, dus werkte die witte string op mij exact hetzelfde als een rode dat zou hebben gedaan. Ik heb mijzelf niet eens tijd gegund om de string naar beneden te trekken. Terwijl ik met mijn rechterhand onhandig aan de knopen van mijn broek trok, zette ik twee vingers achter het minuscule stukje textiel dat door Marrits bilnaad liep. Na veel gedoe wist ik met een hand mijn lul te bevrijden. Ik stond zo dicht tegen Marrit aan dat mijn half uitstekend lul tegen Marrits billen aankwam. Met nog een onhandige beweging wist ik mijn lul helemaal te bevrijden.

Alleen mijn ballen zaten nog in mijn broek. Marrit was lang genoeg om voor mij zonder al te ver door mijn knieën te hoeven zakken mogelijk te maken om mijn eikel haar bilnaad in te jagen. Ik had keuze uit twee gaatjes. Omdat mijn eikel Marrits kontgaatje al voorbij was, werd het haar kutje. Ik heb niet eens gevoeld of Marrit vochtig was. Met twee of drie heupbewegingen zat ik half in haar kutje. Marrit maakte een geluid waar ik niet uit op kon maken of dat van genot of van pijn was. Dat maakte mij op dat moment ook niet uit.

Ik voelde haar hitte op mijn eikel en ik wilde die hitte om mijn hele pik heen voelen. Ik bleef stoten en hoopte steeds iets verder in Marrit te komen. Dat lukte pas echt nadat ik, half struikelend over mijn broek, mijn heupen weer omhoog stootte. Mijn hele pik was in één keer verdwenen, tot aan mijn ballen. Met mijn linkerarm om Marrits heupen heen ging mijn rechterhand aan haar voorkant op zoek naar Marrits spleetje. Marrits venusheuvel en grote schaamlippen waren spiegelglad. Zo glad dat zij vandaag nog geschoren moesten zijn. Heerlijk, zo’n kaal kutje.

Terwijl ik van achteren in Marrit bleef pompen, zocht het topje van mijn rechterwijsvinger Marrits clitoris. Ik had Marrit op dat moment wel droog willen likken, maar eerst wilde ik haar wild tegen de muur nemen. Totaal overmand door passie en geilheid wist ik van geen ophouden. Ik vingerde Marrit van voren, terwijl mijn pik in een moordend tempo steeds opnieuw tot de laatste millimeter in Marrit verdween. Marit had haar onderarmen onhoog tegen de muur gezet. Met haar nagels leek zij het behang van de muur af te willen trekken. Marrit genoot.

Zij maakte allerlei ondefinieerbare geluiden en stootte wild achterwaarts terug. Ik liet de clitoris voor wat die was en ik pakte Marrits heupen met beide handen vast. Ik trok haar kontje wat verder naar mij toe. Marrits armen gleden langs de muur naar beneden. Haar bovenlichaam stond bijna haaks op haar bekken. Als ik nu haar rokje opzij trok dan kon ik bij iedere stoot mijn harde pik in Marrit zien verdwijnen. Ik probeerde mij voor te stellen hoe dat er in Marrits vagina uit moest zien. Steeds weer die dikke blauwe eikel die om de seconde als een wilde naar binnen ramde.

Als een volleerd pornoacteur trok ik bij iedere stoot in haar, Marrits kutje aan haar heupen ongenadig over mijn pik heen. Marrit had het te kwaad. Ik hoorde haar naar adem snakken. Zowel door haar neus als door haar mond. Marrit maakte alle geluiden die bij een heftige neukpartij als deze horen. Grof en hard, maar ook zo vreselijk intens. Als Marrit op dat moment om genade zou hebben gevraagd, dan was ik zonder enig twijfel binnen vijf stoten klaargekomen. Gelukkig deed Marrit dat niet.

Als ik zo door bleef rammen dan zou het ook niet lang meer duren voordat mijn zaad in Marrit gespoten zou worden. Ik moest wat gas terugnemen. Mijn rechtermiddelvinger zocht Marrits clit weer op. Ik merkte dat Marrit moeite had met kiezen. Zij kon bij iedere stoot in haar terugstoten, maar dan schoot mijn vinger van haar clit. Of Marrit zou haar clit harder tegen mijn vinger drukken, maar dan zou ik niet meer zo ver in haar kunnen stoten. Ik denk dat Marrit ook om die reden al erg blij was dat haar orgasme in golven door haar lichaam trok.

Haar hele lichaam leek te bewegen en soms zelfs te verkrampen. Ik kon nog wel haar clit bereiken, maar mijn lul schoot uit Marrit. Dat was onbedoeld wel mijn redding. Nog even en mijn zaad zou uit Marrits bilspleet gedruppeld hebben. Nu ging het nog net goed. Ik hoorde Marrits ademhaling langzaam weer normaal worden. Wij zeiden geen woord tegen elkaar. Met haar string in haar spleet getrokken en met mijn broek op mijn knieën gokte ik dat de tweede deur rechts naar de slaapkamer en dus ook naar het bed van Marrit zou voeren.

Niet dus, want een opgeruimd aanrecht gaf duidelijk aan dat wij nu de keuken binnen waggelden. Ik draaide Marrit met haar gezicht naar mij toe. Weer greep ik Marrits oksels beet en tilde ik haar op het aanrechtblad. Haar onbedekte billen kwamen in aanraking met het koude graniet wat een gilletje bij haar veroorzaakte. Ik moest echt even wachten, want als ik mijn pik nu meteen alweer in Marrit zou duwen dan zou het binnen een minuut klaar zijn. Zoals mijn eikel nu bij elke hartslag klopte kon alleen maar betekenen dat mijn sperma al tegen de zaadbuis aan klotste. Ik keek even naar Marrit.

Met haar rokje omhoog, haar billen op het koude graniet en met haar hoge laarzen aan stelde Marrit mijn incasseringsvermogen echt vreselijk op de proef. Ik moest echt niet ook nog naar haar ruw opzij getrokken string kijken, want anders zou mijn sperma spontaan mijn eikel uitgekomen zijn. Zonder dat ik die verder ook maar aan hoefde te raken. Ik wist vrijwel zeker dat Marrit mij op dat moment alleen al met haar ogen klaar had kunnen laten komen. Ik moest niet langer naar dit tafereel dat iets hoerigs had kijken.

Met het stringetje half in haar spleetje getrokken, leek Marrits kutje mij uit te dagen. Haar poes leek mij zelfs arrogant aan te kijken. Ik ging er letterlijk van door mijn knieën. Gelukkig alleen maar om eerst een gigantische klapzoen op Marrits kale doos te drukken. Marrit reageerde meteen door haar benen te sluiten. Mijn mond werd echt even op Marrits kutje vastgehouden. Dat was voor mij geen straf. Met mijn gezicht echt vol in Marrits kutje en mijn neus tegen haar clitje maakte ik mijn seksspel nog heftiger door het puntje van mijn tong tussen Marrits schaamlipjes te persen.

Marrit smaakte naar... tja, niet naar zout, maar ik kon de smaak eigenlijk nergens mee vergelijken. Marrit smaakte gewoon naar Marrit. Dat bracht mij in de zevende hemel. Zodra de druk tegen mijn oren en wangen wat minder werd, omdat Marrit haar benen weer opende, liet ik mijn tong een complete ronde langs, in en door Marrits kutje maken. Marrits onderlichaam leek mijn tong te volgen. Raakte die haar linkerlipje, dan schoten Marrits heupen ook naar links. Hetzelfde gebeurde bij haar rechterlipje. Trok ik mijn tong terug dan duwde Marrit haar heupen daar achteraan.

Alleen als ik mijn tong in haar liet verdwijnen, bleef Marrit roerloos zitten. Tijdens ons hele verblijf in de keuken is het geen drie seconden stil geweest. Zowel Marrit als ik stoten allerlei klanken van genot uit. Ik kon merken dat Marrits keuken speciaal op haar lengte was afgesteld. Toen ik mijn lul het werk van mijn tong over wilde laten nemen, moest ik echt op mijn tenen gaan staan om in Marrit te kunnen gaan. Wij moesten er alle twee hard om lachen. Dat doorbrak de seksuele oververhitting van dat moment even.

Marrit wipte haar blote kont van het aanrecht en wij zogen elkaar met onze monden strak tegen elkaar aan. Marrit streelde met één hand mijn rug. Haar andere hand zocht en vond mijn inmiddels weer normale penis. Hij was nog wel hard, maar niet meer zo erg dat ik elk moment klaar zou kunnen komen. Ik heb echt geen idee hoelang Marrit en ik elkaar daar hebben staan zoenen, vingeren en aftrekken. Ik vroeg Marrit waar haar slaapkamer was. 'Boven.' Ik weet dat je een dame in een jurk of rok als man nooit voor je de trap op mag laten lopen. Waarom dat zo is werd meteen duidelijk.

De vier treden tussen Marrit en mij boden mij een vrij uitzicht op Marrits deinende billen en kutje met nog steeds die scheve string in haar spleet. Deze vrouw was in staat om mij alle hoeken van haar huis te laten zien. Nog amper bovenaan de trap greep ik Marrit meteen weer onder haar rokje. Alsof dat afgesproken was, opende Marrit haar benen iets. Ik was van plan geweest om Marrits ene been onder de knie op te tillen om bij haar dan staand op één been weer te penetreren. Het traplopen had mij genoodzaakt om mijn broek weer op te hijsen, dus nu zat mijn broeksband mijn geile plannetje in de weg.

‘De logeer- of jouw eigen kamer’, commandeerde ik half. ‘Beide’, antwoordde Marrit. We moesten alle twee weer keihard lachen. Ik had net in de gang en in de keuken al gehijgd als een oud karrenpaard. De klim de trap op had weinig tijd voor herstel opgeleverd. Ik wist voor honderd procent zeker dat ik een rondje kamer met Marrit in één van beide kamers nog wel aankon, maar twee? Soms moet je ook als man je beperkingen kennen. Nog half in de slappe lach koos ik, net als bij een televisiequiz, voor de linkerdeur. Daar stond geen nieuwe auto achter, maar wel een tweepersoons bed.

Die aanblik gaf mij nieuwe kracht. Als een veertje tilde ik Marrit op. Anders dan net werd ik wat zachter en tederder. Ik legde Marrit op haar rug op bed. Mijn zoen op haar voorhoofd liet haar haar ogen sluiten. Marrit leek zich helemaal te ontspannen. Alle spierkracht en weerstand leken totaal verdwenen. Beneden had ik Marrit fors genomen. Iets anders was het niet geweest. Nu wilde ik haar beminnen. Strelend en kussend, ging ik Marrits hele gezicht af. Tientallen kleine kusjes gaf ik tussen haar haargrens en haar hals. Ik hoorde Marrits ademhaling rustig en dieper worden.

Met mijn linkerhand kon ik vrijwel Marrits hele lichaam bereiken. Dat deed ik ook, maar totaal zonder haast. Ik streelde alle blote delen van haar lichaam. De delen die nog niet naakt waren, maakte ik bloot. Totdat zelfs haar laarzen en kousenvoetjes verdwenen waren. Ik kleedde mijzelf ook uit. Om daarna ook naakt half op Marrit te gaan liggen. Ik bleef haar strelen en kussen. Marrit was als was onder mijn handen. Zij had zich helemaal aan mij overgegeven. De meest ultieme vorm van vertrouwen. Dat had iets heel moois. Wij kusten en streelden elkaar.

Zonder woorden maakten onze lijven kenbaar dat het tijd was om onze paring om te zetten in liefkozen. Mijn erectie was er nog wel, maar niet meer zo extreem en dik als zonet. Ik was nog steeds hard genoeg om in Marrit te glijden toen zij haar benen opende. Langzaam schoven Marrit en ik in en uit elkaar. Zelfs onze ademhaling liep synchroon. Ik streelde Marrits lange witblonde haar en keek in haar grijsgroene ogen. Wij hebben zeker tien minuten, en misschien zelfs nog langer, de liefde met elkaar bedreven. Onze orgasmes kwamen niet als een plotselinge uitbarsting.

Marrit maakte kleine spierbeweginkjes en ademde iets zwaarder. Zij ademde in mijn oor en fluisterde dat zij dit heerlijk vond. Ik heb niet in Marrit gespoten. Mijn sperma is geleidelijk uit mijn eikel in Marrit gestroomd. Zelfs toen mijn erectie verdween, kon ik nog in Marrit blijven. Volgens mij nog wel een kwartier. Daarna namen wij samen een douche. Ik wist zeker dat het met Marrit niet bij één of twee afspraakjes zou blijven. Er was meer, een bepaalde chemie tussen haar en mij. Mijn gevoel zei mij dat Marrit dat ook wist. 

Ik ben die nacht niet naar huis gegaan. Marrit en ik hebben samen naakt en tegen elkaar aan de nacht doorgebracht. ’s Morgens hebben wij half dommelend nog even liggen knuffelen en vrijen. Weer was het gevoel daar dat het hiermee niet afgelopen zou zijn. Marrit en ik zouden een toekomst en een verleden samen opbouwen.