B. aan de Amstel

Ingezonden door Twan

‘Ik heb nog nooit zoveel geld gehad!' B. was helemaal door het dolle heen. Vanaf het moment dat zij haar appartement te koop had gezet, was het al duidelijk dat het halen van de vraagprijs geen enkel probleem zou zijn. Niemand had echter kunnen voorzien dat vier potentiële kopers tegen elkaar op zouden gaan bieden. Uiteindelijk had B. een bod geaccepteerd dat vele tientallen duizenden euro’s hoger dan de vraagprijs had gelegen. Daarmee was het financiële verhaal nog niet afgelopen.

Terwijl B’s partner op vakantie in Azië was, had de koper haar gevraagd of bepaalde onderdelen van het interieur ook overgenomen konden worden. B. was er eigenlijk van uitgegaan dat de verkoop inclusief alle stoffering en verlichting was geweest. Haar makelaar verzekerde haar dat daar apart over onderhandeld kon worden. B. had in een gekke bui een in haar ogen exorbitant bedrag genoemd. Wat vervolgens klakkeloos geaccepteerd werd, maar wel met als voorwaarde dat een en ander buiten de notaris om geregeld zou kunnen worden. B. lag in een appelflauwte. ‘We gaan dit vieren hoor!'

Uit ervaring wist ik dat er tegen B. in een dergelijke bui geen kruid gewassen was. Een feestje met daar een gegarandeerde heftige seksuele component in stootte mij ook niet direct af. Op mijn vraag wat B. daarover in gedachten had, luidde haar antwoord dat B. grootst uit wilde pakken. ‘Hoe groot?' ‘Groooot!' Terwijl wij lagen bij te komen van een intense vrijpartij vertelde B. dat zij als klein meisje ooit eens met haar ouders en grootouders een high tea in het Amstelhotel had meegemaakt.

Niet alleen het hotel, maar de hele ambiance had een onuitwisbare indruk op haar gemaakt. Als 11-jarige had B. zichzelf beloofd om ooit nog eens een paar nachten daar door te zullen brengen. Een beter moment om dat nu toe doen, bestond er volgens B. niet. B. haalde zelfs een citaat van Olie B. Bommel aan: ‘Geld speelt geen rol’. B. vroeg niet eens of ik met haar mee wilde gaan, B. ging daar gewoon vanuit. Het was niet alleen leuk, maar zelfs bijzonder. Samen inkopen doen ter voorbereiding op wat een paar dagen van ongekende luxe zouden worden.

Om die inkopen te doen in een rond vier uur ’s middags al in kerstsfeer verlicht Amsterdam gaf alles nog een extra dimensie. Met B. door de Van Baerlestraat lopen, was hetzelfde als met een kind een snoepwinkel binnen stappen. Het was niet alleen de weerkaatsing van de sfeerverlichting, maar het waren ook de lichtjes in B’s ogen waarmee zij zich aan al het moois en luxe in de etalages vergaapte. In de Beethovenstraat was een winkel met zeer exclusieve dameskleding. Dat exclusiviteit meestal synoniem aan hoge prijzen wisten B. en ik uit B’s fantasieën over de gangbang en prostitutie maar al te goed.

Wat in de etalage ook vaak een betrouwbare indicatie voor exorbitante prijzen is, is het ontbreken van prijskaartjes op de uitgestalde kleding. De strak groen geschilderde winkeldeur met daarin een gietijzeren ornament gaf toegang tot de winkel die een perfecte mix van modern en antiek uitademde. Naast het interieur werd de sfeer ook bepaald door de geur van sandelhout en een amper hoorbare weergave van een van Chopins pianosonates. Wat mij meteen opviel was dat er, op de enkele kledingstukken in de etalage na, in de winkel helemaal geen kleding zichtbaar was.

Ik zag enkel een paar antieke, houten paspoppen met daar wat kleding in stiknaden overheen gedrapeerd. Een dame van rond de vijftig, tot in de puntjes verzorgd, nam B. en mij zichtbaar op, terwijl zij vanachter een rood velours gordijn de winkel inliep. B. en ik liepen er echt niet als sloebers bij, maar aan het gezicht van de dame viel af te lezen dat wij zeker niet tot de reguliere klanten behoorden. ‘Of mevrouw ons van dienst kon zijn?’ B,, die zich nog steeds in hoger sferen bevond, begon meteen te ratelen dat zij op zoek was naar representatieve kleding voor een luxe weekendje.

‘Aan welke prijsklasse had mevrouw gedacht?’ B’s antwoord: ‘Zo hoog als nodig was’, liet zowaar een glimlach op het gezicht van de verkoopster verschijnen. Wij werden uitgenodigd om in twee Chesterfield fauteuils plaats te nemen. Er werd een scala aan theesoorten aangeboden waarvan twee uiteindelijk door een tweede dame vanachter het gordijn werden geserveerd. Dat de mevrouw verstand van zaken had, bleek wel toen zij B’s lichaamsmaten inschatte. Ene Iris werd geroepen.

Vanachter het gordijn verscheen een Hindoestaans ogende dame die qua lichaamsbouw B’s zusje had kunnen zijn. ‘Iris is uw persoonlijke mannequin.' Jeetje. De verdere gang van zaken was dat de verkoopster, die zich als mevrouw De Zwarte voorstelde, op een MacBook voorbeelden van kleding liet zien die voldeden aan B’s wensen. Mevrouw De Zwarte tikte op een toets. Nog geen drie minuten later verscheen Iris in het door B. uitgekozen cocktailjurkje. Strak, nagenoeg strapless en tot halverwege Iris’ bovenbenen die iets korter waren dan die van B.

De blauwe, fluweelachtige stof leek telkens iets van kleur te veranderen naarmate Iris’ lichaamshouding of de lichtinval veranderde. Welke houding Iris ook aannam het textiel bleef haar lichaamsvormen niet alleen nauwsluitend volgen, maar accentueerde die ook nog eens. Iris’ borsten waren steviger dan die van B., maar qua taille en de vormen van hun bovenbenen kwamen de dames nagenoeg overeen. Aan de blik in B’s ogen zag ik dat B. niet alleen van het jurkje gecharmeerd was.

Iris werd nog een paar maal achter het gordijn gestuurd om nog een aantal andere creaties aan te trekken. B. vond alles mooi en ik vond alles best. Mevrouw De Zwarte ontdooide gaandeweg niet alleen, maar naarmate het aantal ‘deze gaat (ook) mee’ van B. toenam, werd mevrouw zelfs bijna aardig. Sympathiek heb ik haar nooit gevonden. Ik heb niet zoveel met snobisme. Deze dag was van – en voor – B. Ik zag B. van haar teennagels tot haar kruin genieten. Tja, en als geld geen rol speelt… Uiteindelijk verlieten B. en ik de winkel met vier tassen.

Giechelend als een opgewonden puber stak B. haar arm door de mijne. ‘Ik raak hier zo opgewonden van.' Dat verbaasde mij niets. In de Van Baerlestraat liepen wij de winkel van Paul Noyen binnen. Een prachtig interieur dat samen met de geur van leer een bijna rustieke sfeer ademde. Stephan, een twintiger met een tenger postuur, vroeg waar hij B. mee van dienst kon zijn. B’s als oprecht bedoelde grap dat zij in broodroosters geïnteresseerd was, bracht Stephan zichtbaar uit zijn comfortzone.

Als pornoactrice zou B. zeker hoge ogen gooien, maar als oplichter of fraudeur zou zij meteen door de mand vallen. B. heeft geen pokerface en de verwarring op Stephans gezicht liet haar in proesten uitbarsten. Vol trots en met een bijna kinderlijke blijheid toonde B. de kleding die zij zojuist had gekocht. Weliswaar zaten er geen prijskaartjes aan de kleding, maar aangezien de tasjes de herkomst verraadden, wist Stephan dat hij mogelijk met een ‘big spender’ te maken had. Zo mogelijk nog meer dan eerder boog hij zich letterlijk in alle bochten om het ene schoentje na het andere laarsje over B’s voeten te schuiven.

‘Of wij misschien een glaasje wijn lustten?’ B’s ogen glinsterden. Ik zag aan alles dat B. genoot. Weer van haar haarwortels tot haar teennagels. Het had bijna iets aandoenlijks. Ook hier verlieten wij de winkel met een flink aantal tassen. ‘Oh, ik wil nog even terug naar de Beethovenstraat.' B. vertelde onderweg dat daar een lingeriezaak zat waar zij zich al eens met haar neus tegen de etalageruit had vergaapt aan al het moois dat stond uitgestald. Esther, een zeer appetijtelijk ogende jongedame, bood haar diensten als verkoopadviseuse aan.

Ik verkneukelde mij. In heel Nederland zou zij gewoon verkoopmedewerker zijn geweest. In het nuchtere Noorden en Oosten waarschijnlijk zelfs gewoon verkoopster, maar in het ‘mondaine’ Amsterdam-Zuid bestond zoiets natuurlijk niet. Tenslotte behoorde de clientèle hier toch zeker niet tot het gewone volk. Het verbaasde mij dan ook totaal niet dat wij ook hier een glas wijn aangeboden kregen. Weer een grappig verschil tussen Adams en Eva’s. Als een Adam kleding gaat kopen, dan kijkt hij voornamelijk. Eva’s daarentegen ‘kijken’ met al hun zintuigen.

Het voelen van de stof speelt een minstens zo belangrijke rol als het aan zien. B. heeft bijna de hele winkelvoorraad tussen haar vingers door laten gaan. Naarmate het aantal glazen wijn dat B. dronk toenam, werd B. ook steeds….. ondeugender? Dat vertaalde zich ook in de lingerie die B. uitzocht. Ik ben enorm visueel ingesteld en ik denk al heel snel in plaatjes. Het kostte mij dan ook geen enkele moeite om mij B. voor te stellen in haar donkerblauwe fluwelen jurkje met de sensuele, opengewerkte stiletto’s aan haar voetjes.

Omdat niet alleen B. zich als een kind in een snoepwinkel voelde, merkte ik dat ik een erectie begon te krijgen. Dat ontging B. natuurlijk niet. In een onbewaakt moment deed B. dan ook gewoon een greep in mijn kruis. Ik kneep even in een tietje. Overladen met tasjes en met een lichtelijk aangeschoten B. liepen wij naar Ferrilli’s. Het tafeltje aan het raam bood amper voldoende ruimte om alle aankopen kwijt te kunnen. B. kreeg de slappe lach. Toen ik quasi bezorgd vroeg of een volgend glas wijn wel een goed idee was, reageerde B. alleen maar met een ‘ach joh…’.

Nou ja, vandaag was het B’s dag. Hetzelfde zou waarschijnlijk ook voor de avond (en nacht) gaan gelden. Dat geld geen rol speelde, was ook aan het totaalbedrag bij het afrekenen te merken. Zoveel geld voor twee broodjes, een flesje wijn en twee glazen frisdrank! B. leek dat alleen maar extra leuk te vinden. Opwindend zelfs. Met glanzende ogen meldde B. ‘dat zij nat was’. De chauffeur van de Tesla kon maar moeilijk kiezen. Moest hij nou vooral het verkeer voor zich in de gaten houden of was wat zich op zijn achterbank afspeelde veel interessanter?

Weliswaar kon ik mij nog wel beheersen. B. had daar duidelijk meer moeite mee. Knabbelend aan mijn oorlelletje fluisterde B. wat zij straks allemaal met mij wilde doen. Om dat te onderstrepen tilde B. haar bovenbeen over het mijne. Terwijl B. mij zwaar zoende, wilde zij mijn kruis strelen. Dat kon ik de Tesla chauffeur niet aandoen. Straks zaten we mogelijk in de zijkant van tramlijn 5! B .kennende wist ik wat ik nu het beste kon doen. ‘Als jij je nu netjes gedraagt dan ga ik jou straks stevig beffen.' B. veranderde als bij toverslag van een hitsige del in een kuise non.

Ik moest lachen. Ook omdat de teleurstelling van het gezicht van de Tesla-man viel af te lezen. De centrale deur viel met een nagalmende klap in het slot. ’Kom’, giechelde B. Twee treetjes omhoog en weer twee omlaag gaven toegang tot het trapgat naar de centrale kelderruimte. B. liep het trappenhuis in. Ik volgde haar. Onderaan de trap keerde B. zich om, liep terug de trap op en ging wijdbeens op de bovenste trede zitten. Weer dat ‘kom’, begeleid door een krommende vinger. Ik stopte twee tredes voor haar met mijn kruis letterlijk voor B’s neus. Twee tasjes kletterden de trap af.

B. had alleen maar oog voor mijn gulp die zij met trillende vingers opende. Met moeite en duidelijke irritatie duurde het voor B. veel te lang voordat mijn pik, hard en druipend over de band van mijn boxer tevoorschijn kwam. B. aarzelde geen moment. Zover als mogelijk nam zij mijn lat in haar mond. Ik greep B’s haar en liet haar hoofd neukbewegingen over mijn pik maken. B. gromde. Een volgend gevecht met mijn riem en broeksknoop duurde in B’s beleving weer veel te lang. Met een ruk trok B. mijn jeans en boxer tot halverwege mijn bovenbenen.

B’s mond schoof weer over mijn paal. Met beide handen om mijn billen trok B. mij zo diep mogelijk in zich. Ik hoorde haar kokhalzen. B’s tepels waren spijkerhard. Zoals gewoonlijk droeg B. geen beha, maar haar knoppen verraadden duidelijk tot waar haar borstjes hingen. Ik speelde ermee. Elke kneep in een tepel leverde een beet in mijn eikel op. Normaal gesproken kan ik een pijpbeurt wel even volhouden, maar de hele entourage rond het winkelen en B’s gedrag daaromheen hadden mij niet bepaald koud gelaten. Ik voelde mijn prostaat op volle snelheid werken.

‘Kom.' Nu was ik het die dat zei. B .volgde maar al te graag. Om de hoek kwakte ik B. mogelijk iets te hard tegen de deur van een kelderbox. Met een afgedraaid gezicht en haar platte handen tegen de deur bood B. mij haar kontje aan. In een oogwenk stond B. in haar blote bips. Omdat B. nogal wat kleiner is, moest ik flink door mijn knieën zakken om mijn eikel tegen B’s lipjes te krijgen. Met een forse stoot zat ik in haar. Nog geen vier stoten later: ‘Godverdegotver…’. ‘Wil je mijn pik?’ ‘Ik wil jouw zaad, klootzak!’ ‘In je reet zeker?’

‘Godverdegotver… Neuk me! Neem me. Gebruik me. Godverdegotver…!’ Gestommel boven. Een deur ging open. Voetstappen in de gang. Steeds dichterbij…. Vanachter mijn hand voor B’s mond klonk een volgend ‘Godverdegotver…’. ‘Is het de buurvrouw?’ B. haalde haar schouders op. ‘Is het de buurman?’ Weer trok B. haar schouders op. ‘Of is het de buurjongen?’ ‘Godverdegotver….!’ Mijn zaad druppelde uit B. Haar slipje op B’s enkels kleurde bij iedere druppel donkerder. ‘Jezus, wat ben jij lekker.' Ik beantwoordde B’s compliment met een kusje op haar voorhoofd.