Unknown trampling

Ingezonden door Welkommat53

Tijdens het avondeten kwam mijn vriendin met een schitterend idee om mijn droom van 'unknown trampling' eens uit te laten komen. 'Als ik nu eens een ladiesnight organiseer hier thuis, dan kun jij je droom waarmaken', zei ze. Ik keek op, niet geheel wetend waar ze het nu over had. 'Hoe bedoel je dat schat?' vroeg ik haar. 'Unknown trampling', zei ze. Meteen verscheen er een twinkeling in mijn ogen. 'Dat lijkt me geweldig, echt waar.' Waar zou ik dan het beste kunnen gaan liggen,  ging het door mijn hoofd. 'Bij de voordeur zou de beste plek zijn', opperde ik.

'En hoe had je dat in gedachten dan?' vroeg ze. 'Als ik nu de plank van de kruipruimte bij de voordeur verwijder en in de kruipruimte een verhoging maak waar ik kan liggen. Dan leg ik mezelf in het verlengde van de gang neer, zodat mijn hoofd onder de deurpost ligt. Dan kan ik optimaal gebruik maken van de ruimte en kunnen jullie optimaal van mij gebruik maken', stelde ik voor. 'Maar wat voor ladiesnight moet het worden dan schat'? vroeg ik haar. 'Ik nodig een paranormale vrouw uit en vraag wat vriendinnen van me die dat zeker interessant vinden. 

Dan moet zo'n avond zeker de moeite waard zijn', maakte ze me lekker. Toevallig kende ik een aantal van haar vriendinnen en de gedachte dat er per dame sprake was van een gewicht van zo'n vijfenzeventig à tachtig kilo, bezorgde me een lichte erectie in mijn broek. Ik moest even gaan verzitten. 'Niet voorwerken, he', zei mijn vriendin, terwijl haar hak speels in mijn kruis werd geprikt. Meteen na het eten ging ik aan de slag. Het was een geluk dat de Gamma tot laat geopend is. Eerst maar eens de plank van de kruipruimte verwijderen, opmeten en de hoogte van mezelf laten opmeten. 

Dan op naar de Gamma om planken te kopen. Ook maar even plexiglas kopen waar ik direct onder zou gaan liggen. Helaas zou ik niks van het schoeisel van de dames voelen, maar het idee dat men niet zou weten waar ze op zouden staan, maakte veel goed. Tevens kocht ik een deurmat, altijd handig. Vervolgens ging ik terug naar huis en maakte de kruipruimte open en timmerde de constructie. Ik moest een soort van box timmeren en die neerleggen in het zand van de kruipruimte. Op de avond van de ladiesnight zou ik op de box gaan liggen en vervolgens het plexiglas over mij heen leggen.

Dat dan vastschroeven aan de binnenkant bij mijn hoofd, zodat het niet zou wegglijden. Vervolgens zou mijn vriendin de deurmat erop leggen en genieten maar. Zo, klaar met de box en die erin gelegd. Nu maar eens uitproberen en daarna kan ik gelijk het plexiglas opmeten, denk ik bij mezelf. Ik leg mij op de box neer en vraag mijn vriendin om het plexiglas op mij te leggen en met een potloodje de andere kant af te tekenen, ter hoogte van mijn onderbuik. Dit zou inhouden dat mijn geslachtsdeel buiten het gewichtelijk geweld van de dames zou vallen, iets dat ik niet erg zou vinden.

Althans, dat zou later een keer een mogelijkheid zijn, niet nu. Net als ik bezig ben om de gaatjes waar ik door moet boren in het plexiglas aan het af tekenen ben, gaat de bel. Ik denk shit, sterker nog, ik roep het hardop. 'Mijn moeder staat voor de deur', zegt mijn vriendin. 'Wat nu?' vraag ik. 'Blijf maar liggen, ik zal de deurmat er wel opleggen. Het kan niet anders', zegt ze om er meteen aan toe te voegen dat het een mooie gelegenheid is om één en ander uit te testen. Nerveus lig ik stil en wacht af wat er gebeuren gaat. Als het maar goed gaat, hoop ik. En vooral, als ze het maar niet doorheeft.

Mijn schoonmoeder weet absoluut niet van onze spelletjes die doorgaans alleen plaatsvinden in onze slaapkamer. Door het plexiglas zie ik dat mijn vriendin de deurmat op het plexiglas legt en tot mijn ontsteltenis zie ik dat de deurmat niet geheel aansluit. Er zit een kier van zo'n twee centimeter rond mijn ogen. Mijn vriendin ziet het ook. Met een knipoog van haar kant voel ik haar honderd kilo op me stappen. Ik voel dat het plexiglas aardig inzakt en dat er een aardige druk op mijn buik komt te staan. Dan opent ze de deur en zegt:'Hai ma, wat kom je doen zo laat'?

'Ach', zegt ze, 'pa is naar de vereniging en ik had niks te doen, dus ik kom even een bakje koffie drinken.' 'Kom erin', zegt mijn vriendin en ze stapt achterwaarts weer van me af. Vervolgens voel ik het gewicht van mijn schoonmoeder, negentig kilo, op mijn borst stappen en verder stappen via mijn buik en van me af. 'Wat is er met die mat aan de hand?' vraagt ze. Oh oh, denk ik bij mezelf, maar mijn vriendin pareert handig haar vraag met de opmerking dat ze pasgeleden in de kruipruimte zijn geweest en het sinds die tijd een beetje hobbelig aanvoelt. Niet geheel onwaar denk ik bij mezelf.

Terwijl ze de kamer inloopt, vraagt ze: 'Is 'John er niet?' 'Nee, die is vanavond wat drinken met zijn vrienden', hoor ik haar zeggen, terwijl ik lig bij te komen van deze twee zware vrouwen bovenop me. Het lijkt erop dat het plexiglas het gehouden heeft en dat is goed nieuws. Nu maar hopen dat mijn schoonmoeder maar één bakje koffie drinkt en snel weer weg gaat. Terwijl de tijd verstrijkt, hoor ik de klaagverhalen van mijn schoonmoeder aan. Dan hoor ik mijn vriendin vertellen dat ze van plan is om binnenkort een ladiesnight te gaan houden en een paranormaal persoon wil uitnodigen.

En alsof dat nog niet genoeg is, hoor ik mijn schoonmoeder zichzelf uitnodigen. Na zo'n vijfenveertig minuten besluit mijn schoonmoeder dan eindelijk te vertrekken. Ik hoor haar jas dichtritsen. 'Groet je John voor me?' hoor ik haar zeggen. 'Zal ik doen ma', antwoord mijn vriendin. Dan stapt mijn schoonmoeder de gang in en ik hoor het tikken van haar hakken dichterbij komen om vervolgens vol op mijn buik te stappen. Ze zet een stap op mijn borst en blijft dan staan. 'Dit is echt niet goed, schat', hoor ik haar zeggen. Oh, oh, denk ik, als dit maar goed gaat.

Bovendien wordt haar negentig kilo op me steeds zwaarder, dus hoop ik dat ze er verder geen acht op zal slaan en gewoon doorloopt. Tot overmaat van ramp voel ik mijn vriendin haar voet ook op mijn buik. Ik probeer naar haar te kijken door het twee centimeter vrije plexiglas, maar het enige wat ik zie is de gestalte van mijn schoonmoeder. Dan gebeurt het, mijn schoonmoeder stapt iets door en staat met haar volle gewicht op mijn borst en draait zich om. Ik kijk recht tegen haar hoge hakken, een schitterend gezicht.

Ze voelt langzaam met haar hak over het vloerkleed, zodat ze met één hak op mijn borst staat, toevallig ook nog op mijn tepel. Gelukkig komt er een eind aan nadat mijn vriendin toezegt er wat aan te zullen doen. Dan draait mijn schoonmoe-der zich op haar hak weer om, wat een pijnlijk gevoel bij mij tot gevolg heeft, en stapt door de deurpost weer van me af. Poeh, denk ik bij mezelf, dat ging nog maar net goed. Stilletjes begin ik te twijfelen of ik dit avontuur wel wil. Gelukkig kom ik weer bij zinnen nadat ik mijn vriendin naar beneden zie kijken en mij een knipoog geeft.

'Ajuus mam', zegt ze, ze zwaait nog even en doet dan de deur dicht. 'En?' vraagt ze, 'wat vond je ervan?' Wanneer ze uit het zicht verdwenen is, doet mijn vriendin de deur weer dicht en kijkt geamuseerd naar beneden. Daar kijkt ze in een paar gelukkige ogen. 'Zal ik de avond met mijn vriendinnen maar afzeggen?' vraagt ze. 'Die 'unknown trampling' heb je nu al gehad, he.' Verschrikt kijk ik haar aan. 'Ik plaag je maar', zegt ze. 'Het lijkt erop dat het plexiglas het houdt. Ik bedoel, als het mijn moeder en mij samen houdt, dan houdt het mijn vriendinnen zeker.

Als jij er nu voor zorgt dat het vanavond klaarkomt, dan zorg ik ervoor dat het zeer binnenkort gaat plaatsvinden.' 'Ik was even bang dat ze onder de mat zou gaan kijken, maar gelukkig nam je het snel over', zeg ik. Terwijl ze van me afstapt, kruip ik uit de ruimte, om daarna even mijn rug te strekken. 'Koffie?' vraagt ze. 'Heerlijk', zeg ik, ondertussen het plexiglas meenemend om wat gaatjes erin te boren. Ik ga aan de eettafel zitten en leg het glas neer. Even later komt mijn vriendin al aan tafel met de koffie.

Terwijl ik een slokje van de heerlijke koffie neem, vraag ik haar wie ze verwacht dat er komen. 'Nou, dat zal ik je vertellen. Zoals je altijd van iedereen wilt weten, vertel ik je ook wat ze wegen'. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, iets dat ze ziet en mij een schopje in mijn kruis oplevert. 'Sabina komt zeker', begint ze, 'en zij weegt tweeënzeventig kilo.' Sabina, denk ik, en meteen komt een schok tot mij, wanneer ik bedenk dat er maar één vrouw in haar vriendengroep zit die stiletto hakken draagt.

Vaak heb ik erover gefantaseerd om daar nou eens onder te liggen, maar nu dat ook werkelijkheid gaat worden, begint mijn kleine man spontaan te groeien. Vervolgens gaat ze verder en noemt stuk voor stuk interessante namen op. Interes-sant gezien het gewicht. Qua schoeisel wat minder, aangezien ik er niet veel van ga voelen omdat het plexiglas mij scheidt van vlijmscherpe naaldhakken. Linda met negenenzestig kilo komt voorbij, net als mijn schoonmoeder met haar negentig kilo, Rachel (achtennegentig kilo), Denise (drieënzeventig kilo), Miriam (vijfentachtig kilo). 

Als laatste de lichtste, maar zeer aantrekkelijk Monique met slechts zesenzestig kilo. Ik verdenk haar ervan dat zij weet heeft van mijn tramplingavontuurtjes met mijn vriendin. Dit uit zij door plagerig met haar hakken te spelen als ik bij haar in de buurt ben en door behoorlijk stampend over de vloer te lopen. In mijn gedachten ben ik al meerdere malen door haar overlopen. De deelneemsters zijn bekend, nu alleen nog het afwerken en dan kan het zo snel als mogelijk beginnen. Ik spreek met mijn vriendin af dat het vanavond nog af kan zijn, zodat zij zo snel mogelijk een afspraak kan maken.

Nadat ik de afwerking heb gedaan, de plank die er eigenlijk hoort er weer op heb gedaan en de mat weer terug heb gelegd, meld ik tevreden aan mijn vriendin dat mijn werk erop zit en dat zij dingen kan gaan regelen. Nadat ze het nodige aan telefoontjes en e-mailverkeer heeft gedaan, gaan we lekker samen naar boven. Wat heb ik toch een lieve vriendin, denk ik en dankbaar leg ik mij voor de trap neer, zoals ik elke avond doe, om haar mijn nederigheid te tonen. Zonder omkijken stapt ze met haar honderd kilo op mijn buik.

Ze laat mij een kusje onder haar blote voetzolen geven en stapt de trap op naar boven, waarna ik snel opsta en haar volg. Ik leg mezelf voor de wastafel neer, zodat ze als een echte koningin op mijn borst en buik kan gaan staan om haarzelf klaar te maken voor het slapen gaan. Ik ben dankbaar dat ze dit voor mij wil doen en lig graag onder haar goddelijke lichaam, ook al kost het mij moeite als ze lang op mij stilstaat. Dat is het lot wat ik wil en heb aangenomen. Een paar dagen later was het dan eindelijk zover. De hele dag was ik al nerveus. Ook tijdens het avondeten kreeg ik nauwelijks een hap door mijn keel.

Mijn vriendin zag het en moest lachen. 'Ik hoop dat je het allemaal volhoudt', zei ze. Dat hoopte ik ook. 'Wat als ze het ontdekken dat ik er lig?' vroeg ik haar. 'Dan denk ik dat jouw "unknown trampling" verandert in "multi trampling"', sprak ze met een twinkeling in haar ogen. Na het inruimen van de vaatwasser, nam ik, na het bezoek van het toilet, mijn stekkie in. Mijn vriendin hielp me met het plexiglas, die ik keurig vast boorde. Daar lag ik dan. Als laatste legde mijn vriendin de deur-mat weer over mij heen.

Er was nog steeds een mooie kier van zo'n twee centimeter zichtbaar, waar ik mooi doorheen kon kijken. Mijn vriendin had mooie hoge hakken aan gedaan en die zette ze ter hoogte van mijn ogen neer. Wat een mooi uitzicht heb ik, dacht ik bij mezelf. Nog een paar minuten en de dames zouden komen. Dan gaat eindelijk de bel. Lichtelijk nerveus houd ik mijn adem een beetje in. Mijn vriendin stapt op me en doet de deur open. Een, voor mij onbekende vrouw, stapt binnen en staat op mij stil. Ze veegt haar voeten en ik kan haar goed zien, tussen de spleet door.

Een kleine, maar mooie uitziende jonge vrouw van zo'n achtentwintigjaar, geschat gewicht zo'n achtenvijftig kilo. Ze blijft echter wel wat lang stilstaan, kijkt wat naar beneden, om zich heen en even dacht ik oogcontact met haar te hebben. Dan stapt ze van me af en verdwijnt uit het zicht. Binnen een paar minuten beleefde ik de ervaring van mijn leven. Achter elkaar verschenen de dames ten tonele, zoals mijn vriendin had aangekondigd. Het leek wel afgesproken werk, want ze heeft geen enkele keer de deur dicht hoeven doen.

Ze kon op mij blijven staan, zodat er verschillende gewichten op mij stonden. Een enkele keer kwam er opmerking over de vloer, die door mijn vriendin vakkundig werd afgewimpeld. Het mooiste was nog dat niemand doorhad dat er op mij gestaan werd. Zo wilde ik het een keer meemaken en zo geschiedde het. Wanneer iedereen de woonkamer in gelopen was, kon ik eindelijk een beetje nagenieten, wetende dat na afloop hetzelfde zou gebeuren. Daarbij, als ik geluk had, zou een dame ook nog eens naar de wc moeten gaan en zou ik weer bedolven worden door vrouwelijk gewicht.

Ik kon niet wachten! Daar hoorde ik al een deur opengaan en vervolgens het getik van hakken in mijn richting. Een lange vrouw kwam in mijn gezichtsveld. Dat zal Rachel zijn, dacht ik. Ze stapte op me en in plaats van door te stappen rechtsaf naar de wc, bleef ze stilstaan op me en begon de vloer te testen. Ik wist niet wat ik meemaakte. Achtennegentig kilo die op mij kleine sprongetjes maakte, puur om te kijken waarom de vloer nou op dit punt inzakte. Ik zette me schrap. Gelukkig hield het plexiglas het en mijn buik ook. Niet veel later stapte ze van me af. Ik slaakte een zuchtje van verlichting. 

Nadat Rachel van de wc af was gekomen en weer terug ging naar de kamer, kwam mijn vriendin me opzoeken. Ze ging met haar knieën op me zitten en zei: 'Leuke vrouw, schat. Ze vertelde zelfs dat hier een lijk in huis zou liggen. Spannend he'? Ik knikte, wist van haar paranormale interesse, iets dat ik totaal niet deelde, overigens, maar liet haar begaan. Na zo'n twee uur onder de deurmat te hebben gelegen en af en toe overlopen te zijn, hoorde ik geroezemoes en gestommel in de woon-kamer. Ik hoorde een vrouw roepen: 'Ga maar daar met zijn allen bij de voordeur staan, voor een mooie foto'.

De dames drongen zich één voor één op mijn lichaam. Dat zal het slotakkoord zijn, dacht ik. Nog even een foto, leuk, en dan allemaal over mij heen naar buiten. Ik stond op het standje 'genieten'. Zoals gezegd kwamen ze één voor één op mijn lichaam staan. Door het gelach van de dames hoorde ik wel en de dames niet dat verschillende schroefjes van het plexiglas het begaven waardoor het plexiglas los op mij kwam te liggen. Bijna vijfhonderd kilo stond op het plexiglas en ik kreeg het benauwd. Mijn ademhaling werd lastiger. Vaag hoorde ik dat er nog een paar foto's gemaakt moesten worden.

Mijn ademhaling werd echter steeds langzamer. Ik probeerde enige vorm van schreeuwen eruit te krijgen, maar veel had dat niet om het lijf. Mijn ademhaling werd steeds langzamer en langzamer. 'Dit is echt de laatste foto', zei de paranormale vrouw. Nadat ook de laatste foto gemaakt was, namen de dames afscheid van elkaar. Eén voor één stapten de dames achter elkaar op de deurmat, die nu wat meer bewoog dan bij binnenkomst, maar niemand die daar op lette. Zeer tevreden gingen de dames de nacht in. Een gelukkige man en vrouw die genoten van een geslaagde avond achterlatend.