De meeste mensen zijn wel bekend met de Wet van Murphy, maar voor de enkeling voor wie dat niet geldt, volgt hier een verkorte versie. De Wet van Murphy komt erop neer dat letterlijk alles wat in een situatie verkeerd kan gaan ook daadwerkelijk verkeerd zal gaan. De Wet van Murphy Brown is minder bekend. Als die überhaupt al zou bestaan. Waarom dan deze naam?
Murphy Brown is een mannelijke acteur uit de Amerikaanse adult industry die bij het uitdelen van de penissen niet bepaald achteraan in de rij heeft gestaan. Over hem gaat het gerucht dat bij zijn eerste opname de regisseur tegen de vrouwelijke tegenspeelster de historische woorden ‘Ga maar een halve meter achteruit. We weten niet precies hoe lang hij wordt’, heeft uitgesproken.
De titel van deze blog is dus meer dan een van mijn bekende woordspelingen. Ik heb er uiteindelijk en om allerlei redenen achttien jaar over gedaan om mijn tattoo te laten zetten. Het was vooral de geestelijke drempel van iets aan mijn lichaam laten veranderen dat onherroepelijk is, die mij heel lang heeft tegengehouden. Nu, bijna drie maanden na het zetten, vind ik mijzelf een klojo dat ik het niet toch al zeventien en een half jaar eerder gedaan heb.
Ik ben zo blij met mijn schouderversiering. Ik was er al voor gewaarschuwd. ‘Once in track, you will be back’. Tattoos werken aanstekelijk. En verslavend. Na het zetten van de eerste is het alleen nog maar een kwestie van tijd totdat er weer iets aan – of met jouw lichaam moet gebeuren. Met een mengeling van schaamte, overtuiging en trots had ik besloten om het niet nog eens achttien jaar te laten duren voordat ik mijn eerste piercing zou laten zetten.
Over een ding was ik zeker: het zou er eentje in mijn schaamstreek worden. Er er was nog een ding zeker: het zou geen Prince Albert worden! Alleen al het idee om een holle naald met een doorsnee van meerdere millimeters door mijn eikel te laten jakkeren, maakte een abrupt einde aan iedere gedachte aan seks. Alleen foto’s van een Prince Albert (PA) deden mij al pijn en dan nog los van twee praktische bezwaren.
Ten eerste maakt een PA het gebruik van een condoom volkomen zinloos. Zelfs de meest robuuste versie van Durex overleeft een vrijpartij met een PA niet. Daarnaast verandert een PA heel vaak tijdens het plassen de eikel in een sproeikop. Duidelijk geen PA dus, maar wat dan wel? Een piercing door het riempje van de voorhuid schijnt erg stimulerend te werken. Het zetten lijkt daarbij niet bijster ingewikkeld of pijnlijk.
Een serieuze kanshebber dus, maar ook weer met als nadeel dat het vrijwel zeker is dat ook bij deze piercing ieder condoom kansloos is. Ik besloot uiteindelijk twee dingen. Ten eerste zou ik een Hafada laten plaatsen. Voor de niet-ingewijden: een Hafada is een piercing door de huid tussen de penis en de balzak. Mijn tweede besluit was dat ik de piercing door een vrouw wilde laten zetten.
Tijdens een vrijpartij was ik wel eens tegen een verdwaalde mannenhand aangelopen, maar om bewust een man zich met mijn penis en scrotum bezig te laten houden, laat staan daar een naald doorheen te laten steken, was voor mij toch echt een brug te ver. Gelukkig werkte Paula bij dezelfde shop als waar ik mijn tattoo had laten zetten. Mijn anders zo grote mond en dito ego werden al behoorlijk kleiner toen ik mij een dag voor D-day door haar liet voorlichten over hoe en wat.
Haar gedetailleerde beschrijving maakte mij nieuwsgierig, maar vervulde mij ook met vrees. Angst was een te groot woord. Paula verzekerde mij dat dat heel normaal was. Zij had de meest mannelijke macho’s in haar stoel in angstige kleuters zien veranderen op het moment dat zij alleen al met haar holle naald aan kwam lopen. Ik kon mij daar meteen van alles bij voorstellen.
Donderdagmiddag 15.00 uur: het uur U
Paula had mij geadviseerd om van tevoren mijn schaamstreek goed te scheren. Nou doe ik dat vrijwel iedere drie dagen, maar vanwege het gevaar op infectie was dat nu extra belangrijk. Ook omdat ik zeker de eerste dagen na het zetten met scheerschuim en kort afgeschoren haartjes uit de buurt van de prikwonden moest blijven. Trots op het geleverde scheerwerk stond ik voor de spiegel naar een perfect geschoren schaamstreek te kijken.
Ik kon de neiging om mijn penis even op te tillen niet onderdrukken. Tenslotte was dit de laatste keer dat daar geen stukje metaal meer zou zitten. Het werd geen lang of emotioneel afscheid. Trots op mijzelf dat ik niet opnieuw achttien jaar nodig had gehad, liep ik de shop binnen. Paula was er klaar voor. Het aantrekken van zwarte latex handschoenen liet mijn Adamsappel nerveus op en neer gaan. Mijn grote mond werd al iets kleiner toen het kamerscherm werd uitgetrokken.
Mijn grote mond werd nog kleiner toen ik letterlijk niet alleen met de billen bloot moest. Als overtuigd en actief exhibitionist heb ik er normaal gesproken totaal geen moeite mee om mijn penis aan het daglicht bloot te stellen, maar om de een of andere reden voelde dat in de onmiddellijke nabijheid van een vrouw met een holle naald vreemd genoeg opeens toch echt heel anders. Met de broek op mijn enkels ging ik in de stoel liggen.
Van mijn grote mond bleef niet veel meer over dan twee strak samengeperste lipjes. Paula deed alles heel professioneel. Eerst werd goed gekeken naar zaken als huiddikte en symmetrie. Er kwam zelfs een liniaaltje aan te (water)pas. Twee stipjes met een viltstift markeerde de in- en uitgangsplek van de naald. Waar ik mij gigantisch voor zou hebben geschaamd, was dat ik letterlijk in de handen van Paula een erectie zou hebben gekregen.
Als garantie daartegen had ik mij al voorgenomen om toch vooral te blijven denken aan de pijn die de naald zou gaan doen. Dat zou toch afdoende moeten zijn. Dat was het gelukkig ook. Totdat Paula mijn penis stevig vastpakte en onder een hoek van vijfenveertig graden omhoog trok. Uiteraard om de huid tussen penis en balzak strak te trekken. De aanraking van haar hand en het koude metaal van de tang zorgde voor een blamage. Ik werd hard. De Wet van Murphy!
Vol ongeloof keek Paula naar het ongewenste resultaat van haar aanrakingen. Geen ongeloof vanwege mijn mogelijke fysieke kwaliteit of afmetingen. Ongeloof omdat zij dit in bijna dertig jaar piercen nog niet eerder had meegemaakt. Zelfs bij de meest potente neger was zijn trotse staander tot een hulpeloos handje vol vellen verschrompeld, maar niet bij Othello. Het zou Jantje de Boer ook weer eens niet zijn. De Wet van Murphy Brown.
Achteraf denk ik dat het juist mijn schaamte was die een groot deel van de verwachte pijn heeft weggenomen. Ik was zo op het onderdrukken van mijn erectie gericht dat de naald al was doorgestoken voordat ik daar erg in had. Vanaf dat moment was het een fluitje van een cent. Paula stak het staafje door de holle naald, trok deze terug en schroefde het knopje op de schroefdraad. Et voila.
Trots op mijzelf en blij met mijn aanwinst trok ik thuis voor de spiegel mijn penis omhoog. Drie tot zes weken goed schoonhouden. Geen zeep of scheerschuim. Liever eigenlijk helemaal niet scheren. Tijdens de eerste erecties zou het bijna onvermijdelijk zijn om enige spanning op de piercing te voelen, maar dat kon werkte volgens Paula bij sommige mannen zelfs stimulerend. De moraal: Een mens lijdt het meest onder hetgeen hij vreest.
