The mile high club

Ingezonden door Twan

Ik heb Josje leren kennen toen ik bij de bushalte op lijn 397 naar Schiphol stond te wachten. Naast mij stond een dame, die ik qua leeftijd ergens midden dertig inschatte. Zij droeg het kenmerkende blauwe uniform van onze nationale trots. Normaal gesproken rijdt lijn 397 elke zeven minuten. Het bord dat de wachttijden aangaf, verlengde mijn wachttijd steeds weer met twee of drie minuten. Kennelijk was er onderweg vertraging opgetreden. De stewardess naast mij keek zorgelijk op haar horloge. Heel flauw zei ik: ‘U gaat mij toch niet vertellen dat u nog een vliegtuig moet halen?’

De stewardess, die met haar blauwe uniform met vier zilverkleurige strepen op haar mouwen, haar blauwe hoedje, zwarte pumps en blonde staartje voor mij het prototype van de stewardess was, reageerde ad rem en zei te hopen dat de bus wel snel zou komen, want zij ‘zag blauw van de kou’. Dat terwijl de mussen van het dak van het winkelcentrum tegenover ons vielen. Daarmee was het ijs gebroken. Ik vroeg de stewardess, aan wie ik mij voorstelde, waar haar vlucht vandaag naartoe zou gaan. ‘Overigens heet ik Twan.' 'Ik ben Josje. Vandaag vlieg ik naar Vancouver’.

Uit oprechte interesse en als klein aandeelhouder in haar werkgever vroeg ik hoe het momenteel met de bezetting van de vluchten ging. Josje vertelde dat zij vandaag met een Boeing 787-10 zou vliegen, die maar voor éénderde gevuld zou zijn. Op dat moment kwam onze bus eindelijk voor rijden. Ik liet Josje uiteraard voorgaan. In de bus ging ik aan de andere kant van het gangpad zitten. Na twee haltes vroeg Josje of ik vaak vloog. ‘Regelmatig en vooral naar Azië’, antwoordde ik. ‘Met KLM?’ vroeg Josje. ‘Vaak wel, maar jullie vertrektijden vallen voor mij meestal ongunstig uit.’

Of mijn antwoord haar verbaasde weet ik niet, maar kennelijk had ik een gevoelige snaar bij Josje geraakt. Hoe gevoelig die was, wist ik natuurlijk nog niet. ‘Of ik een voorbeeld kon geven?’ Ik gaf aan dat van de vlucht Amsterdam-Denpasar de vertrektijd pas om 21.05 uur was. ‘Die vlucht kost mij een hele dag extra ten opzichte van jullie concurrenten.' Josje keek bedenkelijk en zweeg even. Haar reactie kwam pas bij de halte Schiphol Handelskade. ‘Was die vlucht een incident of had ik nog andere voorbeelden?’ Josje ontpopte zich als een ware ambassadrice van haar werkgever.

Ik gaf er nog eentje. Intussen had de bus Schiphol Plaza bereikt. Bij het uitstappen liet ik Josje weer voorgaan. Ik hielp haar zelfs nog even met haar koffertje. In het stationsgebouw liep ik rechtdoor naar de aankomsthal om mijn kennis Yong op te wachten. Josje nam de route naar het crew centre. Een wederzijds opgestoken hand betekende het einde van onze korte ontmoeting. Dacht ik. Op het bord met de aankomsttijden zag ik dat de vlucht van China Airlines uit Taipei geland was. De bagage kon van band zeven worden opgepakt.

Mijn kennis zou waarschijnlijk snel tussen de schuifdeuren door komen. Terwijl ik stond te wachten, werd er op mijn schouder getikt. Ik draaide mij om en daar stond Josje! Als ik iets totaal niet had verwacht dan was het dit wel. Josje vertel-de dat mijn voorbeelden haar aan het denken hadden gezet. Als medewerker vond Josje dat ook zij een verantwoordelijk-heid voor de dienstverlening van de KLM droeg. ‘Zou je het goedvinden als ik eens contact met jou opneem als ik weer terug ben?’ ‘Absoluut’, was mijn antwoord.

Of ik een visitekaartje had? ‘Niet bij me, maar heb jij een pen en papier?’ Als rechtgeaarde stewardess had Josje dat natuurlijk. Ik gaf haar mijn naam en telefoonnummer. Josje krabbelde iets op een ander papiertje, scheurde dat uit haar agenda en gaf het aan mij. Josje heette volledig Josje... Haar nummer was 06…. ‘We bellen’, zei Josje, terwijl zij zich omdraaide en weer richting het crew center liep. Een opmerkelijke vrouw en ook een heel mooie vrouw. Ik stopte Josje's briefje in mijn zak. Mijn kennis uit Taiwan kon elk moment verschijnen.

Toen het eindelijk zover was, omarmden wij elkaar en liepen wij samen naar de uitgang. Met bus 397 gingen wij terug naar mijn woonplaats. Yong stapte na zes dagen in de trein naar Den Bosch. Daar had hij nog iets zakelijks af te handelen. Op de terugreis vanaf het station besloot ik meteen maar even door te rijden naar het winkelcentrum om nog wat boodschappen te doen. Op vrijwel dezelfde plek als waar ik Josje voor het eerst had ontmoet, ging mijn telefoon over. ‘Met Josje’, sprak een bekende stem. ‘Hé hallo! Dus je bent weer terug uit Canada?’

'Alweer twee dagen’, was Josje's antwoord. Ik vertelde haar waar ik op dat moment stond. Josje lachte en zei dat wij dan maar een paar honderd meter van elkaar verwijderd waren. 'Of ik tijd had om nog even op ons gesprek terug te komen?' ‘Dat wel, maar niet nu.' Op zo’n korte termijn had Josje het ook niet bedoeld. 'Ergens in de loop van deze of volgende week misschien?' Uit mijn hoofd noemde ik volgende week donderdag. ‘Of moet jij dan weer vliegen?’ Josje zei dat zij de dag daarop wel naar Zuid-Amerika zou vliegen. Waarschijnlijk naar Lima, maar donderdag was prima.

Wij spraken om drie uur af bij bakker Van Maanen. Leuk! Ik keek uit naar volgende week donderdag. Thuis diepte ik Josje’s bijna vergeten briefje met haar volledige naam en telefoonnummer uit mijn jaszak. Ik zette al haar gegevens toch maar even in mijn telefoon. De etiquette schrijft voor dat je als man een dame altijd de gelegenheid moet geven om iets te laat te kunnen komen. Met dat in mijn achterhoofd zat ik die donderdagmiddag aan een tafeltje, waardoor ik het winkelende publiek feilloos kon observeren. Zeker de mensen, die van de roltrap gebruik maakten.

Heel netjes om vijf voor drie stapte een blonde vrouw, gekleed in een witte blouse en een spijkerbroek, de roltrap op. Conform de mode was de spijkerbroek aan de korte kant, waardoor de enkels van de dame zichtbaar waren. Aan haar voeten droeg zij witte sneakers. Eigenlijk keek ik alweer verder om mij heen, want Josje zou nu toch ook wel snel naar boven komen. Terwijl ik de roltrap in de gaten hield, hoorde ik een stem die zei: ‘Had je mij nog niet gezien?’ Ik stond op en keek in het lachende gezicht van de vrouw die net op de roltrap stond. Dat was dus Josje geweest.

Het is niet goed om te generaliseren of je door stigma’s te laten leiden. Aangezien ik helemaal op een in stewardessuni-form geklede Josje was gefixeerd, had ik totaal geen rekening gehouden met de privé Josje. Daardoor had ik haar helemaal niet herkend. Wij stelden ons totaal overbodig nogmaals aan elkaar voor met de gebruikelijke drie zoenen op de wang. Josje zag er echt heel anders uit zonder haar uniform. Zonder staartje bleek pas echt hoelang haar blonde haren waren. Tot ruim over haar schouders.

Wat je bij een blondine vaak tegenkomt zijn blauwe ogen. Die van Josje waren opvallend bruin. Al snel waren Josje en ik in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Zo geanimeerd dat wij de juffrouw, die onze bestelling op kwam nemen, niet eens gehoord hadden. Josje en ik bleken beide zin te hebben in een dubbele espresso. Josje was zesendertig en vloog nu bijna zeven jaar voor de KLM. Daarvoor had zij nog bij een andere maatschappij gevlogen, maar dat beperkte haar tot vluchten alleen op de geijkte Europese vakantiebestemmingen.

Twee keer op één dag naar Alicante op en neer had ook zijn beperkingen. Josje vloog het liefst intercontinentaal. Daarmee was meteen een bruggetje naar ons gesprek over de vertrektijden van sommige KLM-vluchten geslagen. Ik sprak mijn verbazing uit dat Josje als flightattendant zich zo betrokken voelde bij haar werkgever. Josje refereerde aan het familiege-voel binnen de KLM. Daar kon ik mij wel wat bij voorstellen. Daarna hadden wij het over interesses, hobby’s en lekker eten.

Dat laatste was even later een mooi aanknopingspunt om Josje uit te nodigen om samen ergens eens wat te gaan eten. Mijn uitnodiging werd aangenomen. Wij prikten een datum waarop Josje weer terug was van haar vlucht naar Zuid-Amerika. Ik stelde voor dat Josje de exacte datum nog aan mij door zou geven. Ik hield er namelijk rekening mee dat zij na haar vlucht naar een andere tijdzone weleens last van jetlag zou kunnen hebben. Josje vertelde dat zij dat alleen had op vluchten van oost naar west. Van west naar oost bijna nooit.

Josje vond het erg attent van mij dat ik daar rekening mee had willen houden. Twee dagen later ontving ik een appje waarin Josje aangaf donderdagavond dat ze graag iets met mij ging eten. Dat paste ook in mijn agenda. In de tussentijd had ik al eens rondgekeken naar een leuke gelegenheid om naartoe te gaan. Ik zocht iets sfeervols, maar toch ook weer niet te zwaar. Met de beperking om binnen onze woonplaats te moeten blijven, werd dat erg lastig. Uiteindelijk nam ik een vrij riskant besluit. Ik zou Josje uitnodigen om bij mij thuis te komen eten.

Ik ben absoluut geen meesterchef, maar een beetje kokkerellen vind ik wel erg leuk. Ik besloot om de daad meteen bij het woord te voegen, dus belde ik Josje. Een heel vrolijke stem aan de andere kant nam op. Het was duidelijk dat Josje in een goed humeur was. Zij had helemaal geen bedenktijd nodig om op mijn uitnodiging te reageren. ‘Dat lijkt mij vreselijk leuk!’ luidde haar reactie. Ik vroeg Josje om een beetje op tijd te komen. Misschien vond zij het wel leuk om een beetje te helpen in de keuken.

Josje was naar eigen zeggen absoluut geen keukenprinses, maar anders kon zij altijd nog haar aandeel leveren bij de afwas. Ik kon haar brede glimlach gewoon horen door mijn telefoon. Die donderdag belde Josje rond half zes aan. Normaal gesproken druk ik altijd op de knop van de intercom, maar in dit geval besloot ik om zelf naar de deur van het complex te lopen. Door het glas van de voordeur zag ik weer een totaal andere Josje staan dan bij onze eerste twee ontmoetingen. Ik haastte mij om haar binnen te laten.

Met een hand en de bekende drie zoenen heette ik Josje welkom in mijn appartement. Ik sloot mijn voordeur achter Josje en nam haar jas aan. Nu Josje haar lange jas had uitgetrokken, nam ik echt even de tijd om goed naar haar te kijken. Josje droeg dit keer een donkerrood jurkje tot iets boven haar knie. De mouwtjes reikten tot halverwege Josje’s bovenarmen. Heel stijlvol had zij een iets lichtere kleur rood gekozen voor de panty of kousen daaronder. Haar kleding werd afgemaakt met bijpassende rode pumps, waarbij ik mij afvroeg hoeveel beschadigde enkelbanden die al niet op moesten hebben geleverd.

Om haar hals droeg Josje drie rijen met parels van gelijke grootte. Een bijpassende armband om haar linkerpols maakte het geheel af. Josje zag er niet alleen heel klassiek, maar voor mij ook bijzonder aantrekkelijk uit. Het compliment dat ik haar daarover maakte, werd met een omhelzing en een zoen op mijn mond beloond. Absoluut geen straf. Terwijl ik Josje voor liet gaan naar mijn woonkamer viel haar op dat ik een redelijk aantal oosterse objecten in huis had staan. ‘Aanden-kens aan reizen door mijn favoriete continent’, verklaarde ik.

Na een zeer korte rondleiding door mijn appartementje nodigde ik Josje uit om te gaan zitten. Josje nam plaats op één van mijn twee zwartleren banken en sloeg haar benen bevallig over elkaar. Daarmee gunde zij mij een blik op haar bovenbe-nen, waarbij ik meteen zag dat Josje geen panty droeg, maar voor kousen had gekozen. Ook nog hele mooie kousen. Hun banden waren in een wat op kant lijkende stof uitgevoerd. Ik vroeg Josje of zij iets wilde drinken. ‘Als je hebt een wit wijntje graag.' Ik maakte een flesje Chablis open en koos een glas van kristal uit.

Voor mijzelf opende ik mijn bekende Leffe dubbel. Met de drankjes op tafel begon ons gesprek inhoud te krijgen. Josje vertelde dat zij een soort van memo voor haar teamleider had geschreven over mijn mening over de vertrektijden van sommige KLM-vluchten. Daar bleek al veel meer over te worden gecorrespondeerd, maar een verandering op korte termijn zat er absoluut niet in. Vertrek- en aankomstslots waren van heel veel verschillende factoren afhankelijk. Men was er zich op het hoofdkantoor in Amstelveen van bewust dat de huidige situatie de KLM klanten kostte.

Weer sprak ik mijn verbazing uit over Josje’s betrokkenheid bij haar werkgever. Volgens Josje was dat niet zozeer alleen bij haar werkgever, maar bij de hele luchtvaart. Als meisje van zeven jaar had Josje al geweten dat zij stewardess wilde worden. Haar eerste uniform was voor haar dan ook veel meer geweest dan het alleen maar aantrekken van bedrijfskle-ding. Het was voor haar het uitkomen van haar meisjesdroom geweest. Volgens Josje gold dat voor heel veel cabineperso-neel. Zeker die op de langere, intercontinentale vluchten.

Nu Josje het had over het uitkomen van jeugddromen vertelde ik dat veel jongens al wel eens hadden gedroomd om een relatie met een stewardess te krijgen. Het hele fascinerende wereldje rond vliegen leek stewardessen iets bijzonders te geven wat hen deed uitstijgen boven dames in veel andere beroepen. Zeker ook omdat luchtvaartmaatschappijen redelijk consequent leken bij het hanteren van uiterlijke kenmerken in hun aannamebeleid. Heel riskant voegde ik daar aantoe dat ik Josje dus ook echt qua uiterlijk het prototype van ‘de stewardess’ vond.

Josje had zich hierdoor zwaar beledigd kunnen voelen. Dat voelde zij echter niet. Sterker nog, Josje vond het een compli-ment. Zo had ik het ook bedoeld. Na nog een glas Chablis en een Belgisch biertje stelde ik Josje voor om eens richting het aanrecht te gaan. Ik had twee gerechten uitgekozen uit de Indonesische keuken. Dat hield wel in dat ik de meeste voorbe-reidingen daarvoor al een dag eerder had gedaan. Alleen moest er nog wat verse groente gesneden worden. Daarna was het een kwestie van alles in de juiste volgorde en op het juiste moment in de pan doen.

Terwijl ik stond te snijden, leunde Josje met haar billen tegen het aanrecht. Een streling voor mijn oog. Josje was gewoon een erg mooie vrouw. Het compliment dat ik haar daarover maakte, leverde mij weer een dikke zoen op mijn wang op. Josje bleef de ene na de andere herinnering aan verre vluchten ophalen. Ik vertelde dat ik weleens de meest wilde verha-len had gehoord over stewardessen die na een lange vlucht soms een paar dagen ergens in een tropisch oord bleven wach-ten op een vlucht terug naar Nederland.

Diezelfde wilde verhalen gingen dan vrijwel altijd over pikante gebeurtenissen tussen stewardessen en piloten. ‘Dat komt wel voor ja’, bevestigde Josje. Mijn absoluut onbeleefde vraag of Josje wel eens in dat soort situaties terecht was gekomen, antwoordde Josje diplomatiek dat er in al die jaren best weleens iets gebeurd was. Het leek mij wijs om daar verder niet op door te vragen. In de toekomst zou ik nog ontdekken welke impact dat ‘iets’ op Josje had gehad. Tijdens het snijden haalde Josje haar glas witte wijn uit de woonkamer. Ik schonk haar nog een keer in.

Josje ging naast mij staan en sloeg haar linkerarm om mijn onderrug. Elke keer dat ik onder het snijden mijn gezicht naar rechts draaide, keek ik in haar donkerbruine ogen. De combinatie met haar lichtblonde haar bleef mij fascineren. Tijdens de derde of vierde blik op haar ogen gaf ik Josje spontaan een zoen. Ik kreeg geen klap in mijn gezicht. Omdat mij ook niet werd gevraagd waar ik mee bezig was, was dit misschien wel de inleiding van een mogelijk nog gezelliger avond. In elk geval bleef Josje mijn rug strelen. Josje vroeg waar mijn servies en bestek lagen.

Om daarna uit zichzelf te tafel te gaan dekken. Ik vond dat wel iets hebben. Ik schepte de gerechten uit de pannen op scha-len en zette deze op tafel. Met het achteruit trekken van haar stoel nodigde ik Josje uit om te gaan zitten. Het aanschuiven van de stoel leverde mij weer een zoen op. Tijdens het eten gingen Josje en ik zo in ons gesprek op dat ik het visgerecht zelfs weer even warm moest maken. Ik moet wel heel eerlijk toegeven dat ik vanaf een bepaald punt niet meer precies meekreeg van wat Josje allemaal zei. In mijn hoofd zag ik een andere Josje voor mij.

Een Josje, die onder mij lag en op mij zat, terwijl ik een knoert van een erectie in haar voelde. In gedachte zag ik haar bor-sten op en neer gaan en waren wij in een heftige neukpartij terechtgekomen. Met dat beeld op mijn netvlies hoorde ik Josje opeens zeggen: ‘Of denk jij daar anders over?’ 'Waarover?' Ik had door mijn fantasieën het grootste deel van haar monoloog totaal niet meegekregen. Ik moet Josje enigszins schaapachtig aan hebben gekeken, want Josje vroeg waar ik met mijn gedachten was. Het leek mij niet verstandig om daar eerlijk over te zijn.

Om toch niet helemaal te liegen antwoordde ik: ‘Bij jou.' ‘Oh, en waar dan bij mij?’ Nu ging ik Russisch roulette spelen. ‘In de slaapkamer’ 'Zo, het hoge woord was eruit. Er konden nu een paar dingen gebeuren. Of Josje zou opstaan, haar jas pakken en een taxi bellen of zij bleef rustig om te zeggen dat dat alleen maar in mijn dromen zou gebeuren. Dat er ook nog een derde optie was, bleek toen Josje vroeg: ‘Waar in de slaapkamer?’ Ook nu antwoordde ik bijdehand: ‘Onder mij’. Josje keek mij recht aan met haar donkerbruine ogen. Was alcohol de oorzaak of iets anders?

Josje’s pupillen leken opeens twee keer zo groot te zijn. Dat Josje ook heel direct kon zijn, bleek wel uit haar antwoord: ‘Niet echt mijn favoriete positie.' Zonder blikken of blozen en zonder haar ogen ook maar een fractie van een seconde te hebben afgewend. Nu was ik weer aan de beurt, maar mijn spitsvondigheid liet het nu even afweten. De opnieuw verwarmde visschotel koelde opnieuw af tot kamertemperatuur. Vanuit de slaapkamer kon ik nog vaag iets van de ikan pedas ruiken, maar de geur van Josje was veel verleidelijker.

Meestal begint een vrijpartij met een dame bij mij met heftig tongzoenen. Om halverwege over te gaan in het blindelings uittrekken, meer het uitscheuren, van kledingstukken. Om daarna met een ongeremde passie elkaar te lijf te gaan. Met Josje ging dat anders. Heel anders. Weliswaar liepen Josje en ik met onze monden op elkaar geplakt naar mijn slaapka-mer, maar daarmee hield iedere verdere overeenkomst met mijn eerdere ervaringen ook meteen op. Josje nam volledig het initiatief. Als eerste trok Josje de gordijnen dicht. De lamp in de slaapkamer verspreidde een zacht, okerkleurig licht.

Josje vroeg mij om me helemaal uit te kleden en op mijn bed te gaan liggen. In een onlogische volgorde probeerde ik mij van mijn kleren te ontdoen. Bijna omvallend herinnerende ik mij weer dat je beter eerst je schoenen uit kunt doen voordat je je broek uittrekt. Ik dacht niet meer met mijn hersenen, maar met een ander lichaamsdeel. Eenmaal in Adamskostuum stond mijn penis paraat om welke confrontatie dan ook aan te gaan. Vooral mijn eikel was bereid om elke vesting te nemen. Ik ging op mijn bed liggen zoals Josje mij dat had gevraagd.

Josje kijk mij strak aan. Haar ogen weken geen moment. Eerst trok Josje haar rode jurkje over haar hoofd, maar niet eer-der dan dat zij, haar lichaam heel sensueel bewegend, de rits op haar rug omlaag had getrokken. Terwijl het jurkje omhoog ging, kwam Josje's lingerie in zicht. Haar schaamstreek werd aan het oog onttrokken door een eveneens donkerrood broekje. De randen van Josje’s kousen waren in werkelijkheid net zo mooi en voor mij net zo opwindend als ik al vermoed had. Hetzelfde kant kwam terug in Josje’s broekje.

Josje’s beha kwam duidelijk uit dezelfde kledinglijn en bedekte haar borsten net voldoende om de aanzet daarvan toch te laten zien. Wat mij enorm opwond, was dat Josje haar pumps aanhield. Samen met de parels rond haar hals en pols zou dat iets vreselijk ordinairs, zeg maar hoerigs, kunnen hebben. Bij Josje werkte dat voor mij als ongelofelijk stimulerend. Zon-der er eigenlijk bij na te denken, zocht mijn rechterhand naar mijn erectie. Achteraf denk ik dat ik mijzelf daar gewoon ongegeneerd af heb liggen trekken.

Josje vervolgde haar onewomanshow met een doordachte striptease, waarbij eerst haar beha wel losgemaakt, maar nog niet afgedaan werd. Josje wist met haar bovenarmen de zijkanten van haar beha lang genoeg vast te houden om die vervolgens op voor mij precies juiste moment los te laten. Twee prachtige, iets hangende borsten, die ik als een redelijke B-cup inschatte, kregen mijn onverdeelde aandacht. Josje bleef haar lichaam sensueel bewegen, waarbij haar handen regel-matig naar haar bosten en tepels gingen.

Tepels, die klein en opvallend licht van kleur waren ten opzichte van Josje’s dan weer opvallend donkere tepelvlekken. Josje liep langzaam en heel sensueel naar mij toe. Het waren maar drie stappen, maar die leken tot mijn vreugde minstens een minuut te duren. Ik strekte mijn arm naar Josje uit, maar zij deed een stap naar achteren. Kennelijk wilde Josje vana-vond de controle niet uit handen geven. Met één hand op haar heup gaf zij met haar andere hand een tik tegen mijn penis. Dat werd beloond met voorvocht dat glinsterend uit mijn eikel kwam.

Ik trok mijn voorhuid zover naar achteren dat dat pijn deed, maar dat was een heerlijke, opzwepende pijn, die mijn genot alleen maar vergrootte. Josje negeerde mijn lul helemaal. Die had er op dat moment voor haar ook helemaal niet bij hoe-ven te zijn. Zo leek het althans. Als een volleerd stripper draaide Josje haar rug naar mij toe. Alles met ritmische beweging-en van haar hele lichaam. Josje boog zich voorover en stak haar billen brutaal naar mij toe. Wel op een zodanige afstand dat die voor mij onbereikbaar waren. Dat was een onderdeel van Josje’s doordachte strategie.

Josje’s rechterhand kwam tussen haar benen door. Haar vingers liet zij gespreid over haar bilnaad gaan. Vanaf de rand van haar broekje tot duidelijk over haar poes. Daar aangekomen, spreidde Josje haar vingers weer. Met haar middel- en wijsvingers streek Josje heel duidelijk over haar gleuf en kutje. Uitdagend en vreselijk brutaal keek Josje daarbij achterom naar mij. Mijn ogen waren op Josje’s hand en nog bedekte kutje gericht. De ene druppel vocht na de andere verscheen onder mijn masturberen en droop over mijn eikel naar beneden.

Nog steeds met haar billen naar mij toe kwam Josje’s bovenlichaam iets omhoog. Nu pakten haar handen de band van het broekje vast. Heupwiegend trok Josje haar broekje tergend langzaam uit. Als eerste kwam haar bilnaad in zicht. Dat was al opwindend, maar toen het broekje zo mogelijk nog langzamer verder uit werd getrokken, zag ik Josje’s kutje in beeld komen. De kleine roze schaamlipjes staken misschien een centimeter boven Josje’s grote schaamlippen uit. Het broekje schoof irritant langzaam over de rode kousen en over Josje’s pumps.

Deze femme fatale bleef voorover staan en spreidde haar benen iets. Weer kwam haar rechterhand tussen haar benen door en weer streelde Josje met haar twee vingers over haar schaamlipjes. Zo nu en dan opende Josje haar kutje een beetje. Het roze van haar vagina daagde mij vreselijk uit. Hoe graag was ik daar met mijn mond naartoe gegaan. Wat wilde ik graag Josje’s lipjes likken en daaraan zuigen. Het kleine roze knopje boven aan Josjes lipjes schreeuwde er gewoon om om zachtjes in gebeten te worden.

Helemaal toen Josje juist op die plek haar lipjes opende en zij het topje van haar wijsvinger cirkeltjes over haar clitoris liet maken. Deze vrouw zou mij tot waanzin kunnen brengen. Mijn hele pik en zak glommen van mijn voorvocht, dat bij elke haal naar beneden rijkelijk uit mijn eikel kwam. Josje bleef zichzelf vingeren met haar billen naar mij toe. Op dat moment was ik in staat geweest om Josje alle hoeken van mijn slaapkamer en terras door te neuken. Ik dacht niet meer normaal. Ik dacht alleen nog met mijn pik. Mijn pik, die spijkerhard was en waarvan mijn eikel op barsten stond.

Dezelfde pik waaraan ik als een razende aan het trekken was. Ik voelde mijn sperma komen. Normaal gesproken was ik heel goed in staat om mijn orgasme uit te stellen om de dame voor te laten gaan. Die beheersing ontbrak nu volledig. Bloedgeil en met een verwoeste hormoonspiegel spoot mijn sperma in vier of vijf lange strepen op mijn buik. Ik bleef net zolang aan mijn lul trekken totdat die vormloos over mijn balzak terugzakte. Josje draaide zich om en keek met een naar mijn mening trots gevoel naar de troep op mijn buik.

Nu kwam Josje wel dichterbij. Niet om mij te zoenen. Josje streek met haar wijsvingers dwars door de strepen zaad op mijn buik. Net of Josje daar figuurtjes in wilde tekenen. Wie dacht dat Josjes al klaar was met haar kunsten vergiste zich. Josje ging naast mij op het eenpersoons bed liggen. Haar voeten lagen naast mijn hoofd en omgekeerd gold hetzelfde. Op haar rug liggend, legde Josje haar rechterbeen over mijn lichaam. Haar roze lipjes, die net nog door haar vingers openge-maakt waren, stonden nu vanwege Josje’s gespreide benen iets open.

Ik kon zeker een centimeter of twee in Josje’s kutje kijken. Josje lag languit op haar rug. Ik kon haar gezicht niet zien. Wel zag ik Josje’s hand die naar haar kutje ging. Josje breidde haar eerdere show uit met het hoofdstuk masturberen. Haar hand en vingers wreven over de roze lipjes en rode knopje. Josje maakte neukende bewegingen met haar heupen. Het ene moment drukte Josje op haar clitje, om haar vingers op het volgende moment tot aan haar knokkels in zich te laten verdwijnen. Josje’s poes was nat. Haar vingers en de rug van haar hand glommen.

Josje maakte geluidjes die in de loop van haar show steeds luider en dieper werden. Onwillekeurig ging mijn hand weer naar mijn lul. Wat anders bij mij echt tijd nodig heeft, was nu in een paar minuten al bereikt: mijn penis werd weer een lul. Als laatste herinnering aan mijn orgasme van net kwam er nog een druppel roomwit zaad uit mijn eikel. Aan een draad van voorvocht zakte ook die langzaam naar mijn buik. Ik had mij voorgenomen om een eventuele tweede zaadlozing in Josje plaats te laten vinden. Vanwege het sperma aan mijn lul en op mijn buik liep ik naar de badkamer.

Ik waste mijn lul en hele onderlichaam. Ik dook in de kast met handdoeken en diepte daar twee condooms uit. Op het moment dat ik mijn slaapkamer weer binnenliep, was ik bijna spontaan weer klaargekomen. Josje zat op mijn hoofdkus-sen met haar rug tegen het hoofdeinde van mijn bed. Met haar knieën opgetrokken en haar benen geopend, was Josje zichzelf vingerend en wrijvend naar een orgasme aan het brengen. Aan haar draaiende ogen en open en dichtgaande knieën te zien kon dat niet lang meer duren. Josje hijgde en kreunde. Haar vingers gingen steeds sneller in en uit.

Ik kon ze duidelijk horen. Josje leek zich niet eens bewust van mijn terugkeer. Terwijl ik een condoom uit de verpakking haalde, zag ik Josje naar haar orgasme toe groeien. Elke keer verbaas ik mij, maar geniet ik ook intens van een klaarko-mende vrouw. Hun totale verkramping, in combinatie met gehijg en gekreun, met soms de meest gore woorden tot vloeken aantoe. Bijna altijd gevolgd door een totale ontspanning en serene rust. Ik vond het geweldig! Zo ging het nu met Josje ook. Ik hoopte dat Josje ook voor een volgende ronde te porren was.

Tenslotte zou ik hier anders mooi voor lul hebben gestaan met een dikke erectie en een condoom in mijn hand. Voor alle zekerheid rolde ik het condoom toch maar alvast over mijn lul. Nog met haar knieën tegen elkaar lag Josje te kijken naar wat ik aan het doen was. Weer begon ik mijzelf af te trekken. Het rubber om mijn eikel werd flink opgerekt, maar was daar makkelijk tegen bestand. Voor Josje werkte dat blijkbaar, want haar knieën gingen weer open. Haar hand wreef alweer zachtjes over haar kruis.

Normaal gesproken ben ik, zeker bij een tweede ronde, heel rustig en voorzichtig. Noem het zelfs berekenend. Nu viel dat allemaal weg. Nu wilde ik maar één ding: Josje aan mijn lul rijgen. Ik klom op mijn knieën het bed op. Ik sloeg mijn handen om Josje’s bovenbenen en trok haar als een lappenpop naar mij toe. Josje grijnsde. Zonder verder voorspel of tederheid ramde ik mijn pik in Josje. Dat ontlokte een kreet aan haar. Van verrassing? Van genot? Ik had geen idee, maar dat boeide mij op dat moment ook helemaal niet.

De omvang van mijn denkend- en inlevend vermogen was niet veel groter dan een mensenhaar. Ik dacht en handelde op dat moment uiterst primair. Ik verwende Josje niet. Ik hield totaal geen rekening met wat Josje misschien wel zou willen. Dat bleek nu precies te zijn wat Josje wilde: pure, ruige seks! Het kan nooit lang geduurd hebben voordat ik, pompend als een wilde en met Josje’s benen om mijn heupen, bijna schreeuwend in Josje klaarkwam. Josje leek als aan een spit geregen kip op mijn erectie vastgepind.

Dat gaf haar toch nog wel voldoende bewegingsvrijheid om haar tweede orgasme op mij uit te leven. Net zo hard en onbe-heerst als ik net in haar had geramd, net zo hard neukte Josje mij nu terug. Totaal suf geneukt, hebben Josje en ik zeker nog een kwartier zo naast elkaar gelegen. Waarschijnlijk onbewust speelden Josje’s vingers met mijn penis, die nog maar een zielige karikatuur was van wat een half uur geleden nog mijn trots was geweest. Voor vanavond en zeker ook morgen nog, hoefde Josje of wie dan ook nergens op te rekenen.

Ik vond het fijn en het was ook alleen maar uit genegenheid naar Josje om een kusje op haar venusheuvel te drukken. Josje glimlachte, trok mijn gezicht naar zicht toe en zoende mij op mijn mond. De ikan pedas heeft nooit onze magen bereikt. Wat mij wel bereikte was een uitnodiging om de volgende keer bij Josje te ‘komen eten’. Die uitnodiging nam ik in dank aan.