Verademing

Toen ik voor het het eerst terecht kwam op het naaktstrand van het Langevelderslag was mijn indruk dat het een klein en vooral rustig strand was. Wat mij in het bijzonder opviel, was dat er vooral veel dames kwamen. Soms in duo’s of zelfs in trio’s, maar in veruit de meeste gevallen dames alleen. Een dame, die ik later zou leren kennen als Sandra uit Leiden, verklaarde dat fenomeen door haar gevoel bij het Langevelderslag te omschrijven als: boven alles veilig voor vrouwen.

Uiteraard kende ook dit naaktstrand zijn aandeel in mannen die het nodig vinden om vrouwen ongewild met hun ontregelde hormoonhuishouding te confronteren, maar in verhouding tot andere stranden mocht dat in Noordwijk amper naam hebben. Terwijl ik deze herinnering beschrijf, realiseer ik mij dat ongeveer negenennegentig procent van mijn eerdere verhalen eigenlijk gaan over herinneringen waarbij de spetters er soms vanaf vlogen.

Als dat mijn spetters waren dan bereikten die soms hoogtes waarmee het Himalaya-gebergte had kunnen worden overgestoken. Misschien niet letterlijk qua afstand, maar toch zeker niet in mindere mate qua heftigheid van mijn orgasmes. In dit verhaal ligt dat anders. Ik noemde net al de naam van Sandra. Met Jewel heb ik het wel eens vaker gehad over het verschil in beleving tussen man en vrouw.

Niet alleen kunnen mannen en vrouwen samen naar exact hetzelfde kijken en daar toch een totaal andere beleving bij hebben, maar ook voor wat betreft gevoel had John Gray volkomen gelijk toen hij opschreef dat mannen van Mars en vrouwen van Venus komen. Was dat nou zo’n wereldschokkende openbaring? Voor mij niet. Zo nu en dan kruist iemand jouw levenspad die nog maar weer eens duidelijk bewijst dat Gray’s stelling anno 2021 nog steeds op gaat.

Sandra is zo iemand. Ik had haar een paar dagen eerder al op het strand aan zien komen lopen. Bepakt en bezakt. Het neerleggen van al haar spulletjes ervoer zij volgens mij letterlijk als een verlossing. Tentje opgezet, kleedjes uitgespreid en -we waren tenslotte op het naaktstrand- kleren uit. Nog even kijken naar de stand van de zon en toen: bakken maar. De zonnegod was ons strandgangers die dag genadig. Het was zelfs bijna te warm.

Een aanwakkerende wind zorgde gelukkig voor de nodige verkoeling. Maar wat als een zegen begon, ontwikkelde zich meer en meer tot een plaag. Ik werd in steeds verdergaande mate gezandstraald. Regelmatig verlegde ik mijn spulletjes naar iets vochtiger, minder losliggend zand. Die oplossing bleek steeds maar tijdelijk te zijn. Uiteindelijk vergalde het inmiddels tot zandstorm uitgegroeide briesje mijn strandbeleving.

Sandra leek achter haar tentje nergens last van te hebben. Goede raad was duur. Haar tentje begon mij te intrigeren. Vooral vanwege zijn eenvoud. Met een ‘wat kan het mij ook schelen’ ploegde ik door het rulle zand naar Sandra toe. Mijn levenshouding is eigenlijk heel simpel. Door schade en schande wijs geworden, heb ik inmiddels geestelijk het niveau bereikt waarop het mij totaal niet interesseert wat andere mensen van mij vinden.

En al helemaal niet hoe zij over mij denken. Dat ‘vinden en denken’ doen mensen toch wel. Al dan niet terecht en ongeacht wat ik wel of niet doe. Zou ik mij daar dan mee bezig moeten houden? Ook omdat, wat ik ook doe of zeg, dat beeld en die mening toch al vaststaan? Niet dus. Ik was echt alleen maar van plan om Sandra naar de herkomst en prijs van haar tentje te vragen.

Gisteren vertelde Sandra mij dat, toen zij mij op zich af zag komen, zij inderdaad het gevoel van ‘daar komt er weer eentje’ had gekregen. Wat voor dames natuurlijk heel hinderlijk kan zijn is dat zij, zeker op een naaktstrand, met de regelmaat van de klok worden aangesproken door heren. Natuurlijk in eerste instantie met onschuldig lijkende vragen als ‘weet jij hoe laat het is’? Of, zoals in mijn geval ‘Goh, waar heb jij dat tentje gekocht?’

Mocht deze zoveelste inkopper al braakneigingen bij Sandra hebben opgewekt dan wist zij die in elk geval goed te verbergen. Met een engelengeduld beantwoordde zij alle vragen die zij waarschijnlijk al tientallen malen had gehoord. In zeker negenennegentig procent van de gevallen vrijwel altijd leidend naar de eigenlijke vraag om een telefoonnummer of een date. En, hoe was het mogelijk? Othello kwam echt alleen maar om over het tentje te praten.

Of mijn ‘who care’s-houding' of Sandra’s verbazing nou de reden was weet ik niet, maar feit was wel dat ik opeens zijdelings naast Sandra’s tentje in het zand zat en met haar in een zeer geanimeerd gesprek was verwikkeld. Ik zal niet ontkennen dat wat ik toen pas zag mij vreselijk intrigeerde. Sandra had haar beide tepels namelijk laten piercen. Al snel bleken San en ik opmerkelijke overeenkomsten te vertonen. Beide happy single en beide daar best tevreden over.

Ook beiden met een gezond seksleven dat bovendien niet aan allerlei conventies vastzat. Was ik, zeker de laatste twintig jaar, een waardig ambassadeur van de steden Sodom en Gomorra geweest, ook Sandra had zich de laatste jaren zeker niet onbetuigd gelaten. Heerlijk om zo simpel en open over elkaars hobby te kunnen spreken. De buitentemperatuur koelde echter snel af en ik bleef naast het tentje van Sandra gezandstraald worden.

Ik moest natuurlijk ook nog een uur op de fiets terug. Volgend weekend zou volgens Buienradar mogelijk ook weer strandweer opleveren, dus mogelijk (en ik dacht hopelijk) tot volgend weekend. 

Zaterdag

Fris en fruitig genoot ik van de ongeveer 500 meter lange vloedlijn tussen de duinovergang en het naaktstrand. Van een afstand kon ik een dame en een heer zien staan. In de dame meende ik Sandra al te herkennen. Na een ‘Goedemorgen’ en een kort inleidend gesprekje liet ik het duo achter mij en zette ik mijn pas aangeschafte tentje op. Vanuit de luwte zag ik dat San op enige afstand hetzelfde deed.

Mijn telefoon maakte die ochtend overuren. Vriendin A wilde over haar vakantie praten terwijl vriendin B haar nood kwam klagen over haar relatie, waarover ik mij al jaren verbaas. Uiteindelijk kreeg ik even rust. Ik was na al die verhitte gesprekken wel toe aan verkoeling. Teruglopend vanaf de vloedlijn kruiste mijn pad dat van Sandra. Alsof ons gesprek van een week eerder nooit was afgebroken, zaten wij vrijwel meteen weer op dezelfde lijn.

De lijn, die overigens meteen doorgeknipt had kunnen worden, omdat Sandra mij met grote ogen aankeek toen ik haar vroeg of zij ook van mango hield. Met duidelijke weerzin en zich enigszins terugtrekkend antwoordde San: ‘Nou nee, niet echt.’ Dat vond ik opmerkelijk, want wie houdt er nou niet van mango? Al snel bleek dat Sandra mij verkeerd had verstaan. Zij had ‘manga’ gehoord, waar ik toch echt ‘mango’ had gezegd.

Haar aversie tegen de typisch Japanse seksuele uitingsvorm begreep ik niet alleen, ik deel die zelfs ook. Met dat misverstand uit de lucht beloofde Sandra om na haar duik in zee het bakje mango dat ik had meegenomen bij mijn tentje te zullen komen opeten. 

Nu terug naar de titel van dit verhaal: een verademing. Helaas overkomt het mij maar zelden dat ik, zeker op seksueel niveau, iemand ontmoet die met dezelfde fascinatie en dito openheid over seks in al zijn verschijningsvormen kan praten. Anno 2021 is iedereen toch alle schaamte al voorbij? Maar ga eens bij uzelf na. Hoe makkelijk spreekt u zelf over uw eigen seksualiteit? En nog een stapje dieper: over uw wensen en verlangens?

Om het nog persoonlijker te maken; over uw mogelijke perversiteiten? San en ik konden dat. Vrijwel vanaf moment een.  Voor mij voelde dat dus als een verademing. Sandra en ik zijn niet de duinen ingedoken. Wat er wel tussen ons gebeurde, had voor mij een veel hogere graad van intimiteit en eerlijk gezegd bij mij zelfs een hogere graad van opwinding. San en ik vertelden elkaar openlijk dat wij niet alleen sekssites bezoeken, maar dat wij vanuit ons beider exhibitionisme ook foto’s van onszelf posten.

Om het nog intiemer te maken, opende Sandra het fotoalbum op haar telefoon en liet zij mij wat voorbeelden zien. Die logen er niet om en lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. Ook toen pas zag ik dat niet alleen Sandra’s tepels gepiercet waren. Ik op mijn beurt liet Sandra twee foto’s zien onder andere waarop mijn overvloedige productie van voorvocht te zien was. Sandra is er trots op dat zij naar eigen zeggen alles waarneemt. Ik denk dat te kunnen bevestigen.

Sandra ziet werkelijk alles, dus moet zij ook gezien hebben dat door ons gesprek en in ieder geval het tonen van foto’s over en weer mijn vochtproductie alweer in gang had gezet. Er lagen zeker alweer vijf druppels op mijn bovenbeen. Ik weet niet of ik er goed aan heb gedaan om die zo snel mogelijk weg te vegen. Voor ons afscheid stelde San nog voor om telefoonnummers uit te wisselen.

’s Avonds kon ik het toch niet laten. Ik moest en zou toch nog even op de site met Sandra’s foto’s kijken. Vrijwel meteen ontdekte ik een foto die wel van San moest zijn. In een app vertelde ik San dat ik haar op de foto, die zij vandaag net voor zeven uur nog gepost had, aan haar wenkbrauwen had herkend. Terwijl ik in werkelijkheid alleen maar twee prachtige borsten met gepiercete tepels kon zien.

Daarnaast ontdekte ik foto’s die Sandra al in 2019 had geplaatst. Die getuigden allemaal van een interesSANt seksleven. Ik zit nog wel met een vraag en die ga ik San ook maar gewoon stellen: Was die foto van bijna zeven uur nou geplaatst om te checken of ik op de site naar haar op zoek zou gaan? Het zou mij namelijk niet verbazen. Zou ik dat erg vinden? Nee hoor, integendeel. Als een dame mijn aandacht probeert te trekken met zo’n foto dan heeft zij die onverdeeld.

Mannen komen van Mars en vrouwen absoluut van Venus. Wat ben ik blij met de ruimtevaart.