Geblinddoekt en naakt in het bos

Ingezonden door Anoniem

De spullen die we nodig hadden, had ik zorgvuldig uitgezocht en in een plastic tas gestopt. Ik was bang dat misschien wel door de tas heen te zien zou zijn wat er in zit. Zenuwachtig stapte ik in mijn auto om op weg te gaan naar haar. Als maar niemand ons samen zou zien. We waren op een akelige manier uit elkaar gegaan tenslotte en iedereen had er een mening over. Nu samen gezien worden zou echt niet begrepen worden. Het was eng om naar haar toe te gaan. Gingen we dit nou echt doen? De zenuwen gierden door mijn keel. Ik had alles bij me en we hadden het elkaar beloofd.

Na twintig minuten kwam ik bij haar aan. Zoals afgesproken zat ze al gereed in haar auto. Snel stapte ik uit met de tas tegen me aan geklemd, om direct bij haar in te stappen. Een kus en een blik op haar gezicht. Ze lachte wat en leek wel te genieten van wat er zou gaan gebeuren. Ik wist niet goed wat te zeggen. 'Doodeng dit', zei ik. Ze knikte en grinnikte. Ik was haar voor door te zeggen dat we het wel echt zouden gaan doen. Eigenlijk was dat bluf, want wat had ik op dat moment graag afgehaakt.

Het was heel eng om door haar dorp te rijden en mogelijk gezien te worden door bekenden. Ik was dan ook blij toen we het dorp uit waren. Het was een vrij mooie zomerdag, in het weekend. Mooi weer, maar geen strandweer. Wat gaan mensen dan doen? Als een bliksemschicht schoot door me heen dat mensen misschien dan juist wel door een bos gaan wandelen. De zenuwen namen iedere kilometer verder toe. Nu konden we nog makkelijk een andere kant op, niet naar het bos; gewoon wat onschuldigs gaan doen.

Even wilde ik dat voorstellen, maar ze keek naar me met wederom die grijns die uitstraalde dat ze het leuk vond wat er met me ging gebeuren. Toch merkte ik ook aan haar dat ze gespannen was. Ik zei niets. Zij reed door, steeds dichter naderden we het bos. Een paar afslagen later zaten we op de weg naar het bos. Jemig, het zou toch niet echt.... Ik stond me die gedachte bijna niet toe. Ik kreeg het een beetje benauwd. Het belangrijkste leek op dat moment voor mij mijn angst om bekenden tegen te komen.

Het was vrij rustig, de laatste kilometers voor het weggetje het bos in. Stiekem hoopte ik nog dat ze zou doorrijden, verder, naar de plek waar we regelmatig wat gingen drinken en waar ze me eens flink in de maling had genomen. Niet dus. Ze remde af, de richtingaanwijzer ging aan en we reden het smalle weggetje op het bos in. Kort daarna kwamen we op het parkeerterrein. Er stonden behoorlijk wat auto's. Dit kan toch niet, dacht ik. Hier zijn veel teveel mensen. Ze parkeerde aan de rand van het bos en ze grinnikte en grijnsde alsof ze daar een prijs mee kon winnen. Zo grappig dit, mompelde ze.

'Kom', zei ze en ze stapte uit. Ik stapte ook uit met de tas tegen me aan gedrukt, zo ver mogelijk weg van waar andere mensen liepen. Ik voelde me vreemd en door iedereen bekeken. Alsof andere mensen konden zien wat we gingen doen en het ernstig afkeurden. Afkeuring zouden we zeker hebben gekregen, maar in werkelijkheid zouden andere mensen alleen maar een stel hebben zien lopen. In werkelijkheid vraagt niemand zich af wat er in die tas zit, of wat je plannen zijn. We liepen het bos in. Mijn hart ging tekeer als een wilde. Nog heel even en dan gebeurt het. Zo vreselijk eng.

En dan de pijn. Hoeveel pijn zou het gaan doen? Toch was dat nog mijn kleinste probleem. Mijn pik stond kaarsrecht toen we over een smal bospaadje liepen. 'Hier kunnen we wel in', zei ze, en we liepen tussen wat struiken door. Half gebogen om takken te ontwijken, kwamen we een paar meter verder al op een wat meer open plek. 'Stop maar', zei ze. 'Hier kan het wel, tussen deze bomen.' Ze keek me breed grijnzend aan. Ze zag duidelijk mijn erectie en misschien kon ze zelfs mijn hartslag horen. Mijn adem stokte toen ze zei dat ik me moest uitkleden. Ik durfde niet, maar we hadden het afgesproken.

Ze keek me aan en ik koos ervoor om alvast mijn schoenen uit te doen. Daar kon niet zoveel mee misgaan. Sokken ook. Verder was ik nog gekleed. Niemand zou iets zien. Ze bleef naar me kijken en langzaam deed ik mijn broek los. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte en angst, maar ik liet mijn broek zakken en deed hem uit. Ze pakte mijn kleren aan en keek me aan met een blik die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Ik kon gewoon niet anders dan mijn shirt uittrekken. Ik gaf het aan haar. Daar stond ik, met alleen nog een onderbroek aan. Er leek geen weg terug meer te zijn.

Ik deed mijn onderbroek uit en stond nu dus naakt met een loodrechte pik, die nat was van alle opwinding. Ze legde mijn kleren een eindje verderop neer. Het wekte bij mij de indruk dat ze zeker wilde weten dat ik ze niet meer terug aan kon doen. De tas ging open. Eerst pakte ze de touwen. Ze knoopte een touw onderaan de boom rechts naast me vast. Vervolgens pakte ze mijn rechtervoet en liet me die een flink stuk naar rechts bewegen. Ze bond mijn enkel aan het touw wat aan de boom vastzat.

Toen deed ze onderaan de boom links van mij een touw. Nu pakte ze mijn linkervoet en ze deed die een flink stuk opzij. Doodeng was het. Ik stond nu met mijn benen heel wijd uiteen naakt in een bos. De andere twee touwen werden hoger in de bomen vastgemaakt. Heel strak maakte ze mijn polsen vast en trok die wijd uiteen, zodat ik helemaal naakt en hulpeloos met armen en benen wijd stond. Naakter dan dit kun je je niet voelen. Er zat meer in de tas. Plotseling verscheen er een blinddoek voor mijn ogen en ik hoorde haar zachtjes lachen. Ik zag niets meer.

Even was het stil en leek er niets te gebeuren, tot ik ineens een scherpe steek in mijn ballen voelde en snel erna nog meerdere. Ze zette klemmen op mijn ballen. Wat deed het pijn! Weer even rust. Zou ze al weg zijn? Nee dus. Ik dacht al dat ik wat hoorde en dat bleek juist te zijn. Ze had de riem uit mijn broek gehaald en gaf me onverwachts een harde klap. Meteen erna sloeg ze weer. En weer direct. Ze bleef slaan. Hoe lang ze geslagen heeft, weet ik niet, maar wat was het spannend. Ineens stopten de slagen. 'Ik ben weg', zei ze. Ik hoorde eerst nog wat geritsel en toen niets meer.

Doodsbang was ik. Ik kon niets zien. Het was misschien daardoor alsof ik veel meer hoorde. Vogels, insecten, honden in de verte. Zelfs stemmen meende ik te horen. Er moesten mensen in de buurt zijn, dat kon niet anders. Je zult toch maar zo gezien worden. Seconden leken uren te duren. Er kwam geen eind aan. Spiernaakt, strak vastgebonden. Mijn rug deed nog pijn van de slagen met de riem. Om over mijn ballen maar te zwijgen. De pijn werd steeds heftiger. Mijn hart ging nog meer tekeer dan aan het begin. Waar bleef ze in godsnaam? Stel dat ze niet terugkomt. Dat zal toch niet?

Stel dat ze dat zou doen.... Wat dan? Er passeerden allerlei schrikbeelden in mijn hoofd, terwijl mijn zintuigen overuren draaiden om alert te zijn op mensen in de buurt. We waren exen en op een akelige manier uit elkaar gegaan en uitgerekend door haar laat ik me naakt vastbinden in een bos. Ik werd nu echt bang. Dit zou ze toch niet doen. Wraak? Oké, maar er zijn grenzen. Ik probeerde los te komen. Zinloos. Volstrekt zinloos. Er was geen millimeter te bewegen. Juist toen ik de wanhoop nabij was, hoorde ik voetstappen. Was zij het?

Stel dat het iemand anders zou zijn. Wat ongelofelijk gênant zou dat zijn. Plotseling een lach, en bij mij de grootste opluchting die er bestond. Ze was teruggekomen. Met een scherpe pijn werd duidelijk dat ze de klemmen eraf haalde. Ze stond vervolgens achter me en maakte de touwen los. Als laatste deed ze mijn blinddoek af. Ik draaide me om en zag haar staan, breed lachend en helemaal naakt. Amper van de verbazing bekomen, zag ik hoe ze zich omdraaide en bukte, zoals ze dat zo vaak had gedaan.

Ik kon me niet inhouden en bewoog onmiddellijk mijn glimmende, stijve pik richting haar wijd geopende kontgaatje. Ik duwde hem erin, terwijl ze diep bukte en haar billen uiteen trok. Met lange, diepe stoten stak ik mijn pik zo diep mogelijk in haar kont. Het duurde niet lang of ik kwam schokkend en trillend klaar in haar kont. Zelden had ik zo'n hevig orgasme beleefd. Na een korte omhelzing hebben we ons aangekleed en de spullen weer keurig in de tas gegaan. Opgelucht en voldaan zijn we naar de auto gelopen.

Tot op de dag van vandaag voel ik nog een soort trots dat ik dit heb mogen beleven. Ik weet niet of ik het nog eens zou doen, maar het is een onvergetelijke ervaring.