Ooit mocht ik aan een universiteit afstuderen. Zij het niet in een gedragswetenschap. Of dat destijds een verkeerde keuze is geweest, betwijfel ik. Al zou een stukje inzicht in de menselijke, en dan specifiek in de vrouwelijke geest, het leven voor mij een stuk eenvoudiger hebben gemaakt. Want dames, telkens als ik denk te begrijpen hoe en watvrouwen denken, blijk ik er meestal toch weer volkomen naast te zitten.
Mijn zoon zei ooit ook eens iets, dat mij weer met beide benen op de grond zette: ‘Als Pa voorlicht, merk je dat hij achterligt.' Ik onthul geen geheim als ik vertel een regelmatige bezoeker van de site Sexjobs te zijn. Uiteindelijk heeft dat er ook voor gezorgd dat ik in het wereldje van schrijvers of seksuele aangelegenheden terecht ben gekomen. Nogmaals met dank aan Jewel.
Een voordeel van dat schrijven is dat ik het frequente bezoek aan deze site tegenwoordig kan verantwoorden als werkbezoek. Wijlen Johan Cruijff omschreef het ooit zo mooi met zijn stelling dat ‘elk nadeel se fordeel hep’. Amsterdams is niet mijn sterkste kant merk ik. Tijdens mijn vrijwel dagelijkse ronde langs de afdeling mannelijke kwaliteiten kom ik op de site letterlijk honderden exemplaren in diverse stadia van glorie tegen.
Ongetwijfeld is mijn heteroseksualiteit de reden dat ik daar zelf absoluut niet opgewonden van raak. Analytisch als ik ben, vraag ik mij heel regelmatig af of het zo tentoonstellen van ‘kroonjuwelen’ nu echt vrouwen aantrekt zoals een pot honing dat met een bij doet. Rechtstreeks daaraan gekoppeld komt bij mij dan ook de vraag op die het brein van menig man bezighoudt naar boven of ‘size realy matters’? Mijn vriendinnen zijn niet eensluidend in hun oordeel.
Volgens het merendeel van hen gaat het vooral om waartoe de man met zijn wormvormig aanhangsel in staat is. Er is dus nog hoop voor mij. Maar als onderdeel van mijn eigen onzekerheid op dit gebied blijf ik doorlopend in dergelijke antwoorden geïnteresseerd. Een dame, die op een oproep van mij had gereageerd, vertelde mij heel eerlijk dat het niet direct het zichtbare deel van mijn oproep was geweest dat haar tot reageren had doen besluiten.
Bij haar was het vooral de tekst geweest die mij van die ziljoen andere oproepen had onderscheiden. Een paar weken geleden maakte ik zelf ook iets mee dat mij stof tot overdenken heeft gegeven. Tijdens een ochtendwandeling kwam ik in de woonwijk een dame tegen, die een sneeuwwit Maltezer Leeuwtje aan het uitlaten was. Het was een erg leuk uitziende vrouw, die haar haar leuk had opgestoken. Een mooi gezichtje werd door een bril op de juiste manier geaccentueerd.
Daarbij droeg de vrouw ook nog eens kleding die haar goed stond. Al met al een inspirerende verschijning. Wij raakten kort in gesprek. Bij thuiskomst ging ik bij mijzelf na wat nu precies de reden was dat deze vrouw op mijn netvlies bleef staan. Ik ontdekte dat het haar voeten waren geweest. Of beter nog, wat de vrouw aan haar voeten had gedragen. Geen leuke pumps of fraaie laarzen wat perfect bij haar hele verschijning zou hebben gepast.
Nee, de vrouw had geweven, veelkleurige sokken aan haar voeten gedragen die in rode badslippers waren gestoken. Ik ontdekte dat het juist dat contrast was dat mij aan deze specifieke dame was opgevallen. Ik durf er een lief ding onder te verwedden dat deze mevrouw ’s morgens bij het aankleden haar vrouw-zijn nou niet direct met haar sokken en badslippers heeft willen benadrukken. En toch had zij dat juist wel gedaan.
Mijn aandacht werd dus precies getrokken door iets wat deze mevrouw waarschijnlijk absoluut niet bedoeld had. Net zoals de aandacht van de dame die op mijn oproep had gereageerd ook was getrokken door iets dat ik, althans visueel, niet had laten zien. ‘Less is more’. Dames, ik zal jullie waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen, want telkens als ik denk dat ik jullie eindelijk snap dan weten de meeste dames mij weer totaal op het verkeerde been te zetten.
Ach, misschien moet ik het ook niet groter maken dan het is.Tegenpolen trekken elkaar toch aan? Op het VWO heeft mijn wiskundeleraar ooit geprobeerd om mij uit te leggen dat min x min toch een plus oplevert. Anders gezegd, het vanuit beide geslachten elkaar niet volledig begrijpen, maakt het leven mogelijk zelfs alleen maar leuker. Maar zoals gezegd ik ben geen gedragswetenschapper.
Reactie plaatsen
Reacties