Onze ervaring

Het is zondag 17 mei 2009  en mijn vriendin H. en ik hoeven elkaar alleen maar aan te kijken of ons kinderlijke gegiebel begint, om de rest van de middag bij herhaling terug te komen. We worden er baldadig van. Af en toe kijk ik met een schuin oog naar Dokter Bob om te zien hoe hij hierop reageert. Best lauw eigenlijk. Van mij had een waarschuwende blik gemogen. Tijdens de wandeling vraagt Dokter Bob: 'I., hoe komt het nou dat je nu zo vrolijk en opgewekt bent en gisteren tijdens het telefoongesprek nog een traantje liet?' 

Ik kijk naar H. om te checken of hij dit nu meent of dat hij me voor de gek houdt. H. trekt een gezicht en mompelt iets over dat ze het geprobeerd heeft uit te leggen. 'Bob, dat heet stuiteren. Mijn emoties gaan op het moment alle kanten op. Dat is de reden dat ik je gevraagd heb of jij me wil helpen met een pak slaag, zodat ik kan ontladen en weer het gevoel krijg vaste grond te voelen onder mijn voeten.' Ik heb niet de indruk dat hij het echt vat. Ik probeer uit te leggen dat vrouwen over het algemeen geneigd zijn vanuit hun emotie te reageren. 

Dat de opvoeding, zeker vroeger, een enorme invloed heeft op de ontwikkeling van vrouwen (en op mannen natuurlijk net zo goed). Over het algemeen word je als meisje geleerd dat je vooral lief moet zijn en meegaand. Dat je jezelf aan moet passen etc. Ik zet mijn vurige betoog voort over de grote invloed die in eerste instantie je ouders en je omgeving, zoals school, hebben op je zelfbeeld. Dokter Bob is het met de conclusie eens dat grenzen stellen alles te maken heeft met de mate van zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde. Meestal zijn het vrouwen die hiermee worstelen.

Dan zegt hij: 'Dat je je als kind onzeker voelde en dat dit invloed op je heeft kan ik mezelf voorstellen, maar als je volwassen bent weet je toch beter en heb je daar toch geen last meer van?' Het kost me nogal wat moeite om tot hem door te dringen zo voelt het. 'Dokter Bob, als jij opgroeit met het idee dat je niet veel waard bent en dit wordt je bij herhaling ook op verschillende manier verteld of duidelijk gemaakt door je omgeving (ouders, kinderen, leerkrachten en noem maar op) dan ga je dat geloven en je er naar gedragen.

Je weet niet beter en die "veiligheid" zoek je later onder andere ook bij je partner. Je trekt bepaalde types aan, die je vervolgens dezelfde boodschap blijft geven. Vaak zie je dat mensen tegen de tijd dat ze dertig worden "ontwaken" en gaan beseffen dat er iets niet klopt. Dan pas begint de echte zoektocht naar jezelf. Er ontstaat een bewustwording waardoor je in staat bent anders tegen jezelf en je omgeving aan te kijken. Het is verdomd moeilijk om niet terug te vallen op je oude mechanismen en patronen die je in de loop van je leven hebt ontwikkeld.

Het is iets waar je aan moet blijven werken. Het is voor mij soms zo moeilijk om mijzelf niet naar beneden te halen als ik me onzeker voel als dingen niet lukken. Als ik het idee heb dat mensen over me praten, denk ik per definitie al dat het negatief is.' H. neemt me een stukje verderop apart. 'Jeetje', zegt ze, 'nu pas begrijp ik waarom ik bij G. terecht kwam. Ik zocht hetzelfde op wat ik thuis altijd te horen kreeg: je doet het niet goed, je bent niets waard, wat weet jij daar nou van? En G. nam die rol over. Zo heb ik het nog nooit bekeken!' Ik kijk haar aan. Wat vind ik haar toch lief.

Als een stel 'teletubbies' staan we elkaar uitgebreid te knuffelen. Ik merk dat de spanning voor vanavond me toch af en toe een onverwachte kriebel in mijn buik bezorgt. Ik ga er niet vanuit dat het een serieuze sessie gaat worden. Niet in de zin zoals ik dat eigenlijk nodig heb en gewend ben. Bovendien merk ik dat na zeven maanden 'droog staan' de opwinding behoorlijk in mijn kruis te voelen is. Ik besluit dat ik zal proberen mezelf over te geven aan wat er te gebeuren staat. Na het eten gaat H. in bad en ik kom bij haar zitten met een bakkie thee.

We giebelen en voelen ons flink ondeugend. Tegen de tijd dat zij klaar is loop ik naar de slaapkamer om mezelf uit te kleden. Dan valt mijn oog op een indrukwekkend assortiment zweepjes en borstels en rubberen canes. Ik voel mijn hart bonken en mijn mond zakt open. Er liggen ook blinddoeken bij. H. komt naast me staan en hoort mijn kreetjes geamuseerd aan. 'Had je dat nog niet gezien dan?' Nee, dat had ik niet. Ik kleed mezelf verder uit en ga lekker in bad. Ik scheer hier en daar wat vergeten haren weg. 'Heerlijk toch zo'n ligbad!'

Ik moet mijn tenen strekken om de achterkant van het bad te raken, anders zak ik met mijn neus onder water. Ineens gaat de deur open en verschijnt Dokter Bob om de hoek. Ik voel mezelf rood worden, maar dat valt niet op omdat mijn wangen van het warme water en de stijgende opwinding toch al kleuren. Mijn poging zo luchtig mogelijk te doen mislukt grandioos als ik hem in de kamer naast ons hoor rommelen. Er schuift een tafel. Ik hoor kettingen ratelen en ik kijk maar in de ondeugende ogen van H. Ik kan een zenuwachtig gegiechel niet meer onderdrukken.

Terwijl ik me af sta te drogen vraagt Dokter Bob of hij al onder de douche kan. 'Natuurlijk, geen bezwaar.' Hij kleedt zichzelf uit en verdwijnt achter het gordijntje. Ik vraag of ik me nog aan moet kleden of dat ik naakt moet blijven. Hij zegt dat ik er prima bijloop zo. In de slaapkamer ligt H. op bed te wachten op wat komen gaat. Ik kruip naast haar onder het dekbed en we pakken elkaars hand vast. Zo treft Dokter Bob ons even later aan. Hij grijnst van oor tot oor. Hij trekt een zwart hemd aan en een zwarte trainingsbroek. Het staat hem wonderwel goed. Dan is het moment toch echt daar.

Hij neemt me mee naar de speelkamer, sluit de deur achter me en vertelt me de redenen van de op handen zijnde straf. Deze klinken me zo absurd in de oren dat ik mijn best moet doen niet te gaan grinniken. Hij bekijkt me vervolgens van top tot teen.'Zoals je zelf al hebt gezegd en H. het me nogmaals op het hart heeft gedrukt, zal ik niet op je borsten en kut slaan. Er zijn gelukkig voldoende andere plekken waar ik je kan raken.' Ik weet niet of ik hier blij mee ben. Alleen billenkoek had ik toch duidelijk gezegd en een beetje spelen.

Nou ja ik ging voor het spel, dus ik moet het maar over me heen laten komen. Ik kijk naar het Andreaskruis aan de muur met de pols- en enkelboeien eraan vast. Ik had eerder op de dag mijn nieuwsgierigheid naar het kruis al kenbaar gemaakt. Ik vraag mezelf af of ik de moed zou hebben om er straks naar te vragen. Op strenge toon zegt hij me dat ik bij de tafel moet gaan staan met mijn gezicht naar hem toe en mijn handen op mijn hoofd. Hij loopt de kamer uit. Even later komt hij terug met H. die niet eens moeite doet om haar gezicht in de plooi te houden.

H. krijgt eveneens de reden van haar straf te horen, maar ook zij is niet bepaald onder de indruk. Ze moet naast mij komen staan in dezelfde houding. Hij preekt nog even door tegen haar en ik besluit mijn handen maar even lekker te laten hangen. Ik bemoei mezelf met hun discussie. Mijn gevoel van baldadigheid groeit als ik constateer dat ik niet gecorrigeerd word. Terwijl hij H. strak aankijkt zegt hij streng: 'Heb ik jou gezegd dat je je handen van je hoofd mag halen?' 'Oh.'

Ik plaats mijn handen weer op mijn hoofd en merk dat ik vanaf dat moment de behoefte voel me meer in mijzelf te keren. Dokter Bob blinddoekt ons. Ik voel mijn knieën knikken. Mijn ademhaling zit hoog. Ik voel hem heel dichtbij. Ook H. valt stil naast me. In de verte hoor ik hem rommelen. Ik hoor zijn voetstappen dichterbij komen en dan ZWIEP! Langs mijn oor. Ik schrik. Pats hoor ik, gevolgd door een gesmoorde kreet van H. Even stilte en pats een felle pijn op mijn dij! 'AU' roep ik verontwaardigd. Ik besef dat het spel is begonnen en probeer mezelf erop te concentreren.

De daarop volgende minuten maken we om de beurt kennis met zijn vele 'spele-dingetjes'. Een klets hier en een aai daar. Ik ben er niet zo van onder de indruk. Wat me gek maakt van opwinding, is de spanning. Het niet kunnen zien wat er gebeurt en de verrassing telkens te voelen of het zeer doet of juist aanvoelt als fluweel. Mijn zintuigen staan op scherp. Dan vraagt hij ons onszelf om te draaien en over de tafel te buigen met de benen iets uit elkaar en de billen naar achter. H. en ik mogen elkaars hand vasthouden. Het hele ritueel herhaalt zich.

Ik ben blij houvast te voelen aan de tafel en aan H. De hoop op een ouderwets pak op mijn bips heb ik laten varen. Ik voel mezelf opstandig worden en wil zijn autoriteit uittesten. Zijn dominantie voelen en verlost worden van mijn groeiende onrust en emotie, maar ook van mijn geiligheid. Een dubbel gevoel waar ik niet zo goed raad mee weet. "AU AU!!" hoor ik naast me. Tegelijkertijd knijpt H. in mijn hand. Ik voel me onrustig en mijn maag draait zich om. "Wat gebeurt er?" Ik voel dat mijn enkel vastgepakt wordt en mijn voet van de grond komt.

Een vlaag van paniek gaat door me heen en ik schiet overeind. 'NEE, niet onder mijn voeten!' Ik zie R. voor me en als donderslag bij heldere hemel herinner me weer hoe hij me vaak onder mijn voeten sloeg met de cane. 'Nee, niet dat... dat nooit meer!' Dokter Bob probeert grip op me te krijgen, maar ik worstel mezelf los. Uiteindelijk sta ik toch klem tussen de tafel en hem in. Mijn linkervoet stevig in zijn hand geklemd. Hij geeft me één tik met het latje op het tere deel van mijn voetzool. Dan laat hij me los en duwt me weer voorover op tafel. 

Voor ik er erg in heb, krijg ik een serie klappen op mijn billen. Ze komen zo onverwacht en mijn verlangen is zo groot. Tranen wellen op. Niet van de pijn, maar van de opluchting. 'Ja, Dokter Bob, Ja! Dit is wat ik nodig heb!' snotter ik. H. streelt met haar duim mijn hand. Veel te snel stopt hij weer. Ik voel mijn lijf trillen van ingehouden spanning. H. moet op de tafel gaan zitten, dan pakt hij mij beet en leidt me naar haar toe. H. neemt me in haar armen. Ik moet een stapje naar achteren doen en mijn billen weer naar achteren doen. 'Hmm, wat voelt ze warm en zacht.'

Een mengeling van opwinding en een gevoel van warmte en geborgenheid gaat door me heen. Af en toe krijg ik een tik of pets met één of ander instrument. Ook nu weer maakt het weinig indruk en ook geen afdruk zo te voelen. Het 'au' is meer van schrik en verontwaardiging dan van de pijn. H. voelt mijn onrust en vraagt me: 'Wil je nog meer met de hand I.?' Ik knik. Dokter Bob loopt de kamer uit en komt enige tijd later weer binnen. 'Dan doen we eerst even dit', zegt hij. Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft. Ik sta nog steeds voorover gebogen en geblinddoekt in H. haar armen.

Ik ril over mijn hele lijf. En dan voel ik de kou. Een heerlijke koelte op mijn inmiddels warme billen. Ik ontspan mezelf acuut wat gevolgd wordt door opwinding. De ijsklontjes worden over mijn rug en billen gewreven. Ik geniet. PETS... PETS...PETS.... Ik voel de tranen prikken. Mijn God, wat verlang ik naar slaag. Wat verlang ik ernaar verlost te worden van mijn schuldgevoel en wat verlang ik ernaar om te ontladen. Langzaam zakken mijn gedachten weg en ik geef me over aan de pijn in mijn billen. H. haar armen nog steeds geruststellend om me heen.

Er komt snot uit mijn neus, tranen uit mijn ogen en kwijl uit mijn mond. Ik kan het niet stoppen en ik kan het niet wegpoetsen. Dokter Bob vraagt of het goed met me gaat. Mijn stem lijkt niet die van mijzelf te zijn en van heel ver weg hoor ik mijzelf zeggen: 'H. is zo lief!' 'Ja', beaamd hij, 'H. is heel lief!' Hij zoent haar. Hij geeft me nog een paar klappen, schuurt de borstel langs mijn rug en billen en dan ineens stopt het weer. Hij zet ons rechtop en laat ons elkaar vasthouden.

Hij begint ons te bewerken met zweepjes en borstels en ik draai ons om, om aan het teisteren te ontkomen, maar ook om hem te testen merk ik. H. vangt alle klappen op en het doet haar zeer. Ik voel me opstandig worden en zeg dat hij moet stoppen H. te slaan. Hij pakt mijn kin en dwingt me hem aan te kijken, maar dat wil ik niet. Hij wint. 'Waarom mag ik H. niet slaan?', vraagt hij. 'Omdat ik dat zielig vind!' piep ik. Ik worstel nog steeds om aan zijn greep te ontkomen. Ik vind het ineens niet leuk meer.

Is het mijn opwinding waar ik me aan erger of is het mijn opstandigheid die niet voldoende de kop wordt ingedrukt? Ik besluit tot op zeker hoogte het gevecht aan te gaan. Ik weet dat Dokter Bob heel voorzichtig is om niet mijn grenzen over te gaan. Ik wil hem niet afschrikken, maar er moet iets gebeuren. Dan grijpt hij mijn nek en duwt me met mijn hoofd op de tafel. Zijn greep is sterk en een regen van klappen daalt neer op mijn billen. Ik voel mijn aanvankelijke boosheid en mijn weerstand wegglijden. Ik stop met worstelen en blijf keurig voorovergebogen liggen.

Ik hoor hem in de verte iets zeggen waar ik uit opmaak dat hij tevreden is over het resultaat. Ik mag tenslotte overeind komen en hij houdt me even in zijn armen. 'Dokter Bob?' mijn stem klinkt me vreemd. 'Ja?' zegt de Dokter. 'Mag ik alsjeblieft aan het kruis?' 'Goed zo meisje, zo moeilijk is dat toch niet om iets te vragen?' Hij neemt me mee en bindt eerst mijn polsen vast. Ik moet op mijn tenen gaan staan, zo hoog zitten de boeien. Het is niet bepaald op mijn lengte gemaakt, maar het gaat net. Ik ben weer een beetje bij mijn positieven en we grappen wat met elkaar.

De sfeer is ontspannen en geladen van opwinding tegelijk. Ik voel me lekker zo aan dat kruis. Ik kan geen kant op.'Heb je wel eens een rollade gezien?' vraagt Dokter Bob. 'Ja', zeg ik in een poging bijdehand te doen, 'n de pan!' Hij pakt een touw en begint die zigzaggend over mijn armen, buik en benen te binden. Er zitten haakjes aan het kruis waar hij het touw achter haakt. Ik sluit mijn ogen en voel me weer wegzakken in mijn eigen wereld. Ik voel de opwinding in mij groeien. Ik voel mijn schaamlippen zwellen en kreun zachtjes.

'Mooi', zegt Dokter Bob, 'dat scheelt blinddoeken als jij je ogen dichthoudt!' Hij roept H. bij zich. Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik gluur tussen mijn wimpers door om te kunnen zien wat er gebeurt. Zijn hand glijdt over mijn ogen ten teken dat ik ze moet sluiten, maar net zo snel als ze dichtgaan heb ik ze weer open. Dan volgt onherroepelijk de blind-doek. Ik voel handen overal. Ze strelen, krabben en kietelen me en dan ineens een felle pijnscheut door mijn tepels. Daarna voel ik weer handen mijn lichaam strelen en een borstel en veren.

Ik voel hoe mijn lijf kronkelt onder deze zoete ‘marteling’. Althans, ik doe een poging. Veel bewegingsvrijheid heb ik niet. Ik voel me geil en probeer met mijn heupen duidelijk te maken dat ik daar gestreeld wil worden. Ik geniet en zou willen dat dit eindeloos door kon gaan en ik tot ongekende hoogtepunten zou worden gebracht. Eindelijk voel ik een hand tussen mijn benen. Ik kronkel en kreun. Dan ineens stopt het. Ik voel ergernis. Dit gebeurt te vaak. Leest hij mijn lichaam dan niet? Waarom frustreert hij me zo? Ik hoor Dokter Bob met H. vertrekken.

Even later komt hij terug en maakt hij mij los. Dan neemt hij me mee. Ik zie nog steeds niets. De blinddoek maakt me het kijken onmogelijk. Stapje voor stapje schuifel ik met de sturende handen van de Dokter op mijn schouders naar de slaapkamer. Daar legt hij me tussen H. haar benen met mijn rug tegen haar aan. De blinddoek gaat af. De Dokter zit tussen mijn benen en duwt ze iets verder uit elkaar. Dan dringt het langzaam tot me door wat hij van plan is. Ik stribbel tegen, maar natuurlijk baat dat niets.

Hij duikt met zijn gezicht in mijn kruis en ik kan niets anders doen dan het toe te staan. Ik hoop dat mijn zeven maanden van 'droog staan' niet tot gevolg heeft dat er inmiddels stof uitkomt en hij in een onbedaarlijke niesbui schiet. Het kost me moeite om mezelf eraan over te geven. Ik heb altijd het idee dat het helemaal niet lekker is om 'daar' te likken. Ik heb alleen geen keus. Ik kan geen kant op en eerlijk gezegd ik snak naar enige vorm van ontlading. Mijn opwinding stijgt en voor ik er erg in heb, brengt zijn tong me naar een orgasme. En nog één, en nog één en nog één.

Ik kronkel en beweeg mijn bekken. Ik wil meer, nog meer. Ik geniet en laat mezelf gaan. Dan besef ik me dat mijn conditie echt te wensen overlaat. 'Maar mens, wat een genot!' De Dokter klaagt dat hij een gat in zijn lip heeft als gevolg van mijn gewoel.  'Nu is H. aan de beurt', fluistert De Dokter in mijn oor. 'Mag ik meedoen?' fluister ik in zijn oor tot mijn eigen verbazing terug. 'Wat zou je willen doen dan?' fluistert hij op zijn beurt weer in mijn oor. Nog groter is mijn eigen verbazing als ik mijzelf hoor fluisteren: 'Mag ik haar beffen?'

De Dokter legt H. op haar rug met de mededeling dat zij aan de beurt is. H. geeft zich niet zomaar over. Samen overtui-gen we haar dat ze toch echt geen keus heeft. Ik streel haar borst, kus haar tepel en merk dat ik opgewonden raak van het idee haar aan te mogen raken. Haar warmte en haar zachtheid te voelen. Ik voel me wat onhandig, maar probeer mijn remmingen los te laten. Samen strelen, zoenen en likken we H. Ik zoek mijn weg naar beneden en kus haar voorzichtig op haar kutje. Ik lik, kus en streel haar daar. 'Wat voelt dat vertrouwd. Wat voel ik mezelf opgewonden.'

Ik wil haar nog meer likken. Ik merk dat ik steeds enthousiaster word. Gulzig ga ik door. Mijn ademhaling wordt zwaarder. Voor een paar ogenblikken ga ik zo op in wat ik doe. Dan voel ik me onzeker worden. Doe ik het eigenlijk wel goed? Vindt ze het wel lekker? De Dokter haalt een handdoek en de elektrische tandenborstel en vraagt: 'Heb je weleens iemand spuitend klaar zien komen?' Ik schud van nee. Hij zegt me tussen haar benen plaats te nemen en gaat zelf schrijlings over haar heen zitten met zijn rug naar haar gezicht toe.

Dan begint hij haar schaamlippen en klit te bewerken met de tandenborstel. Na een paar minuten begint H. geluid te maken. Ze raakt duidelijk opgewonden. Het geluid zwelt aan. Ze loeit en loeit. Ik vraag mezelf af of de buren het kunnen horen. De Dokter is in zijn nopjes en net als ik denk dat mijn trommelvliezen het begeven, spuit ze met kracht over de met zorg onder haar billen gelegde handdoek en over mij heen. 'WAUW!!!!' We kruipen bij elkaar onder de deken. We praten na, lachen en vertellen over hoe we het beleefd hebben. De Dokter klaagt over zijn zere handen.

'Watje, een beetje eelt kweken kan geen kwaad.' Ik sta op en haal mijn borstel uit mijn toilettas. 'Kijk Dokter', zeg ik, 'op deze manier kun je je handen sparen en krijg ik wat ik nodig heb of H. voor hetzelfde geld!' Ik ga ongevraagd over zijn schoot liggen. Mijn gezicht en armen bungelen over de bedrand en hij begint te slaan. 'SHIT, dat doet zeer!' Ik voel de eerste fase zijn intrede doen: boosheid! Ik ben me ervan bewust en probeer mezelf in te houden. H. komt naast me op de grond zitten. 'Laat maar H., het gaat goed. Hier heb ik heel veel van nodig!'

H. kruipt weer in bed. Ik worstel en gooi mijn arm naar achteren. De Dokter fixeert die resoluut op mijn rug. Zijn been gaat over mijn benen en ik kan wurmen wat ik wil, maar het helpt me niet. Zo krijg ik waar ik zo wanhopig naar verlang. Af en toe stopt hij om over mijn billen te wrijven. Ik keer naar binnen en kijk naar mijzelf. Ik doe de deur iets open waar zoveel schuldgevoel nog wacht op afrekening, vergeving, iets..  Dan voel ik hoe mijn benen uit elkaar worden gehaald en de tandenborstel op mijn klit gezet wordt. Ik moet schakelen en dat wil ik niet, kan ik niet. Dit hoort niet.

Ik schreeuw om genade! Ik word overeind geholpen. Ik lig twee tellen later met mijn rug naar de Dokter toe en hij heeft zijn armen beschermend om me heen gevouwen. Veilig onder het dekbed. H. ligt voor me. Ik heb mijn ogen dicht en begin te huilen, zachtjes. Ik moet iets gezegd hebben over het schuldgevoel want ik hoor H. zeggen: 'Je kinderen hè?' Ik open mijn ogen en kijk in het betraande gezicht van H. Wat er vervolgens gezegd wordt ontgaat me enigszins. Ze stelt me gerust en zeg dat ik het nu beter doe en dat het goed komt. We houden elkaar vast. Ik voel me veilig en toch realiseer ik me tegelijkertijd dat nog maar het topje van de ijsberg is geraakt. 

I, een geraakte dame