Er zijn nog drie wachtenden voor u

Ingezonden door Anoniem

Alweer een redelijk aantal jaren geleden wist ik gelukkig te ontsnappen aan een jarenlange, zeer gewelddadige relatie met een meneer die dagelijks in een politieuniform over straat liep. Ik heb om die reden heel lang gewacht om de geestelijke, maar vooral ook lichamelijke mishandeling bij zijn werkgever te melden. Toen ik eindelijk alle moed bij elkaar had geschraapt, weigerden zijn collega’s om mijn aangifte op te nemen. Via het Openbaar Ministerie heb ik uiteindelijk af kunnen dwingen dat mijn aangifte toch werd opgenomen.

Heeft dat mij geholpen? In eerste instantie alleen maar van de wal in de sloot. Niet alleen werd het gedrag van mijn ‘vriend’ steeds gewelddadiger, maar ik werd op straat door collega’s van hem ook nog eens lastiggevallen. Uiteindelijk was er een rechtszaak voor nodig om een gebiedsverbod voor mijn ex te krijgen. Daarna werd het wel iets rustiger, maar zijn collega’s hebben mij nog lang scheef aangekeken. Toen mijn ex eindelijk het huis had verlaten, bleek hij nog een paar ‘cadeaus’ achter te hebben gelaten.

Niet alleen was ik door de hele situatie in de ziektewet beland met inkomensverlies tot gevolg, maar mijn ex bleek ook nog eens schulden te hebben gemaakt. Ook bij niet zulke nette geldschieters. Naast mijn geestelijke helingsproces moest ik ook nog eens in korte tijd ergens veel geld mee zien te verdienen. Een vriendin van mij attendeerde mij op het werk als 06-meisje. Als net opgevoede Nederlandse jongedame wilde ik daar eerst helemaal niets van weten. 'Dan moest je toch wel erg wanhopig zijn’.

Mijn vriendin liet mij eerst even uitrazen. Zij heeft niet geprobeerd om mij ‘het vak’ in te praten. Bij elk van mijn bezwa-ren en vooroordelen reageerde zij alleen maar dat zij mij wel begreep. ‘Nee, zij had eerder zelf ook nooit kunnen verzinnen ooit in deze business terecht te zullen komen.' Ook zij was -vooral tegen haar eigen vooroordelen- in opstand gekomen. Zij had haar gids in deze wereld ook voor gek verklaard. Totdat die vriendin haar had uitgenodigd om er eens een avondje bij te komen zitten. De vriendin was op die uitnodiging ingegaan. Het had haar verbaasd.

Totaal iets anders dan wat zij zich daarbij had voorgesteld. Daarom kreeg ik nu hetzelfde voorstel: ‘Kom er eens een avondje bij zitten joh'. Ik weet nog dat het ergens in november was toen ik een avondje ‘mee zou lopen’. Het zegt heel veel over mijn belevingswereld op dat moment dat ik blij was dat het al donker was. Als een dief in de nacht ben ik het trapportaal bij mijn vriendin ingeslopen. Bang dat iemand mij zou herkennen, want dan zou iemand weten dat ik een ‘avondje sekslijn’ ging doen. Alsof dat op mijn gezicht stond geschreven.

Pas toen ik op de derde etage de deur van mijn vriendin achter mij dicht had getrokken, kon ik mij een beetje ontspan-nen. Ik had verwacht dat mijn vriendin de gordijnen al hermetisch had dichtgetrokken, want stel je toch eens voor dat de buren ons met een telefoon zagen zitten! Mijn vriendin en ik zouden verketterd worden. Dat stond voor honderd procent vast. Hoeren waren wij dan. In de keuken stond ik wat nerveus giechelend bij mijn vriendin die een grote pot thee aan het zetten was. ‘Spraakwater voor straks’, grapte de vriendin. Ik had meer last van angstzweet op mijn rug.

‘Hou nou gewoon eerst eens even je waffel en luister gewoon naar wat er gebeurt’. Mijn vriendin probeerde mijn angst en onzekerheid op die manier een beetje te beteugelen. Zij kon zeggen wat zij wilde, maar ik zweette peentjes en dat terwijl ik niet eens degene zou zijn die straks de telefoon zou beantwoorden. Eerst maar eens een lekker bakje troost. Rond acht uur ging de telefoon. Ik kreeg bijna een aanval van hyperventilatie! Zonder dat er nog maar één woord was gezegd, voelde ik al het schaamrood op mijn wangen verschijnen.

Mijn vriendin nam heel rustig op. Ze drukte meteen op haar stopwatch. Het viel mij op dat zij opeens een octaaf lager sprak. ‘Hallo, met Hanny’. Ik kan haar naam rustig noemen, omdat die toch alleen maar een alias voor die avond zou zijn. Mijn vriendin zette het gesprek op de speaker. Er ontspon zich een gesprek waarbij ik mij erover verbaasde dat mijn vriendin dit soort dingen gewoon bij de naam noemde. Zo kende ik haar helemaal niet. Het was 'liefje voor' en 'schatje na'. Om de haverklap vroeg ‘Hanny’ wat haar beller deed.

‘Of hij zijn kleren nog aanhad?’ ‘Of dat hij al net zo geil was als zij?’ ‘Hanny’ had het zo warm gekregen dat zij haar bloesje toch maar even open had geknoopt. ‘Ik draag nu alleen maar een bh’tje’. ‘Een volle dubbel D-cup lieverd’. Ik kon de opwinding van de beller in zijn stem horen. Hij vertelde er al helemaal klaar voor te zijn om tot een orgasme te komen. Ik verbaasde mij erover dat dat al zo snel ging. Mijn vriendin legde mij later uit dat daar nou juist haar uitdaging (en inkomen) lag.

Dit gesprek werd per seconde afgerekend, dus was het in ‘Hanny’s’ voordeel als zij het orgasme aan de andere kant van de lijn zo lang mogelijk uit kon stellen. Ik stond er versteld van hoe mijn vriendin de gehaaste beller letterlijk aan het lijntje wist te houden. Alsof zij een lijstje aan het afvinken was, nam mijn vriendin haar hele repertoire van uitstel tactie-ken door. De man liet zich bespelen, maar toen hij eindelijk aan zijn gerief was gekomen, hing hij toch op. Mijn vriendin klokte de stopwatch af. Zij noteerde het aantal seconden dat het gesprek had geduurd.

Mijn vriendin was niet ontevreden. Een goed begin van een hopelijk vruchtbare avond en nacht. Heel naïef van mij was mijn oprechte verwachting dat mijn vriendin nu toch eerst wel haar handen zou gaan wassen. Haar tanden poetsen zou misschien wat ver gaan. Haar taalgebruik tijdens dat telefoongesprek! In plaats daarvan haalde mijn vriendin een rol biscuitjes uit het keukenkastje en schonk zij ons nog een kop thee in. Wij waren alweer over heel andere dingen in gesprek geraakt toen de telefoon weer begon te rinkelen.

Met een druk op haar stopwatch en haar stem weer dat octaaf lager begon het tweede gesprek waarbij bij mij weer alle kleuren op- en af schoten. Ik heb zo een gesprek of vijf meegemaakt. Hoe was het mogelijk? Mijn vriendin was na al die gesprekken nog steeds gewoon mijn vriendin. In haar normale kleren. Niet één of andere lichtekooi die met half hangende borsten uit een te kleine beha tabak zat te pruimen met een flesje bier in haar hand. Na elk gesprek spraken wij bijvoorbeeld gewoon over de bonusaanbiedingen bij de AH deze week.

Na een, in alle opzichten, leerzame avond ging ik weer naar huis. Heel anders dan ik zonet als een schim het trapportaal ingeschoten was, liep ik nu met een opgeheven hoofd en bijna fluitend naar mijn auto terug. Mijn vriendin had mij aan het denken gezet. De volgende dag belde zij mij op met de vraag hoe ik er na een nachtje slapen over dacht. Ik zei heel eerlijk dat ik mij er langzaam wel wat bij voor begon te stellen. Als er iets duidelijk was geworden dan was het dat mijn vriendin in alle gesprekken de controle in handen had gehouden.

Zelfs in gesprekken waarin aan haar gevraagd werd om zich onderdanig op te stellen. De mannen dachten waarschijnlijk het heft in handen te hebben, maar in werkelijkheid trok mijn vriendin aan de touwtjes. Ik denk dat mij dat nog het meeste is bijgebleven, omdat ik mijzelf in die jarenlange gewelddadige relatie zelf tot een onderdanig en waardeloos wezen had gedegradeerd. Mijn vriendin bood mij twee opties aan. Ik kon rustig nog een avondje komen luisteren, maar misschien was het wel goed dat zij mij met de man achter de 06-schermen in contact zou brengen.

Ik koos voor het laatste. Nog diezelfde avond rinkelde mijn telefoon waarbij er een nummer in mijn display verscheen. Ene Daan meldde zich. Hij had van mijn vriendin begrepen dat ik mogelijk interesse had in telefoonwerk. Ik antwoordde dat ik wel met die gedachte speelde. Ik zei ook dat ik het wat vreemd vond dat Daan dit via de telefoon wilde bespreken. In mijn onnozelheid was ik er vanuit gegaan dat ik wel zou worden uitgenodigd om op een bepaalde dag en tijdstip ergens opgetut voor een gesprek te komen. Daan prikte die ballon door. ‘Waarom zou ik?’ vroeg hij.

‘Het maakt mij niet uit hoe jij eruit ziet. Ik ben alleen maar geïnteresseerd in jouw telefoonstem’. Jeetje, daar had ik helemaal niet bij stilgestaan. Daan begon een verhaal waarvan ik zeker wist dat hij dat al heel vaak had afgestoken. Het klonk bijna als op de automatische piloot. ‘Heb jij nog vragen?’ sloot Daan zijn monoloog af. Op mijn vragen antwoordde Daan dat ik geen tweede telefoonaansluiting of tweede telefoontoestel zou krijgen. Dat was helemaal ook niet nodig. KPN zou alles piekfijn achter de schermen regelen.

Ik zou gewoon op mijn eigen toestel gebeld worden als iemand mijn 06-nummer belde. Mocht mijn moeder mij die avond ook willen spreken dan kon dit gewoon tussen de hijggesprekken door. Ik mocht zelf een naam kiezen die ik door kon geven aan hun centrale. Ik mocht die naam net zo vaak veranderen als ik maar wilde. Ik mocht ook aangeven voor welke categorie telefoonseks ik die avond beschikbaar was. Het was helemaal aan mij om daarin een keuze te maken. Niets moest en alles mocht. Ik zou per seconde van een gevoerd gesprek worden betaald.

‘Oh ja, de stopwatch van mijn vriendin’ herinnerde ik mij. ‘Of het mij wat leek?’ En ‘wanneer ik wilde beginnen’. Het rege-len via KPN zou hooguit twee dagen duren. ‘Dus zeg het maar’, zei Daan. Tja, alles was mij volledig duidelijk. Ik had ook niet het idee gekregen met dit baantje een eeuwig durende zonde om mijn schouders te krijgen. Tenslotte was ik in de kern alleen maar een dienst aan het verlenen. Marktwerking. Vraag en aanbod. Daar draaide heel Nederland toch op? Waarom zou ik niet een stukje van die taart mee mogen eten? Ik stemde toe en gaf wat persoonlijke informatie.

Als alles goed zou gaan dan kon ik nog diezelfde donderdag ‘in de lucht’. Inderdaad, donderdagmiddag kreeg ik tegen zes uur een telefoontje waarin werd gezegd dat de lijn operationeel was. Ik moest in- en uitloggen via een nummercode, waarna in de centrale alle oproepen voor mijn nummer automatisch doorgeschakeld zouden worden. De bal lag nu bij mij. Mijn vriendin bood nog heel lief aan om er tijdens mijn eerste ‘dienst’ bij te komen zitten. ‘Voor raad en steun’, zei zij heel meelevend, maar ik voelde mijzelf een grote meid. Wat kon mij nou gebeuren?

Tenslotte zou er niet veel besproken worden wat ik in de privésfeer ook niet al was tegengekomen. In dat opzicht was mijn avondje ‘meelopen’ niet verontrustend geweest. Toch sloeg mijn hart een keer over toen rond kwart over zeven mijn telefoon die avond voor de eerste keer overging. Ik heb hem zeker een keer of vijf laten rinkelen voordat ik hem oppakte en antwoordde met: ‘Hallo, met Silvia’, mijn alter ego voor die avond en nacht. Mijn eerste gesprekken verliepen niet altijd even soepel.

Ik vond het niet alleen nog moeilijk om sommige wensen en verzoeken aan te horen, laat staan om daar actief op in te gaan. Elke seconde telde immers. Ik weet nog dat ik al na een paar dagen nergens meer vreemd van opkeek. Het werd een baan als alle andere. Wat ik wel van mijn vriendin had overgenomen was die één octaaf lagere telefoonstem. Dat werkte echt! Na amper twee weken kende ik alle kneepjes van het vak al. Ik gaf mijzelf de vrijheid om zo nu en dan met een andere naam en nieuwe specialiteit te verschijnen.

Had ik een rotdag gehad dan was ik die avond Katja de strenge Meesteres. Had mijn kat een rotdag gehad dan was ik de meelevende, onschuldige Maartje. Ik heb wat afgelachen. Ook samen met mijn vriendin. Wij hebben zelfs triogesprekken gevoerd waarbij wij dan de buit deelden. Voor mij was het zo gewoon geworden dat ik al na drie dagen ’s avonds mijn gordijnen niet eens meer dichttrok vanwege de buren. Ik heb de meest geile gesprekken gevoerd, terwijl ik fris gedoucht in mijn badjas en met een handdoek om mijn haar rondliep met mijn konijnenpantoffels aan.

Mijn beller maar denken dat ik halfnaakt en kletsnat met een vibrator op de bank lag te soppen, terwijl ik ondertussen soms ook gewoon in mijn badjas met een mandje aardappels of spruitjes op schoot zat. Het is mij overigens één keer overkomen dat ik zelf klaargekomen ben. Dat was met een vaste beller. Hij is er als enige in geslaagd om mij al pratend klaar te laten komen. Ik heb het werk bijna twee jaar gedaan. Ik kijk niet terug op de meest glorieuze tijd in mijn carrière, maar vreemd genoeg had ik het ook niet graag willen missen.

Het paste op dat moment en in die fase in mijn leven. Ik ben gestopt toen ik alle schulden had afbetaald. Nee, dat is niet helemaal waar. Ik ben nog heel even doorgegaan om een vliegreis met mijn moeder naar Kreta te kunnen betalen.