Een titel als deze heeft uitleg nodig. Ik ben er zelf op zijn zachtst gezegd verbaasd over hoeveel materiaal om over te schrijven het naaktstrand in slechts een paar weken heeft opgeleverd. Ik heb altijd gedacht dat pure, zoute zandgrond onvruchtbaar was. Het Langevelderslag is duidelijk een uitzondering op die regel. Op wat toch echt de laatste stranddag van het jaar leek te zullen worden, bleef mij een tocht van zeker 600 meter langs de vloedlijn bespaard.
De gemeente Noordwijk had in al haar wijsheid besloten om de beperkingen qua oppervlakte aan het naaktstrand elk jaar tussen 1 september en 1 mei op te heffen. Met als gevolg dat het vrijwel meteen na de duinovergang al moeilijk wordt om mannen en vrouwen van elkaar te onderscheiden. Vrijwel niemand draagt daar namelijk meer kleren. Dus zeker 500 meter eerder dan normaal zette ik mijn tentje op, spreidde mijn badlaken en ging ik liggen om via mijn koptelefoon via de app van NPO4 naar de zesde van Beethoven te luisteren.
Ergens tussen de ouverture en het adagio moet ik weggedommeld zijn. Niet de laatste paukenslag, maar de brandende zon riep mij terug in de werkelijkheid. Die hield in dat het om mij heen intussen veel drukker was geworden en inderdaad met uitsluitend naakte badgasten. Ik ben een observator. En, als ik het over mijzelf mag zeggen, dan kan ik mensen al vrij vroeg en ook al vrij snel inschatten.
Van sommige wandelaars langs de vloedlijn kan ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid al aangeven dat zij rechtsaf zullen slaan om ook hun kleren uit te trekken. Van anderen meen ik te kunnen voorspellen dat zij min of meer verrast of soms zelfs geschokt zijn dat zij ineens tussen naakte basgasten door moeten manoeuvreren. Meestal loopt deze categorie met hun ogen onder een hoek van vijfenveertig graden naar het water snel door.
Dan heb je ook nog de categorie gluurders. Ach, hebben we niet allemaal die fase gehad? Soms blijkt dat ik er met mijn inschatting ook wel eens volledig naast kan zitten. Zo ook met deze dame. Duidelijk ergens achter in de vijftig, met een kort, geblondeerd kapsel waarop een kapster zich met een permanentje op had uitgeleefd. Een statige dame in een bloemetjesjurk die een oversized, witte tas en een klapstoeltje meezeulde.
Ik had haar al bij de categorie ‘verdwaalde badgasten’ ingedeeld. Mijn ogen scanden de vloedlijn op andere potentiële nieuwe buren. Totdat ik het bloemetjesjurkje toch echt rechtsaf zag slaan en zich in mijn richting een weg door het rulle zand zag ploegen. Even een uitstapje. Ik meen een verschil in gedrag te zien tussen geklede badgasten en naturisten. De eerste categorie, en dan met name de dames, maakt er bijna een heel ritueel van om zich van hun bovenkleding te ontdoen en hun badpak c.q. bi- of monokini daarna in de juiste lichaamsplooien te trekken.
Met een soms irritante precisie. Daarna wordt uitvoerig gesmeerd. De factor vijftig moet echt elke vierkante centimeter huid bedekken. Het insmeren vertoont vaak duidelijke tekenen van exhibitionisme. Afhankelijk van hun eigen overtuiging van hun lichamelijke kwaliteiten volgt dan meestal iets dat op een tweede presentatie van hun bijna perfecte lichaamsverhoudingen aan de rest van de strandgangers lijkt.
Na zich ervan overtuigd te hebben dat iedereen ruimschoots van al dat moois heeft kunnen genieten, wordt zeer omslachtig het badlaken of het hamam kleed uitgespreid en zijgt de dame in kwestie in wat op een buikdans lijkt, eindelijk neer. Om, voordat de liggende houding wordt aangenomen, vanachter een zonnebril nog even een blik op de omgeving te werpen. Hoe anders het gedrag van de naturiste.
Zij loopt doelbewust op de door haar uitgekozen plek af, smijt alle meegebrachte hulpstukken in het zand en begint meteen haar tentje, windscherm of parasol op te zetten. Badlaken of kleedje worden uitspreid of het meegebrachte stoeltje wordt uitgeklapt. Dan wordt de omgeving even opgenomen, naar de stand van de zon en de windrichting gekeken. Zonodig wordt het tentje of het windscherm daaraan aangepast.
Pas daarna verdwijnt haar kleding en wordt een horizontale houding op laken of kleedje, dan wel diagonale houding in het stoeltje aangenomen. Naturisten smeren zich ook duidelijk minder in. Anders dan veel mensen zouden vermoeden, speelt bij naturisten het element van ‘gezien worden’ veel minder. Een verdwaalde exhibitionist daargelaten. Waar op het geklede strand badkleding vaak bewust op bekend merk en uiterlijk vertoon is aangeschaft, speelt dat op het nudistenstrand natuurlijk totaal niet. Daar speelt de naakte waarheid.
Terug naar de bloemetjes dame. Doelbewust stevende zij in mijn richting. Dat kon absoluut niets met de bij mij vermeende aantrekkingskracht te maken hebben gehad. De tijd waarin alleen mijn verschijning al voldoende was om vrouwen weg te laten zwijmelen ligt al decennia achter mij. Zo die tijd er ooit al is geweest. Mevrouw controleerde windrichting en zonnestand en klapte haar stoeltje uit in de meest optimale stand.
Met vier of vijf snelle, simpele handbewegingen ging zij zonder verdere omhaal of fysieke presentatie in Eva’s kostuum in het stoeltje zitten. Tot zover niets schokkends. Toch zei het duiveltje in mijn hoofd dat ik deze strakke vijftiger in de gaten moest houden. En ja hoor, rond 13.00 uur, het warmste moment van de dag, keek de bloemetjes mevrouw even om zich heen. Om zich vervolgens iets verder in het stoeltje onderuit te laten zakken.
Haar knieën weken wat verder uiteen en een hand, die aanvankelijk nog alleen maar haar buik beroerde, zakte langzaam maar zeker af naar haar gevarendriehoek. Schaamlipjes die net nog amper zichtbaar waren geweest, kwamen nu prominent in beeld. Mevrouw van de bloemetjes had mijn volledige aandacht. Een vingertopje verkende duidelijk het knopje bovenaan haar schaamlippen.
Niet alleen het knopje van de dame groeide. Ook bij mij veranderden bepaalde bloedstromen. In de luwte en schaduw van mijn tentje dacht ik daar wel ongemerkt mee weg te komen. De bloemetjes dame liet haar linkerbeen duidelijk opzij vallen. Vanaf de afstand van amper tien meter had ik een onbelemmerd uitzicht op haar kut en dat was aan mij te merken. Ik werd hard.
Ik kon me natuurlijk vergissen, maar volgens mij zag ik twee ogen tussen wimpers door glinsteren. Wat op een bewust spel van de dame zou kunnen wijzen. Met zo nu en dan een blik om zich heen maakte mevrouw er geen geheim meer van dat zij zichzelf aan het vingeren was. Had zich dat eerst nog beperkt tot het zachtjes wrijven over haar clit, met haar ogen duidelijk op mijn dus duidelijk niet zo discrete erectie, duwde zij even later twee vingers in haar vagina.
Met haar andere hand bleef zij haar clit verwennen. Weer een uitstapje. Bij het bespelen van de clitoris met vingers zie ik ook verschillen tussen mannen en vrouwen. De meeste mannen -waaronder ik dus ook- stimuleren het genotsknopje met een of twee vingertopjes. Soms doet mijn duim mee, terwijl ik dan met meestal twee vingers in het kutje zelf bezig ben. Over het algemeen lukt het prima om een dame op die manier klaar te laten komen. Veel vrouwen doen dat anders.
Zeker op het moment dat hun orgasme nadert, volstaan een of twee vingertopjes op hun clitje niet meer. Dan wordt haar clit met de hele hand met heftige, heen en weer gaande bewegingen geteisterd totdat een heftig orgasme met nagolven volgt. Mannen zijn soms te lief. Te voorzichtig. Te bescheiden. De bloemetjes dame was niet anders. Zeker toen ik ging verzitten en voor haar openlijk aan mijn pik sjorde, volstonden twee vingers niet.
Met nu volledig geopende – en gefixeerde ogen wreef zij met haar vlakke hand over haar hele kut. Een geluidloze verkramping verried haar orgasme dat vrijwel samenviel met drie stralen roomwit zaad in het zand. Wij hebben geen woord gewisseld. Elkaar na onze orgasmes zelfs niet eens meer aangekeken. Ook bij het verlaten van het strand volgde geen groet. Spontane, anonieme seks. Heerlijk!
