Nieuwjaarsborrel

Ingezonden door Twan

‘Wat is er met jou de laatste tijd?’ Deze vraag werd door een collega aan Bianca gesteld tijdens de nieuwjaarsborrel, die door de winkeliersvereniging van het winkelcentrum was georganiseerd. Bianca had niet in de gaten gehad wat haar collega van een andere winkel had bedoeld. Ze vroeg waarom zij die vraag had gesteld. ‘Omdat je er de laatste tijd anders uitziet. Stralender, vrouwelijker..' En voegde daar meteen aantoe dat Bianca bij deze toelichting een kleur als een Bellefleur kreeg.

Bianca had nog geprobeerd om onder de waarheid uit te komen door quasi nonchalant te antwoorden met wedervragen als: ‘Hoezo stralender? Hoezo vrouwelijker?’ ‘Nou, je kleedt je anders, je haar zit tegenwoordig anders en je hebt die blik in je ogen.’  ‘Ben je zwanger?’ ‘Nee joh!’ ‘Ben je weer opnieuw verliefd geworden?’ ‘Hoezo ‘weer?’ ‘Nou, mijn man en ik hebben een tijdje in een behoorlijke dip gezeten. We praatten amper nog met elkaar, hielden elkaars werktijden niet meer bij en de intimiteit was helemaal verdwenen. We gingen eigenlijk gewoon op een soort van automatische piloot.

Pas toen vrienden van ons om vrijwel dezelfde redenen uit elkaar gingen, zijn wij met elkaar gaan praten. En dat was hard nodig geweest. We hebben elkaar tot op zekere hoogte weer gevonden.’ In die laatste zin van haar collega had Bianca een mogelijke vluchtweg gezien en had daarop doorgevraagd. ‘Tot op zekere hoogte?’ ‘Ja weet je, toen wij pas bij elkaar waren, lagen we meer in de slaapkamer dan dat we beneden in de woonkamer zaten. We hoefden elkaar maar te zien en de kledingstukken vlogen alweer in het rond.

Die gekte is weg en zal ook niet meer terugkomen, maar we hebben het wel weer leuk met elkaar.’ ‘Maar hoe zit dat bij jullie dan?’ was de wedervraag van de collega geweest. Opeens had Bianca de behoefte gevoeld om wat openhartiger te worden. ‘Nou, als je in je vakantie van zes weken op Bali totaal geen seks hebt gehad, althans niet met je man, dan hoef ik jou niet te vertellen hoe het tussen ons zit.’ Bianca was zelf niet eens geschrokken van haar eigen openhartigheid. Haar collega had blijkbaar goed geluisterd en had met het zoveelste glas wijn in haar hand de tussenzin ‘althans niet met je man’ teruggehaald.

‘Oké, niet met je man dus, maar met wie dan wel? Een leuke poolboy? Of een aantrekkelijke mede-toerist?’ Met ook meer alcohol in haar bloed dan goed voor Bianca was geweest had zij geantwoord: ‘Met mijzelf. En met een hulpmiddeltje.’  Met een gelaatskleur die nagenoeg overeen kwam met haar haarkleur had Bianca daaraan toegevoegd dat zij ‘iemand’ op afstand mee had laten genieten. De collega had aan haar lippen gehangen. ‘Iemand? Heb jij een lover? Godallemachtig Bianc, jij? Vertel!’ Bianca had toegegeven dat zij al bijna zes maanden seks met iemand anders had.

En dat dat de meest waanzinnige seks was die zij ooit had gehad. Bianca had toegegeven dat zij zichzelf niet alleen was tegengekomen, maar dat zij ook wel eens van zichzelf was geschrokken. Dat zij dingen had beleefd en zelf dingen had gedaan waarvan zij nooit had gedacht die te zullen doen. Of met zich te zullen laten doen. Nu bij Bianca ‘de geest uit de fles’ was en het percentage alcohol in haar bloed zijn uitwerking niet miste, had zij een kleine bloemlezing van onze avonturen gegeven. Waarbij zij -naar eigen zeggen- hier en daar tot in detail op sommige ontmoetingen was ingegaan. 

Haar collega had ademloos geluisterd. Duidelijk en letterlijk met stomheid geslagen. Mogelijk omdat zij nooit had verwacht dat Bianca tot zulke dingen in staat was, maar mogelijk ook omdat de intimiteit van de details ook iets met haar deed. Uiteindelijk had zij alleen maar uit kunnen brengen: 'Jezus Bianc, heb je er achteraf geen spijt van? Voel jij je niet vreselijk schuldig?’ In een adem zei ze daar achteraan: ‘Wat nou als je man er achterkomt? Speelt het überhaupt nog?’ Bianca’s schijnbare onverschilligheid over het al dan niet uitkomen van haar affaire werd door haar collega met open mond ontvangen.

Waardoor Bianca’s bekentenis dat zij niet alleen nergens spijt van had en zich al helemaal niet schuldig voelde min of meer voor kennisgeving aangenomen werd. ‘Of het nog steeds speelde?' 'Oh zeker!’ Haar collega had alleen maar kunnen ademen. Volgens Bianca had haar collega een kleur op haar gezicht gehad die nog roder was dan Bianca’s haar. Waarop ik mijn vermoeden uitsprak dat de alcohol daar wel debet aan zou zijn geweest. Daar was Bianca nog niet zo zeker van. Met name omdat de collega haar de identiteit van haar lover had proberen te ontfutselen.

Vooral haar doorvragen naar hoe en waar Bianca haar lover was tegengekomen, was opgevallen. De dames hadden elkaar volkomen discretie beloofd. Jaja…  Twee dagen later was de collega Bianca in de winkel op komen zoeken. ‘Jezus Bianc, ik kan het me van jou nog steeds niet voorstellen. Van jouw leidinggevende wel, maar jij…..?’ Bianca had haar collega verzekerd dat de spanning, het avontuur van het verbodene, maar vooral de waanzinnige seks alles had laten wegvallen. Bianca had gezegd zich nog nooit zo bevrijd, zo geaccepteerd, maar vooral zo vrouwelijk en begeerd had gevoeld.

‘Ik kan het je aanbevelen,’ had Bianca met een vette knipoog gereageerd. Haar collega had een leuk setje lingerie uitgezocht en was na het afrekenen met een veelzeggende blik in haar ogen naar buiten gelopen. Een paar dagen later liep Bianca haar collega toevallig tegen het lijf. Benieuwd naar het succes van de aankoop vroeg zij aan de collega wat de afloop was geweest. Met een vastberaden blik had de collega geantwoord ook maar naar een secret lover op zoek te zullen gaan.