Het verleden: het verliezen van mijn eigen ik 

Het verleden loslaten 

Het is tijd om het verleden te laten rusten. Tijd om een vrouw te zijn die met vertrouwen in het leven staat, open voor anderen en in staat om te ontvangen, geven, nemen en toestaan. Maar om daar te komen, moet ik eerst mijn verleden omarmen en loslaten. Op een warme zomeravond, spelend in de speeltuin, veranderde alles. Ik was een onbevangen kleuter, totdat een groep jongvolwassenen besloot dat ik hun speeltje zou zijn. Ze sleepten me de bosjes in. Ik wilde weg, rende weg, maar helaas ontkomen was onmogelijk.

Wat begon als een onschuldige avond, eindigde in een nachtmerrie die mijn leven voor altijd veranderde. Ze martelden me, bonden me vast, gebruikten stokken en hun lichamen om me pijn te doen. Ik kon niet schreeuwen door de prop in mijn mond. Mijn lichaam werd op manieren gebroken die ik toen niet begreep, maar de littekens bleven voor altijd. Uiteindelijk lieten ze me achter, een angstig, kapot kind. Thuis vond ik geen troost; mijn moeder zag het bloed en de verwondingen, maar de emotionele schade was onmeetbaar. 

Daarna begon de storm: politie, dokters, media, alles draaide om het incident. Maar niemand kon me terugbrengen naar het onbevangen kind dat ik was. De rust was verdwenen. Angst nam zijn plaats in. 

De jaren van angst 

In de jaren daarna bleef ik het pispaaltje van mijn klas. Ik werd gepest, uitgescholden, getrapt. Mijn lichaam werd een doelwit van spot en haat. Ze wisten wat er gebeurd was en maakten het deel van hun wapen tegen mij. Op schoolplein kreeg ik te horen dat ik het allemaal wel lekker gevonden moest hebben. Ik voelde me vuil en alleen. Thuis vond ik geen warmte. De pijn van mijn jeugd, de afwezigheid van koestering en de dagelijkse pesterijen zorgden ervoor dat ik steeds verder van mezelf afdreef. Intimiteit was iets vreemds, iets dat ik niet meer kon begrijpen of toelaten. 

Het verliezen van vertrouwen 

Rond mijn twintigste ontmoette ik een jongen. Hij was lief en voor het eerst voelde ik me enigszins veilig bij iemand. Hij kende mijn trauma’s en gaf me de ruimte om te helen. Maar na maanden van worstelen met intimiteit, verloor hij zijn geduld. Hij besloot dat het tijd was dat ik seks met hem zou hebben. Hij drogeerde me, ik was erbij, maar niet in staat om te reageren. Het was een nieuw dieptepunt. Vanaf dat moment sloot ik me volledig af van intimiteit. Seks werd iets vies, iets wat ik nooit meer wilde ervaren.  

Het pad naar heling 

Jaren later, na vele therapieën en behandelingen, besefte ik dat het tijd was om mijn lichaam te helen. Via tantra ontdekte ik een nieuwe weg – de weg van consent, veiligheid, en het opnieuw ontdekken van mijn lichaam. Ik wilde mijn seksualiteit herontdekken, maar dit keer op mijn eigen voorwaarden. Toen ik de advertentie van Dokter Bob zag, voelde ik een aarzeling, maar ook een sprankje hoop. Zijn directe aanpak leek een ervaring vol lef, precies wat ik nodig had om te groeien. Misschien was hij de persoon die me zou helpen het vertrouwen in mijn lichaam terug te vinden.