Een van de gevolgen van het al enige decennia meelopen, is dat je soms denkt dat je alles nu wel zo’n beetje hebt meegemaakt. Precies op het moment dat je het denkt, gebeurt er dan toch nog weer iets nieuws. En dat ook nog weer grappig is. Het merendeel van de bewoners van mijn appartementencomplex is al op redelijk gevorderde leeftijd. Hoewel ik echt geen groentje meer ben, kon ik zomaar eens de jongste van het hele stel zijn.
Zo schat ik dat mijn bovenbuurvrouw rond de zevenenzeventig jaar is. Het is een tiptop dametje dat erg goed voor zichzelf zorgt. Het type oma dat ’s middags om 15.00 uur met een koekje van Verkade bij de thee op de kleinkinderen zit te wachten. Een lieve, bescheiden dame, die ik meteen als mijn oma zou adopteren. Terwijl ik vanmorgen op mijn terras aan een verhaal voor Jewel zat te schrijven, bereikte een bekende geur mijn neusgaten. Hash!
Niet direct het meest voor de hand liggende genotsmiddel dat je in mijn complex zou verwachten. Of spreekt daar mijn afkomst uit de woeste binnenlanden van Friesland? Nieuwsgierig als ik ben, onderwierp ik de terrassen en balkons van mijn naaste – en bovenburen aan een onderzoek. De dame op 3-hoog hield met licht trillende handen een kop en schotel vast. Zij kon dus de kwade genius niet zijn. Er resteerde mij nog maar een schokkende conclusie: mijn bovenbuurvrouw.
En ja hoor, de ene indrukwekkende, blauwe wolk na de andere rolde over de balustrade zo mijn terras op. Toch grappig hoe je mensen soms, althans gedeeltelijk, heel anders in kunt schatten. Toen Jewel mij het wurgcontract voor deze blog liet tekenen, stelde zij als bikkelharde voorwaarde dat mijn onderwerpen iets met erotiek te maken moesten hebben. Voor alle duidelijkheid: mijn bovenbuurvrouw heeft dat voor mij absoluut niet.
Een leuk incidentje tijdens mijn ochtendwandeling had dat wel. Vlak voordat ik helemaal aan de oostkant van mijn woonplaats een bocht van vijfenveertig graden moet maken om niet de startbaan van Schiphol op te lopen, staat er een rijtje woonhuizen. Bij de meeste van die huizen is de voortuin opgeofferd om als parkeerplaats te dienen. In de verte zag ik al dat een groepje meiden van nog geen achttien jaar een spelletje aan het spelen was.
Wat exact zag ik pas toen ik hen al flink genaderd was. Hoe het spel heet zou ik echt niet weten, maar een belangrijk onderdeel ervan was dat een van de meiden met de rug naar de rest toegedraaid, een voorwerp over de schouder naar achteren moest gooien. Toen ik hen tot op een meter of vijf genaderd was, meende ik het woord ‘dildo’ te horen. En ja hoor, terwijl ik langsliep, zag ik een paars transparante dildo met duidelijke gebruikssporen op de grond liggen.
Mijn groet: 'Goedemorgen dames. Gezellig hier,’ leverde zeven of acht paar rode wangen en evenzoveel gegiechel op. Jeetje, er is veel veranderd sinds ik zeventien was, maar wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Volgens mij komt het wel goed met Nederland. Corona of niet.
Reactie plaatsen
Reacties