Ooit kocht ik hem: de Furious Rabbit 2.0 van Dorcel. Volgens de verkoper in de seksshop DE revolutie in vibratorland. Volgens de gebruiksters was het zwart/gouden monster zo goed dat zelfs de Heilige maagd Maria bij gebruik open zou staan voor een gangbang. Dat klonk aantrekkelijk en was het toch niet onaanzienlijke aankoopbedrag dan zeker waard. Vooral omdat de dame, op wie ik de Furious Rabbit los wilde laten, tijdens een orgasme de geluidsbarrière nog wel eens wilde doorbreken.
Niet alleen zou FR 2.0 de startmotor van de meest frigide vagina zijn, het monster was ook nog eens honderd procent waterdicht en was bovendien -heel prettig- met een usb-kabeltje op te laden. Binnen een half uur zou hij tot verbazingwekkende prestaties in staat zijn. De enige usb-poort die thuis nog beschikbaar was, was die achterin mijn grootbeeld televisie.
Daar lag hij niet alleen veilig (voor onvermoed nieuwsgierige blikken), maar zou hij in no-time opgeladen zijn. Met een volle accu van FB 2.0 en dito balzak van mij, kon er die avond niets, maar dan ook echt niets meer misgaan. Totdat mijn beoogde proefkonijn, nee niet Furious Rabbit 2.0, maar de dame in kwestie afbelde. Het ging niet goed met haar moeder. Tja… Het leven ging verder.
Vrijwilligerswerk, boodschappen doen, eten koken en afwassen, slap ouwehoeren met Jewel, u kent het vast wel: teveel om te doen in te weinig tijd. Zo verstreken de dagen. En dan vergeet je wel eens iets.
Maandagavond
De enige avond waarop Simone langs kon komen. Simone, de vijftigjarige dochter van mijn bejaarde buren. Simone, die absoluut geen schoonheid is. Maar ook die Simone die toch dat ‘je ne sais quoi' heeft wat haar wel eens onderwerp van een erotische fantasie had gemaakt, maar die band heb ik niet met haar. Bovendien zou een erotisch avontuur bij uitkomst de relatie met mijn buren minimaal ernstig verstoren.
Nog los van het feit dat Simone ook nog eens lid van een zware geloofsgemeenschap is. Maar ja, was Kim Holland niet ooit lid van de Jehova’s getuigen? Kortom: seks met Simone ‘was not going to happen’. Kaasjes en worst in huis gehaald. Flesje Merlot opengetrokken. Kaarsjes en andere sfeerverlichting aan. Als pièce de resistance de dvd van Schindlers List in huis gehaald. Totaal niet erotisch en voor vijfennegentig procent in zwart-wit opgenomen.
Onze filmmarathon kon beginnen en niets leek een avondje oorlogsleed meer in de weg te staan. Ik schakelde de dvd-speler in en drukte op het knopje van de afstandsbediening om de eerste dvd af te spelen. Het beeld van de televisie gaf aan dat de dvd-speler het schijfje aan het inlezen was, maar er gebeurde verder niets. Al hoorde ik wel een duidelijk gezoem, maar geen film te zien.
Ik drukte op verschillende knopjes van de afstandsbediening om de verschillende functies te proberen. In beeld veranderde er niets, maar in geluid wel. Niet alleen werd het monotone geluid soms harder of zachter, soms klonk het ook opeens hortend en stotend. Ik had nog niets in de gaten en ik bleef knop na knop uitproberen. Hard gezoem, zacht gebrom, monotoon, hortend en stotend, het hele scala van geluiden en trillingen kwam voorbij.
Totdat het opeens stil werd. Op een ‘plof’ na dan. Op de onderste plank de glazen tafel waar de televisie op staat lag -naast mijn printer- Furious Rabbit 2.0 te trillen en rondjes te draaien… Ik heb de tijd niet bijgehouden, maar het heeft zeker een paar minuten geduurd voordat Simone en ik klaar waren met het gieren van de lach. Voortaan bekijk ik Simone toch iets anders. En zij mij waarschijnlijk ook. Schindlers List werd gelukkig geen Schindlers Last.
Reactie plaatsen
Reacties