Nog vreemdere praktijken (publieke werken)

'Mijn hemel wat heeft dit feest een indruk op me gemaak.' Ik zie nog steeds blote borsten en herinner me vooral dat ik niet wist waar ik mijn ogen laten moest. 'Ho stop, waar heb je het over, welk feest?' Begin nou maar gewoon bij het begin. Hoe je al maanden geleden van Dokter Bob een uitnodiging voor een feest in Utrecht kreeg en hoe het je speet dat je niet van de partij kon zijn, omdat je al een uitnodiging had. Overigens ook voor een feest in Utrecht, mogelijk hetzelfde, maar dat zou ik nog proberen te achterhalen. 

Zo’n twee weken voor de heugelijke dag begreep ik na een telefoongesprek met het stel dat me het eerst had uitgenodigd, overigens ook voor een publiekelijke demonstratie, dat ik het weer eens helemaal fout had begrepen. Zij hadden 20 januari drie treinen voorbij laten komen in Utrecht, maar geen demonstratiemateriaal stapte uit. Kortom het misverstand dat ik tegelijkertijd voor hetzelfde feest was uitgenodigd, was hiermee uit de wereld. Ik had de oppas al geregeld en ik moet bekennen dat ik net tegen mijn niet SM-ende geliefde had gezegd dat ik het zo jammer vond niet met de Dokter mee te kunnen.

Dit gezien het feit dat dit voor mij de eerste keer zou zijn dat ik een behandeling zou krijgen onder het toeziend oog van overige genodigden die geïnteresseerd zouden kunnen zijn in een dokterspel. Enerzijds voelde ik me daarover opgelucht. Wat zou men niet denken van mijn zeer beperkte borstomvang en nog veel erger van de pukkels tussen mijn dijen en billen. Het resultaat van niet dagelijks scheren en het wel dagelijks fietsen? Anderzijds, als ik dan toch in het openbaar behandeld zou worden dan toch het liefst in de vertrouwde handen van de Dokter, zodat ik mijn positie als onafhankelijke patiënte kon behouden.

Vele meesters hebben reeds meerdere pogingen ondernomen me te onderwerpen. Hetgeen ze slechts voor een korte, contractuele periode voor elkaar hebben gekregen. Mijn zelfbeeld staat het me (nog?) niet toe, me als het bezit van een meester voor te stellen. Mijn overgave moet immers opnieuw afgedwongen worden en zodra de deur achter mij of hem dichtgevallen is, ben ik weer eigen baas. Slechts de kolkende beelden en gevoelens herinneren me aan mijn slavinnenbloed. Natuurlijk was het weer een heksentoer om alle voorbereidingen te treffen.

Het huis moest aan kant vanwege mijn ouders die hier zouden komen oppassen en de scheerklus eist een groot stuk privacy. Hetgeen lastig is als je kinderen naast de badkamer zitten te computeren en aangezien mijn ouders inmiddels gearriveerd waren en het onmogelijk zonder de juiste materialen uitvoerbaar is. Vooral de matige verlichting in de badkamer, normaliter een prettige bijkomstigheid, omdat de oneffenheden ofwel rimpels en haren, daardoor minder opvallen. Nu is het lastig om me haar-vrij te krijgen, omdat ik alleen maar kon voelen of alle haartjes wel verwijderd waren.

Toen ik bovendien me niet in het latex jurkje gewrongen kon krijgen, heb ik maar mijn gewone feestelijke, lange, paarse, fluweelachtige jurk aangetrokken. Het zwarte Romeinenpakje heb ik in de tas gekiept. Een patiënt komt tenslotte in gewone kleding naar de doktersbehandeling en qua kleding kan ik toch niet wedijveren met doorgewinterde SM-ers. Een uur later dan gepland en dan ook nog op het nippertje, zat ik in de trein en verwittigde de Dokter van mijn vertraagde, doch op handen zijnde komst.

Tijd om me tijdens de reis zenuwachtig te maken had ik niet. Eerst had ik mijn nieuwe cd speler geïnstalleerd en vervolgens heb ik getracht om mijn make-up aan te brengen. Niet dat ik daar erg bedreven in ben, maar het aanbrengen van enige camouflage en strijdkleuren, zo het al niet bij de presentatie helpt, helpt in elk geval om de tijd door te komen. Zo stapte ik vlotter dan mij lief was uit de trein. Ik snakte nu werkelijk naar een peuk en hoewel ten strengste verboden onder de overkapping, toch eentje opgestoken om hem bovenaan de trap gekomen te zijn weer te vervloeken.

Aan het einde van de gang, pontificaal middenin de centrale hal stond de Dokter me, met gevouwen armen en breed grijnzend, op te nemen. De strakke, leren broek valt me pas later op, maar alleen al zijn verschijning is voldoende om me een droge mond te bezorgen. Mijn hart slaat een slag over. Ik slik en barst meteen na een semi-luchtige begroeting in verontschuldigingen uit; 'Sorry, dat ik zo laat ben en ja ik weet dat je niet op het perron mag roken, maar ik hield het niet meer van de stress en ja bij jou in de auto mag ik zeker niet roken, evenmin als in de trein, dus moest het nu wel'.

Hierop reageert hij met, 'Kijk dat wist ik niet, dus des te kwalijker dat je rookt, maar je hebt wel gelijk. Zeker in mijn nieuwe auto wordt niet gerookt. We gaan omdat je zo laat bent, gelijk naar het feest. Ik zal je in de auto wel het een en ander uitleggen.' We lopen naar buiten en naar een diep donkerblauwe bestelbus, waarvan hij de grote achterdeur opent om mijn overdadige bagage weg te zetten. Het licht in de laadbak springt aan en ik zie een aantal platte plastic boxen. Ze zijn overduidelijke gevuld met metalen instrumenten die door het deksel schemeren.

Even vrees ik dat hij me achterin op de stalen ondergrond plaats zal laten nemen. Hier is immers plaats genoeg. Ik raak enigszins buiten adem door die visioenen van mogelijkheden die dat oproept, maar nee hij heeft zaken met me te bespreken, dus ik mag voorin komen zitten. De swingende harmonieuze klanken van exact hetzelfde nummer dat net nog in de trein, via mijn diskman mijn oor streelde, vult de ruime cabine. Verrast reageer ik en iets van hoop dat deze avond niet een grote ramp kan zijn.

Als hij ook van St. Germain houdt en dat mogelijkerwijs iets over de muziekkeuze van zijn vrienden zal zeggen, dan kan ik me in geval van nood nog altijd op de dansvloer begeven en daar rekenen op meer bevrediging. Een aantrekkelijkere presentatie, want ik houd van dansen en ben er, mits vrijgelaten om mijn eigen passen te bepalen, niet eens zo slecht in. Het vooruitzicht om in elk geval een potje te dansen is in ieder geval een stuk normaler dan alle andere mogelijkheden. De Dokter vertelt me iets over de drie heren die de feestelijkheid ter ere van hun verjaardagen organiseren.

Ik prent de namen in mijn hoofd. Vooral die van W. en S., want die zijn bij de Dokter ook het meest bekend/. Daar moet vooral een goede indruk op gemaakt worden en wie weet zijn zij aanwezig bij het inlossen van mijn gokschuld aan de Dokter. Ik kan maar beter een goede indruk op de aanwezigen maken om hen daarmee mild te stemmen. Hij vuurt een spervuur van vragen op me af en ik tracht in meer of mindere mate mijn zenuwen verbijtend te antwoorden. Op zijn 'ik ben van plan je vanavond uit te lenen, misschien nog wel aan twee Meesters tegelijk', reageer ik half luchtig en half niet.

Ik mompel iets van 'eerst zien en dan geloven' en 'dat ik geen andere beperkingen heb dan die hij net nog genoemd had, namelijk safe, geen blijvend letsel en daar geen zoenen of anderszins met cafeïne'. Ik ben daarvoor echt allergisch. Ik voeg er ook aan toe dat ze voorzichtig met mijn gezicht moeten zijn. Even belanden we in de wrede werkelijkheid en doe ik verslag van de stand van zaken in mijn roerige privéleven. Gelukkig neemt het gesprek weer de juiste wending door zijn opmerking dat het natuurlijk niet de bedoeling is dat de patiënt na de behandeling niet meer terug wil komen.

Ik concludeer dat ik met een gerust hart kan genieten vanavond. Hij is daar zeker van en zegt dat hij me inmiddels goed genoeg kent om zeker te weten dat ik na vanavond alleen maar 'WAUW' zal zeggen. Veel te snel komen we aan op de plaats van bestemming. 'Kijk, we worden verwacht', wijs ik hem op een man bij een slagboom. De Dokter noemt de naam van één der organisatoren en ik voel mijn hart in mijn keel springen bij het zien van de scherpe, donkere blik die ik op me gericht weet door in een elegante lange jas geklede man.

Ik doe net of ik voornamelijk geïnteresseerd ben in het gebouw en de moeite die het inparkeren van de grote bus oplevert. 'Zal ik nog wat anders aantrekken?' Ik heb een zwart Romeins aandoend, superstrak jurkje bij me. Sinds mijn gewichtstoename niet helemaal wat ik voor ogen had, maar ik heb geen idee of dat vergeleken bij de soepele paarse jurk die ik aan heb wel een verbetering is. De zenuwen beginnen me nu echt parten te spelen ondanks mijn jarenlange ervaring en de wetenschap dat dit de vierde keer wordt dat de Dokter mij een behandeling zal geven.

Een zeker vertrouwen in zijn kunnen heb ik dus wel opgebouwd, maar het idee dat ik mogelijk ‘echte’ doorgewinterde vakspecialisten zal ontmoeten en dat aan mij zoveel onvolkomenheden mankeren, niet in de laatste plaats de ontbrekende outfit, maar ook de bescheiden omvang van mijn boezem en de tand destijds die zijn sporen heeft nagelaten, dragen niet bij aan mijn gevoel van zelfvertrouwen. Hoewel vier mijn geluksgetal is ben ik er niet eens zeker van of ik voldoende lef zal hebben om werkelijk als demonstratiemateriaal te dienen.

Ik moet nog maar zien of er überhaupt toeschouwers zullen zijn. Misschien zijn er veel spannendere shows en word ik in één of ander hoekje weggestopt. Ik voel me gevangen tussen hoop en vrees. Ik hoop dat ik noch de Dokter, noch mezelf een gigantische afgang bezorg en vrees dat ik een blamage zal opleveren. Ik hoop ook dat ik mijn gebruikelijke opwinding zal ervaren en vrees dat voor aanwezigen zichtbaar zal zijn. De Dokter laat een stapel boxen uit en ik staar in het donkere water van de langs stromende gracht. Ik hak de knoop door. Geen verkleedpartijen meer.

Dit ben ik en meer heb ik niet te bieden. 'Ik zie wel waar het schip strandt.' Ik verman me en loop met de Dokter mee naar de deur van een statig herenhuis. We zijn vroeg en de gang en kapstok zijn leeg op twee gastheren na. Mijn jas wordt aangepakt en ik krijg zoenen van de gastheren. Beiden zijn in zwartleren broeken gestoken. De ene met de donkere lokken en de onderzoekende blik stond net bij de slagboom. De andere met zeer korte stekeltjes heeft zo mogelijk nog meer een priemende blik en die vertelt in de tussentijd dat de dokterstafel verplaatst is, van de kelder naar de bovenverdieping, zodat de Dokter een ere-plaatsje heeft om zijn demonstratie te houden.

Mijn hemel. Men is duidelijk op de hoogte van mijn komst. Was de Zuster er nou ook maar. Dan kende ik tenminste iemand waar ik op zou kunnen terugvallen, maar daar waren de omstandigheden helaas niet naar. Ik sla de uitnodiging om in de kamer te kijken waar de organisatoren het meeste werk aan hebben gehad, omdat het meubilair vervangen is door matrassen af. Evenals de mogelijkheid om mezelf in de kelder om te kleden. Ik heb immers niets beters dan hetgeen ik aan heb en wie weet hoe lang ik dat zal aanhebben.

Op de trap naar boven, naar de bar, ontmoet ik de derde organisator. Hij is gekleed in een Romeins aandoende outfit. Hetgeen nog eens bevestigd dat het niet omkleden de juiste beslissing was. Het eerste wat ik zie als ik de bar binnen kom is een groot scherm waarop een pornofilm gedraaid wordt. Een afgeschermde hoek en dan aan de bar een beeldschone vrouw gekleed in wit en zwart leren top. Haar prachtig gevormde borsten worden door de cups naar voren gestuwd en ik kan mijn blik niet los maken van de erecte tepels.

De lange witte rok is open aan de voorkant en toont een fraai stel lange slanke benen. Ik stel me al kussend voor aan de weinig aanwezigen en krijg een kop thee. Ik rook om de zenuwen enigszins de baas te kunnen blijven de ene sigaret na de andere en stap fluks over op zoete witte wijn. Meer mensen komen binnen. De één nog prachtiger dan de ander. Ik zie een vrouw met grote, gebruinde borsten waarvan de tepels in gouden schijven gevangen zijn. Een man in een doorschijnend zwart mouwloos shirt op een klein glanzend kort broekje.

Mijn blik wordt naar zijn kruis getrokken, maar ik kijk gauw weer weg. Te bang betrapt te worden op mijn starende ogen. Meer en meer mensen komen binnen. Niet iedereen stelt zich meer aan iedereen voor. Enthousiaste begroetingen klinken op. Er wordt gekust en omhelsd. Dat is de vrouw van die en die is ook met die en dit is die en die. Daar heb ik ook wel eens mee gespeeld en binnen de kortste keren duizelt het me van de namen en de fantastische outfits en mensen die ik om me heen zie.

De man in het zwarte, korte broekje komt naast me staan en bestelt ook een zoete witte wijn en dat schept een band. Of zou het zijn geruststellende interesse zijn? We raken aan de praat en ik krijg begrip voor mijn zenuwen en ruim de gelegenheid over mijn beperkte ervaring, of beter het totaal ontbreken van ervaring met SM-feesten, van gedachten te wisselen. Met een andere man raak ik in gesprek over jeugdervaringen, het Christelijk geloof en de invloed die dat mijns inziens heeft gehad op mijn masochistische verlangens.

De Dokter probeert me geloof ik een beetje van mijn kruk los te weken en toont me de ruimte die de normale bar van het verenigingsgebouw blijkt te zijn. Ik kan niet zeggen dat ik op mijn gemak rond kijk, integendeel. Ik weet niet waar ik mijn blik moet laten. Ik zie de blote billen en borsten en vergelijk ze met hetgeen ik van de mijne weet. 'Oh, ik durf beslist niet uit de kleren.' Ik biecht de Dokter op dat ik geheel gekleed ben, zelfs nog mijn ondergoed aan heb. Hij verordonneert me naar de wc te gaan om in ieder geval mijn onderbroek te verwijderen.

Op zijn 'onder zo’n lange, niet doorzichtige jurk is dat toch geheel overbodig?', voldoe ik aan zijn verzoek. Alleen de gang naar de wc beneden is al voldoende om mijn spleet zachtjes te laten lekken, maar ik wrijf mijn poes goed droog voor ik me weer in de bar vervoeg. Voorzichtig aan wordt er wat gespeeld, maar ook daar durf ik niet goed naar te kijken alsof ik de spelers in hun privacy stoor. 'Of misschien is het een soort magisch denken?' Als ik niet naar hen kijk, zullen ze straks ook niet naar mij kijken? De Dokter waarschuwt me.

Hij gaat de voorbereidingen voor de behandeling treffen en informeert of ik al een beetje nerveus voor de behandeling ben. Het klamme zweet staat me in de handpalmen en als twee slavinnen halfnaakt naast me worden neergezet, weet ik helemaal niet meer waar ik kijken moet. Blijkbaar heeft de Meester die één der slavinnen aan de ketting aan haar halsband vasthoudt, iets in de gaten. Hij complimenteert me met de keuze van mijn jurk, streelt de stof, merkt het er onder zittende korsetje op, zijn 'dat had je best achterwege kunnen laten' ontlokt mij de brutale opmerking dat het de bedoeling is dat over enkele ogenblikken al mijn kleren verwijderd zullen worden.

'Aha, jij gaat als demonstratiemateriaal fungeren. Van wie?' Ik wijs naar de hoek waar de Dokter hoorbaar rinkelend zijn voorbereidingen treft. 'Ik ben patiënte C'. Ik sterf op het ogenblik duizend doden met het vooruitzicht daar een openbare behandeling te krijgen. Ik voel me slecht gekleed vergeleken bij alle geweldig geklede mensen, maar helaas niet bij mijn budget passende, kleding van echt alle gasten. Kijk bijvoorbeeld naar hem. Hij vertelde me dat hij dat zelf heeft gemaakt', zeg ik wijzend op een gespierde man in een net-shirt van in ringetjes gesneden fietsband, die zodanig met metalen ringetjes met elkaar verbonden zijn dat een ruitpatroon ontstaan is.

Wat een eindeloos geduld, wat een Sisyfus arbeid, overigens ook voor de body eronder', had ik hem gezegd. Hetgeen mij confronteerde met mijn eigen beperkingen op dat gebied. Het is al weken geleden dat ik voor het laatst het fitnesscentrum heb bezocht. Gelukkig houdt de fiets me nog een beetje in vorm, maar hij beaamde volmondig dat beide een heel karwei waren, maar dan had je ook wat. Hetgeen ik weer volmondig kon beamen. Hier sta ik nu. De Dokter druk bezig achter de afgeschermde, maar van hieruit nog steeds goed zichtbare onderzoekstafel. Te midden van allerlei exotische mensen.

De een nog fraaier gekleed dan de ander. Ik durf hen nauwelijks te bekijken uit angst dat ik hen aan zal gapen en dus permitteer ik me slechts wat tersluikse blikken. 'En dan heb ik ook nog eens geen tieten en wel pukkels van het fietszadel'. Mijn stem stijgt en ik hoor er zelf nu het verlangen naar geruststelling en bevestiging in. Een eerdere gesprekspartner mengt zich in het gesprek. Mijn laatste woorden opvangend. 'Maak je niet zo druk, verander er vooral niks aan, blijf wie en wat je nu bent' en ja, dat helpt. Ik vertel over mijn verlangen naar een grotere cupmaat.

Mijn overweging om een borstvergroting te ondergaan, maar dat de keuze uiteindelijk telkens op een reis naar diverse buitenlanden was gevallen en er derhalve geen middelen overbleven voor corrigerende siliconen. Dat ik mezelf troost met de gedachte dat het niet gaat om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. En daar is niks mis mee, integendeel. Ik kan klaarkomen als mijn tietjes goed gestimuleerd worden. Inmiddels is het gerinkel achter het scherm verstomd. Een teken dat de Dokter de benodigde voorbereidingen heeft getroffen en ik voel mijn maag zich angstig samentrekken.

'Oh mijn hemel, ga ik deze uitdaging echt aan?' Ik zie al die prachtige mensen om me heen. Iedereen druk met hun eigen bezigheden en sommigen verdiept in een eigen spel. De twee slavinnen die aan elkaar gekoppeld naast me zitten, durf ik niet te bekijken. Ik neem nog maar een glas witte wijn, hoewel ik eigenlijk aan mijn tax zit, maar ik heb het beetje extra moed hard nodig. De Meester van slavin A streelt mijn jurk. Met de vleug mee is de stof zijdezacht. Er tegenin ruw, fluwelig en hij maakt de ene complimenterende opmerking na de andere.

Hij benadrukt keer op keer hoe jammer hij het vindt dat ik er nog zoveel onder draag, maar dat het hier echt niet misstaat. 'Jij hebt een dus een stoffen fetisj. Ook heel lekker', zegt hij terwijl zijn hand ritmisch op en neer glijdt. Ik antwoord dat die keuze enkel een financiële achtergrond heeft. 'Ik bezit zelfs geen leren beurs. Laat staan een leren outfit. In mijn latex jurkje kreeg ik me met geen mogelijkheid geperst, dus moest het mijn gewone feestjurk wel worden.' Het kalmerende strelen helpt. Ik voel de paniek zakken en mijn zelfvertrouwen weer wat toenemen.

Ik word mezelf weer bewust van het verwachtingsvol kloppen van mijn kruis. Het knijpen van mijn billen, het gespannen trillen van mijn vingers heeft zich verplaatst naar mijn onderbuik. Ik weet niet waardoor, maar mijn blik richt zich van mijn gesprekspartners ineens op de behandelhoek en ik zie juist daaruit de Dokter tevoorschijn komen. Mijn hart maakt een rare buiteling. Mijn adem stokt in mijn keel. Zijn ogen boren zich in de mijne. Het is zover, het is tijd! Ik neem een haastige slok van mijn wijn, probeer koortsachtig mijn zenuwen in bedwang te houden en mijn uiterlijke verschijning ondertussen in onbewogen vorm te houden, maar de wijn blijft me zowat in de keel steken.

De Dokter voegt zich bij het gezelschap. 'Ik zie dat je al met wat mensen hebt kennis gemaakt, maar je begrijpt dat we daarvoor niet zijn gekomen vanavond. Als je dat glas leeg hebt, dan zal ik jou eens gedegen onderzoeken. Je herinnert je nog de plaatjes die ik je gestuurd heb? Je weet dat het slechts mogelijke voorproefjes waren van hetgeen ik vanavond ga doen, maar één ding is zeker, één plaatje wordt beslist werkelijkheid.' Ehm, ik geloof dat ik dan maar even naar de wc ga' zeg ik zonder te reageren op zijn prikkelende opmerkingen.

Terwijl ik de trap afloop dringt het beeld van een met naalden doorboorde tepel zich aan mij op. Ik weet het bijna zeker dat hij dat gaat doen. De omgeving leent zich niet voor een klysma of een blaasspoeling en ik heb geen vacuümpomp gezien, dus die plaatjes vallen af. In mijn nervositeit trek ik een gat in mijn kruisloze panty. Ik twijfel over het hartstikke droog maken van mijn kut of het juist laten glinsteren van mijn nog steeds aanwezige sappen. Ik besluit tot een tussenoplossing. Droog van buiten en tussen de billen, 'oh die gruwelijke onvolkomenheden.

Hier en daar een haartje vergeten' en nat van binnen. Ik schik mijn kleding, was mijn handen en knik mezelf bemoedigend toe in de spiegel. Ik neem een diepe teug adem en verlaat het toilet. De trap naar boven lijkt korter dan voorheen en voor ik me kan bedenken voeg ik me weer bij het gezelschap aan de bar. Een laatste slok wijn wordt me aangereikt en gehoorzaam drink ik het direct op en ga met de Dokter mee. De menigte wijkt uiteen en sommigen van hen gaan mee in de richting van de behandeltafel.

De pontificaal voor de behandeltafel opgestelde bank is al zowat vol en zelfs in de afgeschermde ruimte zijn de stoelen in beslag genomen. Deze mensen verwijderen zich fluks als de Dokter zegt dat we de ruimte nodig hebben en hij draagt me op mezelf uit te kleden. Hij laat me even alleen. In het uiterste, meest afgeschermde hoekje met mijn rug naar het eventuele publiek, ontdoe ik me daar langzaam van. Ondertussen werp ik een blik op de behandeltafel. Het jasje heb ik in de bar al uitgedaan en de jurk is in één beweging uit.

Ik zie dat het hoofdeind van de tafel vol glanzende instrumenten ligt. Ik vouw de jurk op, hang hem over een stoel en zie dat er nog meer spullen liggen. Echt tot me doordringen doet het niet. Ik hoor het geroezemoes van vele stemmen, hoor gerinkel van glaswerk en zie in een flits dat de bank vol zit. Er zit een rij voor de bank op de grond en er staat een rij achter de bank. Ik kan gelukkig niet zien of er bij de entree nog mensen staan. Ik ben me bewust van het stijgen van de opwinding. De stemmen klinken luider en in mijn hoofd vormt zich het geluid, de beelden en de geuren tot een kolkende eenheid die me begeleidt bij het verwijderen van mijn laarsjes en mijn panty.

Het korsetje zit met een boel haakjes dicht. Wat zal ik doen? Nee, iemand vragen het open te maken is geen optie. Dat voor geen goud. Dan maar de minder elegante oplossing. Ik draai de sluiting naar de voorkant en maak eerst de onderste haakjes los, dan de bovenste. Bij het middenstuk weifel ik. Met het uitdoen van het korsetje ben ik naakt, maar als ik de Dokter om de hoek van het scherm zie komen, hak ik de knoop door en maak de laatste haakjes los. Ik houd het korsetje bungelend aan een schouderbandje om mijn vinger voor. Is er publiek?

Ik tracht hen te negeren en concentreer me op de Dokter. Ik heb het gevoel dat duizend blikken me doorboren. Elke tekortkoming uitvergrotend. Zien zij mijn van opwinding gezwollen geslacht? Weten zij iets van hetgeen me te wachten staat? Voldoe ik wel een klein beetje aan de verwachting? Zal ik aan de verwachtingen van de Dokter kunnen voldoen? De vragen buitelen door mijn hoofd en de spanning ontlaat zich in heftig transpireren. Zouden ze dat kunnen zien? Zouden zij mij ruiken, zoals ik mezelf ruiken kan. De geur van mijn opwinding stijgt op in mijn neus.

Ruikt de Dokter het? 'Kom eerst maar hier staan, dan kan ik een algeheel fysiek onderzoek plegen voor ik je op de behandeltafel zet', zegt hij terwijl hij mij met mijn rug naar het publiek draait. Hij praat tegen me, maar in mijn gespannen opgewonden toestand hoor ik hem maar half. Of ik opgewonden ben? Ik sla mijn ogen neer. Natuurlijk ben ik dat, laat het hem in hemelsnaam niet controleren. Hij tilt mijn kin op, kijkt me diep in de ogen en vraagt, 'heb je vertrouwen in de Dokter? Weet je dat de Dokter je altijd goed zal behandelen?

Alleen dat zal doen wat in het kader van de therapie noodzakelijk is?' en blozend fluister ik 'ja'. Daar is hij niet tevreden mee. Hij pakt mijn kin nog wat nadrukkelijker vast. 'Ik kan je niet verstaan. Tegen je Dokter moet je altijd duidelijk en eerlijk zijn. Vertrouw je de Dokter en ga je een behandeling aan?' Ik slik en schraap mijn keel en luider, maar half hees hoor ik mezelf 'ja' zeggen. 'Goed zo. Ik had niet anders van mijn patiënte verwacht. Eerst maar eens je algehele fysieke conditie vaststellen' zegt hij en hij laat zijn handen langs mijn hals en mijn schouders glijden.

Het zachte drukken van zijn koele handen zendt golvende huiveringen langs mijn rug. Ziet hij het? Zien zij het? Ik voel het. Het draaien, het drukken, het tasten, het kneden. Elke sensatie wordt door mijn lichaam in lust vertaald. Ik voel de vochtigheidsgraad van mijn vagina toenemen, het warm worden tussen mijn benen. 'Toch niet alweer opgewonden? Dat hoort toch echt niet bij een dergelijk oppervlakkig onderzoek. We zullen zien of we daar wat aan kunnen doen met een wat intenser onderzoek.' 

'Ik kan het toch niet helpen dat mijn lichaam zo reageert?' weet ik er ademloos uit te brengen en huiver als hij zijn handen naar mijn borsten verplaatst. 'Misschien helpt het als ik wat steviger knijp?' en meteen voel ik mijn tepels stijf worden onder de druk van zijn vingers. Scheuten van genot vloeien naar mijn kut langs de seksmeridianen die van mijn tepels naar mijn kruis lopen. Stroperige warmte doet mijn geslacht overlopen en ik voel het nat worden tussen mijn dijen. Mijn zuchten en hijgen zijn mijn enige antwoorden.

'Dan moet ik dat zelf maar even controleren', zegt hij de daad bij het woord voegend en zijn vingers in een vloeiende beweging tussen mijn half open staande schaamlippen doorhalend. Ik voel hoe mijn sappen zijn koele vingers besmeren en ben niet verbaasd als er een slijmdraad tussen de voor mijn ogen gespreide vingers te zien is. Ik hoop toch zo dat de muziek te hard staat en de mensen te druk met zichzelf bezig zijn of het licht te ongunstig, zodat niet duidelijk wordt hoe ik hier sta te genieten.

Mijn aandacht is alweer bij de Dokter. Bij het horen van zijn gebiedende stem, 'fysieke gesteldheid lijkt verder in orde. Hoewel die overdreven vochtproductie om nader onderzoek vraagt. Nog even een plakker hier vlak boven je schaambeen. Je weet waar die voor dienen, hè? Zo, ga maar op handen en knieën op de tafel zitten met je hoofd naar de muur.' 'Oh nee, niet met mijn kont naar het publiek gedraaid. Dat durf ik niet. Dan zien zij alles en nog wel op zijn onvoordeligst.' Mijn hoofd buig ik naar voren. Schaamte overvalt me.

Gelukkig verbergen mijn halflange haren mijn rode wangen en belemmeren die me tevens het zicht op het publiek. Zijn er nog wel mensen? Is iedereen weg? Ik hoor slechts het ruisen van het bloed in mijn oren en voel het branden van mijn wangen. Met de moed der wanhoop klim ik op de tafel en ga zitten zoals me bevolen is. Natuurlijk houd ik mijn dijen niet ver genoeg gespreid en de Dokter duwt mijn knieën naar de zijkanten van de tafel. Boven me liggen tientallen instrumenten waarvan ik er niet één afzonderlijk kan waarnemen.

Ik moet onder mijn arm doorkijken en zie vele gezichten in mijn richting gedraaid. De schaamtevolle vernedering. Daar zit ik dan. Te kijk voor een ieder die in mijn openstaande lekkende kut of naar mijn nu duidelijk zichtbare aars wil kijken. Het voelt alsof al mijn spieren in mijn lichaam golven onder de spanning. Wat gaat hij doen? Toch niet in mijn reet? O ziet iedereen die natte verlangende scheur? De Dokter komt binnen mijn gezichtsveld. 'Eerst maar eens het meest schaamtevolle onderdeel behandelen.

Dan valt al het andere daarna mee.' Huiverend kreun ik zacht: 'Nee, nee', maar bedoel natuurlijk 'ja' en daar gaat de Dokter dan ook van uit. Hij loopt naar mijn hoog in de lucht geheven billen en trekt die zo mogelijk nog wat verder uit elkaar. Het sterretje pulseert, knijpt zich angstig samen, maar hij laat er met gemak een zacht dun rubberen ding in glijden. Ik hoor het pompen van een blaasbalgje en voel het ding in me groter worden. Mijn billen knijpen zich samen, maar het ding in mijn endeldarm wordt groter en groter. Ik voel hoe de druk zich in me opbouwt en kan me niet meer houden.

'O, nee, oh alsjeblieft niet zo groot', kreun en steun ik. Snuivende ademhaling, hijgende geluidjes, een half verlangende, half jammerende klank ontsnapt aan mijn mond. Nog meer lucht wordt in me geblazen en ik voel het pijnlijke, dikke ding mijn vagina dichtdrukken. 'Het vocht loopt er toch niet uit?' Nog een paar voorzichtige oppompende inblazingen en ik heb het gevoel dat mijn anus zal scheuren. Ik kan onmogelijk mijn billen nog bij elkaar krijgen. Mijn kut moet door de druk wijd openstaan.

In volle glorie Helemaal nu ik mijn hoofd op mijn armen laat zakken en ruimte probeer te maken voor dat enorme ding. Als ik hem maar kan houden. 'Stel je voor dat ik dat ding eruit pers en het bij de toeschouwers in de schoot wordt geworpen.' Ik sidder en ril van angst, maar voel ondertussen het lekken van mijn kut toenemen en toenemen. Nu voel ik iets kouds tegen mijn andere opening drukken en soepel glijdt een cilinder bij me naar binnen. Er wordt iets in me gedraaid en dan begint het de wanden van mijn vagina naar buiten te drukken.

Tegen de druk in mijn kont in en het duurt niet lang of ik heb het gevoel dat ik van onderen zal worden opengereten. Heftig kreunend, steunend en snuivend probeer ik aan te geven dat ik aan de grenzen van mijn kunnen begin te komen, maar de Dokter kent geen medelijden en draait het speculum nog een paar slagen wijder. Ik heb het gevoel dat mijn kut in een gapend gat verandert. Het sap langs de eendenbek vrijelijk zijn weg naar buiten vindt en voel hoe mijn kutspieren zich spannen om het koude staal.

Nu sluit hij het radarwieltje aan op de stroombron en ik voel hoe er sporen over mijn billen en rug worden getrokken. Niet heftig, maar net genoeg om de spieren te laten spasmen. Het plakkertje op mijn buik maakt me bewust van mijn ontspannen buikspieren. Krampachtig probeer ik mijn rug te rechten en mijn maag in te trekken, maar dat maakt me alleen maar bewuster van mijn uiterst gevulde onderkant. Span en ontspan, span en ontspan, zuigend sluiten de spieren van mijn vagina zich om het speculum.

Het prikkende spoor van het gemeen getande wieltje gloeit na en waaiert richting mijn kruis uit. Ik voel dat de stroomsterkte toeneemt. Heftiger en heftiger trekken de onderhuidse spieren daar waar de bijtende tandjes me raken samen. Meer en meer spieren spasmen krampachtig en bij de hoogste stand kan ik het gillen niet meer inhouden. 'Aaaaaaah', klinkt het langgerekt en klagelijk uit mijn mond. Het scheelt niet veel of ik kom klaar. Voor de Dokter is het echter een teken dat ik qua stroomsterkte mijn maximum heb bereikt en hij schakelt de stroom uit.

Hij legt het kastje terzijde. Ook de lucht wordt door middel van een ventiel uit me gelaten en met de seconde neemt de opluchting toe. Ik heb het gehaald, heb niets verloren en ook geen schokkende en schuimende orgasmen vertoond. Slechts het gênante open en bloot zitten voor een publiek waar ik me nu pas weer van bewust word. Gelukkig hoef ik niet te zien hoe het opblaasbare ding uit mijn kont eruit ziet. Dat wordt discreet weggelegd. Als ik denk dat ik het hiermee heb gehad, dan kom ik bedrogen uit. 'Draai je om en leg je benen in de beugels', luidt de volgende opdracht van de Dokter.

Ik stuntel een beetje. Het omdraaien met opengedraaide kut is nog niet zo eenvoudig. Ik kan mijn dijen niet sluiten en weet niet tot hoever ik met mijn billen naar de rand van de tafel moet schuiven om naar wens in de beugels te komen. 'Helemaal naar de rand met die billen. Ik moet een goed zicht op dat gedeelte hebben', is zijn commentaar op mijn moeizaam geworstel. 'Hup die bips omhoog. Nog dichter naar de rand. Dit is een spectaculair onderdeel. Daarvan moeten de genodigden niets missen' en ik voldoe weer zo mak als een lammetje aan zijn verzoek. Dan verschijnt hij weer in mijn blikveld.

Dit keer nog erger. Een glanzende dildo insmerend met glijmiddel. Of is het wat anders? Is het geleidmiddel? De elektrische stroomdraad doet me vermoeden dat dit geen gewone vibrator is, maar één die aangesloten kan worden op een stroombron. En hoe waar dat blijkt te zijn!