Mijn band met muziek is ongelofelijk sterk. Zo sterk dat het zelfs mijn stemming kan beïnvloeden. Maar mijn stemming beïnvloedt ook weer mijn muziekkeuze. Zo kan ik in de spaarzame momenten, waarop ik nog gevoelens van verliefdheid toelaat, helemaal wegzwijmelen in het nummer ‘Against all odds’ van Phil Collins. Ben ik, wat overigens nauwelijks nog voorkomt, echt boos op iemand, dan knalt ‘Highway to hell’ van ACDC door mijn woonkamer.
Heb ik vooruitzichten op een avondje stomende seks, dan wil ik ‘Nothing else matters’ van Metallica nog wel eens draaien. Je zou het dus ook met de woorden van John Miles kunnen zeggen dat ‘Music was my first love’. Voor de titel van deze blog heb ik op The Scorpions teruggegrepen. In eerdere blogs schreef ik al over de veranderingen in mijn seksleven en de voorkeuren die daar betrekking op hebben.
Ik verbaas mij echt over de sneltreinvaart waarmee die ontwikkelingen momenteel bij mij plaatsvinden. Een kant van mij die zich daarbij sterk aan het ontwikkelen is, is mijn dominante zijde. Misschien niet geheel onvermoed. Tenslotte heb ik als manager ruim dertig jaar leidinggegeven aan diverse groepen van collega’s van allerlei pluimage. Managen was voor mij echter nooit zozeer iets bepalen.
Ja, soms moesten knopen worden doorgehakt en dan had ik het laatste woord. Ik heb managen altijd gedefinieerd als het ‘spelen met mensen’. In die zin dat mijn grootste uitdaging erin lag om mijn mensen kwaliteiten in zichzelf te laten ontdekken waarvan zij zelf tot op dat moment zelf nog geen enkel benul hadden. Om vervolgens samen die kwaliteiten te ontwikkelen. ’s Avonds kon ik dan met een YES-gevoel naar huis rijden.
Nu komt the Wind of change. Of, zoals het in de StarWars serie wordt genoemd: The Dark Side. Ik ben nooit een man geweest die door hormonen gedreven bijna wanhopig achter allerlei dames is aangerend. Net als vrouwen dat feilloos aanvoelen, weet zelfs ik als redelijk naïeve man al vrij snel wanneer een situatie kansrijk is of dat het beter is om Hello, Goodbye (komen the Beatles ook nog even aan bod) te zeggen.
Ongemerkt liet ik daarmee het al dan niet doorgaan van een gezellig moment dus meestal afhangen van de grollen en wensen van dames. Achteraf realiseer ik mij dat ik het hen soms wel erg makkelijk heb gemaakt. Te makkelijk. Wind of change. In mijn nieuwe fase maakt het mij steeds minder uit of een Close encounter of the Third Kind nu wel of niet plaats zal vinden. Tegenwoordig gaat bij mij kwaliteit boven kwantiteit.
Om het gewoon even plat te zeggen: of de wip nu wel of niet doorgaat, is niet meer zo belangrijk. Een feestje? Hartstikke leuk. Als het geen feestje wordt, dan hang ik de slingers een andere keer wel weer op. Ik jaag niet meer. Sterker nog, ik vind de gedachte dat er op mij gejaagd wordt, veel stimulerender. Het spel is het doel geworden. De seks zelf steeds meer bijzaak. Op dit moment is het eind augustus. Het jachtseizoen is nog zeker tot 1 april geopend.
